Swą artystyczną edukację rozpoczęła jako gimnazjalistka pobierając lekcje rysunku u malarza Władysława Galimskiego. Po przeniesieniu się wraz z rodziną do Warszawy kontynuowała naukę w szkole rysunkowej Rychterskiego. W latach 1924-1928 studiowała w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego; jednocześnie uczęszczała do Konserwatorium Muzycznego. W 1929 r. wstąpiła do utworzonego przez uczniów Pruszkowskiego ugrupowania Szkoła Warszawska; uczestniczyła we wszystkich wystawach grupy w kraju i za granicą. W okresie 1934-1936 rozwijała swe scenograficzne zainteresowania jako studentka Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Na początku lat 1930-ych zaczęła regularnie jeździć na plenery do Francji i Włoch. Podobnie jak większość twórców z kręgu Pruszkowskiego odnajdywała ciekawe motywy malarskie w Kazimierzu nad Wisłą. Po II wojnie światowej zafascynował ją swym górskim krajobrazem i barwną obyczajowością podhalański Szlembark. Swe prace eksponowała na Salonach Instytutu Propagandy Sztuki i Bloku Zawodowych Artystów Plastyków.
Od 1935 równolegle do malarstwa Roszkowska uprawiała projektowanie dekoracji scenicznych i kostiumów; współpracowała m.in. z Teatrem Polskim i Teatrem Nowe Ateneum w Warszawie oraz Teatrem Nowym w Łodzi. W zakresie scenografii stworzyła indywidualny, oryginalny styl podporządkowany malarskiej wizji, odbiegający od realistycznego odtwarzania rzeczywistości i akcentujący teatralną konwencję. Za oprawę plastyczną baletu "Baśń krakowska" w inscenizacji i układzie choreograficznym Bronisławy Niżyńskiej otrzymała na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 złoty medal.
W okresie II wojny światowej trudniła się projektowaniem wystroju wnętrz warszawskich barów, m.in. Błękitnego i Gongu. Indywidualne wystawy artystki odbyły się w Paryżu w Galerie Editions Bonaparte (1930/31), w Londynie w Instytucie Kultury Polskiej (1960) oraz w warszawskiej Zachęcie (1968). W 1948 r. Roszkowska wzięła udział w ekspozycji grupy Powiśle kontynuującej artystyczne założenia szkoły Pruszkowskiego. W 1983 r. w Zachęcie została urządzona retrospektywna prezentacja twórczości artystki.
Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się postawy twórczej Roszkowskiej wywarły estetyczne koncepcje Pruszkowskiego promującego nowy realizm oparty na konwencjach obrazowania mistrzów włoskiego renesansu i siedemnastowiecznych Holendrów. W okresie studiów artystka zaczęła malować temperą, co określiło charakter całej jej twórczości. Zgodnie z programem Szkoły Warszawskiej dążyła do perfekcji warsztatowej naśladując techniki średniowiecznego i renesansowego malarstwa cechowego. Znamienna dla malowanych w Kazimierzu i Szlembarku pejzaży jest rozległa przestrzeń uchwycona jakby z lotu ptaka, której iluzyjną głębię budują kulisowo zachodzące na siebie plany kompozycyjne. Znalazła tu wyraz "prymitywizująca" stylizacja odwołująca się do piętnastowiecznego i szesnastowiecznego malarstwa zaakcentowana groteskowym traktowaniem stłoczonych sylwetek ludzkich przywołujących z pamięci płótna Pietera Bruegla St. ("Karuzela", 1933; "Sielanka", 1936). Wielobarwną substancję malarską tworzą gęste, drobne uderzenia pędzla; grę zmatowiałych barw dynamizują efekty fakturowe ("Uliczka w Neapolu", 1936). Sceny rodzajowe wypełnione drobnymi, sylwetowo ujętymi postaciami ożywia zwykle narracyjny wątek, zabawna anegdota lub kilka symultanicznie rozgrywających się - jak u Bruegla - prozaicznych zdarzeń ("Odpust w Ostrogu", 1934); są to epizody z jarmarków, targów, odpustów, pikników i polowań ("Polowanie", 1931). Uproszczenie i deformacja kształtów graniczy tu z pogodną groteską, konwencja pastiszu i parafrazy dawnych wzorów daje wyraz kpiarskiemu przymrużeniu oka bądź ewokuje liryczny nastrój ("Kołysanka", 1938). Bogactwo szczegółów cechuje także dekoracyjnie zakomponowane martwe natury Roszkowskiej, szczególnie wybujałe bukiety kwiatów w wazonach ułożone z finezją siedemnastowiecznych mistrzów holenderskich.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, sierpień 2002.