Studia artystyczne odbył w latach 1912-20 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. W 1922 uzyskał stypendium rządu francuskiego; w Paryżu związał się z kręgiem artystów École de Paris, m.in. z Chaimem Soutinem, Mauricem Utrillem, Louisem Marcoussisem, Wacławem Zawadowskim, Mojżeszem Kislingiem, Henrykiem Haydenem i Eugeniuszem Zakiem. Jego sztukę promowali znani marszandzi Leopold Zborowski i Georges Bernheim. Brał ponadto udział w Salonach paryskich: Jesiennym (1925) i Niezależnych (1926).
W 1926 eksponował swe obrazy w Krakowie wraz z członkami Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". W okresie pobytu we Francji artysta prezentował swe malarstwo także w Belgii, Szwajcarii i Anglii. W 1929 uczestniczył w pokazie polskiej sztuki w Galerie Bonaparte w Paryżu. Jako reprezentant Polski wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki urządzonej przez College Art Association w 1933 w Nowym Jorku. Kolejna ekspozycja prac Eibischa odbyła się w 1936 w Marsylii. W 1939 artysta powrócił do Krakowa i podjął pracę pedagogiczną jako profesor ASP. Początkowo kierował katedrą rysunku; w 1945 otrzymał nominację na stanowisko rektora macierzystej uczelni, które piastował do 1950. W okresie 1950-1969 pełnił funkcję kierownika katedry malarstwa w warszawskiej ASP. Swe prace eksponował m.in. w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1938, 1945) i warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (1939). W okresie powojennym jako członek Związku Polskich Artystów Plastyków regularnie uczestniczył w ogólnopolskich wystawach plastyki. Brał też udział w zagranicznych pokazach, m.in. w Moskwie (1952, 1965), Delhi (1956), Sztokholmie (1959), Nancy i Buenos Aires (1960), Oslo (1961), Paryżu (Musee d'Art Moderne, 1961), Wenecji (Biennale 1952 i 1962) oraz Essen (Folkwang Museum, 1962). Indywidualne wystawy Eibischa miały miejsce w Galerie Zborowski (1925-32), Bernheim (1928) i Saint-Honnore (1974) w Paryżu, w Galerie da Silva w Marsylii (1936) oraz w Galeria La Rota w Parmie (1962). W Warszawie retrospektywne prezentacje sztuki artysty odbyły się w Muzeum Narodowym (1969) i Akademii Sztuk Pięknych (1994). Artystyczne dokonania i pedagogiczne zasługi Eibischa zostały uhonorowane wieloma nagrodami i wyróżnieniami; do najbardziej prestiżowych należy nagroda plastyczna miasta Krakowa (1946) i nagroda Fundacji Solomona R. Guggenheima w Nowym Jorku (1960).
Na wczesną twórczość Eibischa oddziałały doświadczenia formistów akcentujące autonomię obrazu i zagadnienia czysto plastyczne. Kompozycje artysty z tego okresu cechuje geometryzacja form poddanych wewnętrznemu zrytmizowaniu; dominuje w nich ciepła gama nasyconych, dźwięcznych barw (Huśtawki, 1921; Buldoneże, 1923; Martwa natura ze szklanką,1923). Syntetyczne, szkicowe pejzaże malowane wówczas przez Eibischa bliskie były wyrafinowanej kolorystycznie sztuce Weissa (Salwator, 1919). W okresie paryskim artysta wykonywał portrety, martwe natury i pejzaże o stężonej ekspresji, utrzymane w ciemnych, dramatycznych tonacjach, pokrewne stylistyce Soutine'a (Pejzaż z drzewem, ok. 1928). Jarzące się wewnętrznym światłem formy wyłaniały się w jego obrazach z płynnej materii swobodnie nakładanej farby. W drugiej połowie lat 20. twórca rozjaśnił paletę barw, by w latach 30. ponownie ją przygasić przewagą brązów; wydobytym z ciemnego tła postaciom i przedmiotom nadawał wówczas aurę tajemniczości (Martwa natura z rybą, ok. 1938). Ukrywając się podczas okupacji hitlerowskiej w Krakowie Eibisch malował subtelne w kolorycie bukiety kwiatów i portrety żony. W latach 40. potwierdził swą przynależność do nurtu kolorystycznego; w pejzażach z Myślenic i Kudowy sugestywnie oddawał wibracje świetlistej atmosfery (Krajobraz z Kudowy z czerwonymi dachami, 1946). Wielokierunkowe uderzenia pędzla tworzyły w jego kompozycjach wielobarwną, migotliwą tkankę malarską; forma rozpływała się tu w zróżnicowanej, bogatej w wydatne impasty materii.
Po wojnie twórca podporządkował się wymogom socrealistycznej doktryny. Powstały wówczas takie obrazy jak ZMP, Mówca, Lenin i Spójnia, Walka o pokój, Wieś czyta. W drugiej połowie lat 50. artysta powrócił do koncepcji pełnej autonomii estetycznych wartości. Motywów malarskich dostarczały mu częste pobyty w południowych rejonach Europy, w Hiszpanii, Jugosławii i we Włoszech; jego sztukę zdominowały wówczas rozsłonecznione, intensywne kolorystycznie pejzaże. Na przełomie lat 50. i 60. w malarstwie Eibischa odzyskała prymat kompozycja barwna o pogłębionej ekspresji. W martwych naturach artysta uwypuklał bryłę przedmiotów i sugestywnie oddawał ciężar dekoracyjnego sfałdowania wzorzystych tkanin. Częstym motywem jego obrazów stały się ryby, bażanty i kukurydza (Ryby w czerwonej misie, 1963-64). Przewagę zdobyły tony błękitów, fioletów i zieleni; istotną rolę odgrywały zróżnicowane efekty fakturowe. Formy, budowane dynamicznie kładzioną plamą barwną, dookreślał niekiedy kontur. W aktach kształt ciała modelek ulegał deformacji podporządkowanej kolorystycznej kompozycji obrazu (Akt na tle czarno-fioletowej draperii, 1961); w bogatej substancji malarskiej zacierały się aluzyjnie oddane fizjonomiczne rysy portretowanych osób. Gra plam barwnych dekoracyjnie spłaszczała obrazy dematerializując wyobrażone w nich przedmioty. Prace Eibischa nabierały z czasem cech samoistnych kompozycji barwnych aluzyjnie nawiązujących do kształtów fizykalnej rzeczywistości.
Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, marzec 2002.