W 1928 podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni rzeźby Xawerego Dunikowskiego. W czasie studiów związał się z akademickimi ruchami lewicującymi. Wstąpił też do KPP. Za polityczne zaangażowanie został aresztowany po raz pierwszy w 1930, trzy lata później zaś usunięty z uczelni przed uzyskaniem dyplomu. W 1932 był współzałożycielem ugrupowania artystycznego Grupa Krakowska. Od 1933 współpracował z teatrem plastyków Cricot, wykonując projekty kostiumów i dekoracji do szeregu sztuk. W 1935 zapadł na gruźlicę i coraz częściej przebywał na kuracjach w sanatoriach - najdłużej w latach 1936-38 w Zakopanem. W 1938 zamieszkał w Łodzi, zaś w 1939 w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się najpierw w Borysławiu, następnie od 1940 przebywał we Lwowie, gdzie był krótko asystentem na Wydziale Rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych. W tym czasie odwiedził Moskwę. W listopadzie 1941 wrócił do Krakowa, gdzie od 1942 leczył się w szpitalach.
Wiciński tworzył rzeźby pełnoplastyczne i reliefy - w gipsie (patynowanym i kolorowanym), wosku, rzadko w drewnie; w okresie od 1939 głównie jednak rysunki. Większość jego dorobku rzeźbiarskiego zaginęła. Zachowane rzeźby znajdują się w zbiorach publicznych (m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi i Muzeum Narodowym w Krakowie) oraz prywatnych. Ponadto przechowały się liczne rysunki tuszem i ołówkiem (głównie studiów do rzeźb), projekty kostiumów, pojedyncze akwarele oraz wiersze i listy.
Obok Katarzyny Kobro i Marii Jaremy był głównym przedstawicielem nurtu awangardowego w rzeźbie polskiej okresu międzywojennego. Początkowo widoczny jest w jego dziełach wpływ modernistycznej rzeźby Dunikowskiego oraz przestrzennych koncepcji kubizmu i neoplastycyzmu. Są to głównie ludzkie głowy i postaci, np. Leżąca (ok. 1933-34, gips, Muzeum Sztuki w Łodzi), o syntetycznych i geometryzujących, niekiedy jakby rozbitych kształtach. Od ok. 1936 Wiciński rozwinął własną, nowatorską koncepcję form przestrzennych, "które by" - jak sam pisał - "wyzwalały i organizowały nasze uczucia i wzrok". Jego "rzeźba wzroku" rozumiana była jako zapis "form zmysłowych wzroku". W jej powstaniu ważna była gra "silnie rozwiniętymi planami przestrzennymi", "rozłożenie ciężaru i określenie form w przestrzeni" oraz "uporządkowanie elementów po sobie następujących przy oglądaniu rzeźby". Równocześnie była to "rzeźba organiczno-przestrzenna", zbudowana na zasadzie "kontrastów proporcji, światła, napięcia formy". W efekcie powstawały rzeźby abstrakcyjne, o strukturach geometryzujących a zarazem obłych, wyrastających z kształtów organicznych. Cechuje je bogata, nieregularna bryła, złożona z wzajemnie przenikających się form, swobodnie wnikających w otaczającą ją przestrzeń lub jakby jej ustępujących. Ważną rolę w ich percepcji odgrywały efekty światłocieniowe. Większość z tych zaginionych dzieł powstała w latach 1936-38 i nosiła nazwę Kompozycja.
Podobne efekty, co w rzeźbie, można odnaleźć w rysunkach Wicińskiego. Swoje koncepcje rzeźby próbował także przenosić na grunt teatru, który "musi mieć elementy plastyczne, łącznie ze słowami, które dzieją się w czasie", i w którym "utwór literacki jest tylko jednym z elementów realizacji scenicznej".
Rzadko wystawiał swe prace, m.in. z Grupą Krakowską w latach 1933-35 we Lwowie i Krakowie, oraz samodzielnie w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie - w 1936 i 1939.
Po II wojnie światowej zorganizowano Wicińskiemu kilka wystaw indywidualnych, m.in.:
Jego dzieła pokazano też na dużych zbiorowych pokazach, np.:
- 1979 - Wystawa Grupy Krakowskiej 1932-1937 w Pałacu Sztuki w Krakowie
Autor: Paweł Freus, październik 2008.