Po ukończeniu szkoły ludowej i gimnazjum, od 1881 uczył się gry na fortepianie, kontrapunktu oraz form muzycznych pod kierunkiem Karola Mikulego w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Jednocześnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W 1887 rozpoczął studia kompozytorskie w Konservatorium der Gesellschaft für Musikfreunde w Wiedniu u Franza Krenna i Roberta Hirschfelda, następnie wyjechał do Paryża, gdzie odbył studia z zakresu gry na organach i kontrapunktu pod kierunkiem Eugène'a Gigouta oraz kompozycji u Camille'a Saint-Saënsa.
Po powrocie do Lwowa w 1891 został profesorem w Konserwatorium GTM - uczył gry na fortepianie i organach, harmonii, form muzycznych oraz dyrygentury (do jego uczniów należeli m.in.: Adam Dołżycki, Hieronim Feicht, Tadeusz Sygietyński, Bolesław Wallek-Walewski, Tadeusz Zygfryd Kassern, Tadeusz Majerski, Mieczysław Horszowski). Pisał też artykuły i recenzje, które publikowane były m.in. na łamach redagowanych przez niego "Wiadomości Artystycznych", w "Naszej Sztuce", "Dzienniku Ludowym", "Przeglądzie Politycznym, Społecznym i Literackim", "Kurierze Lwowskim". W 1899 został dyrektorem Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego oraz należącego do niego Konserwatorium i funkcje te sprawował do końca życia. Jako dyrygent orkiestry i chórów Towarzystwa wprowadził na lwowską estradę koncertową wielkie dzieła, m.in. Mszę h-moll i Pasję według św. Mateusza Johanna Sebastiana Bacha, Pory roku Josepha Haydna, Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta, Missa solemnis Ludwiga van Beethovena, Potępienie Fausta Hectora Berlioza, Eliasza Felixa Mendelssohna-Bartholdy, Quo vadis i Znalezienie Św. Krzyża Feliksa Nowowiejskiego. Przygotował także wykonania koncertowe dzieł operowych, m.in. Orfeusza i Eurydykę Christopha Willibalda Glucka, Fidelia Beethovena, Tristana i Izoldę Richarda Wagnera. Z muzyki instrumentalnej do stałego repertuaru artysty należały utwory Beethovena, Haydna, Mozarta, Johannesa Brahmsa, Antona Brucknera, Richarda Straussa, a kompozytorów polskich - Mieczysława Karłowicza, Ludomira Różyckiego i Ignacego Jana Paderewskiego.
Mieczysław Sołtys, oprócz działalności w GTM, był kierownikiem artystycznym i dyrygentem Polskiego Towarzystwa Śpiewaczego "Echo-Macierz", zastępcą, a następnie dyrektorem artystycznym Towarzystwa Śpiewaczego "Lutnia-Macierz" oraz prezesem Lwowskiego Związku Muzyków-Pedagogów i Związku Zawodowego Muzyków.
W 1908 został odznaczony Orderem Franciszka Józefa I, w 1929 - Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
Ważniejsze kompozycje:
- orkiestrowe:
- Koncert fortepianowy c-moll (Concerto religioso) (1892)
- Symfonia b-moll (1895)
- Symfonia D-dur (1899)
- W ucieczce, poemat symfoniczny (1899)
- Ostatni dzień, poemat symfoniczny (ok. 1900)
- kameralne:
- Andante varié na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1887)
- fortepianowe:
- Deux morceaux
- Allegro scherzano
- La Brise
- Romance
- organowe:
- na chór a cappella:
- Chór młodzieńców (ok. 1895)
- Piosnka litewska
- Dumka
- Nieznany żołnierz, kantata
- Tu es Petrus, motet
- wokalno-instrumentalne:
- Rzeczpospolita Babińska, opera komiczna (1894)
- Panie Kochanku, opera komiczna (ok. 1895)
- Śluby Jana Kazimierza, oratorium (ok. 1895)
- Królowa Korony Polskiej, oratorium (ok. 1904)
- Jezioro-dusza, opera romantyczna (1907)
- Maria (Opowieść kresowa), opera romantyczna (1908)
- Nieboska komedia, dramat muzyczny (1927)
- Kantata na stuletni jubileusz Klementyny z Tańskich Hoffmanowej, kantata na chór mieszany, głos dziecięcy i fortepian
- Pierwiosnek, kantata na głosy solowe, chór żeński i fortepian
- Sielanki, kantata na chór mieszany i orkiestrę
- L'Inferno, oratorium
- Ver sacrum, misterium dramatyczne
- pieśni na głos i fortepian:
- Trzy pieśni
- Tyś jest jak kwiat
Autor: Małgorzata Kosińska, grudzień 2007.