Pracę dyplomową - składającą się z obrazów w formie papierowych kolaży oraz rozprawy teoretycznej Papier. Zbiór opowiadań - przygotowaną pod kierunkiem Jana Tarasina obroniła w 1994 roku. Kształciła się również pod okiem Jerzego Kaliny i Wojciecha Sadleya (tkanina). Po studiach ukończyła kurs animacji w Studiu Miniatur Filmowych, gdzie przez kolejne lata pracowała jako animatorka. Nazwisko Bosek pojawia się przy wielu produkcjach autorskich i dziecięcych, m.in. Triumfie pana Kleksa, Sznurowadle w supełki, Królu Maciusiu I, Edenie Andrzeja Czeczota. Artystka pełniła także funkcję asystentki reżysera przy filmach Opowieść o zaklętym królu Ewy Tudorskiej oraz Zawodowiec Marka Serafińskiego. W filmach Serafińskiego występowała również jako aktorka. Zrealizowała dwa autorskie filmy animowane: No nareszcie (1999) oraz Dokumanimo (2007). Krótkie No nareszcie stanowi połączenie wydzieranki z animacją klasyczną na celuloidzie. Fragment etiudy Bosek funkcjonował jako przerywnik wielkanocny dla telewizji TMT, ze względu na występujące w filmie, wydzierane z białego papieru, barany, dla których inspiracją były wielkanocne pocztówki autorki. Animację, w której kartka papieru staje się perpetuum mobile dla produkcji nieskończonej liczby bohaterów, uzupełnia oryginalna muzyka, wykorzystująca dźwięki gitary i odgłosy foliowej torebki.
Stanowiące debiut artystki i jednocześnie przepustkę do realizacji kolejnych filmów Dokumanimo to dziesięciominutowa próba animowanego dokumentowania rzeczywistości. Etiuda zdobyła nagrody na festiwalach OFAFA (Brązowa Kreska), "Etiuda&Anima", "ReAnimacja" oraz wyróżnienie za najlepszy debiut na poznańskim "Animatorze". Życie bohaterki Dokumanimo, którą można uznać za alter ego samej artystki, to niekończący się korowód domowych prac. Jedyny oddech stanowi uprawiana, niejako przy okazji, twórczość, do której wykorzystuje okruchy męczącej codzienności, oddając się robieniu kolaży z metek, biletów czy pudełek od zapałek. Monotonia egzystencji kobiety kontrastuje z niezwykle barwną plastyką filmu, wykonaną przy użyciu pastelowych kredek i akwareli. Warstwę wizualną dopełnia muzyka Piotra Majchrzaka, która nadaje filmowi rytm, podkreślając, a jednocześnie ożywiając, jednostajność codziennych, syzyfowych prac bohaterki.
Bosek jest również rysowniczką storyboardów reklamowych, autorką opraw graficznych filmów dokumentalnych. Artystka brała udział w kilkunastu wystawach zbiorowych i kilku indywidualnych, na których prezentowała kolaże, tkaniny i rozrastającą się kolekcję Zbioru guzików znalezionych na ulicy. W konkursie Cepelii na pamiątkę polską otrzymała wyróżnienie za pracę Utkany bilet. W 2005 miała miejsce wystawa Bosek Dyskretny urok transportu miejskiego, a w 2009 w Galerii Wystawa prezentowany był zebrany przez artystkę w formę kolaży "miejski plankton" tj. bilety, metki, nalepki - ekspozycja nosiła tytuł Widoczki w srebrnych ramach. 2 lata później w te samej galeri artystka zrealizowała wystawę Hałda.
Filmografia:
- 1999 - No nareszcie
- 2007 - Dokumanimo (nagrody i wyróżnienia: OFAFA 2006, Łódź 2007, "Etiuda&Anima" 2007, "Animator" 2008)
- 2010 - Wyspa gibonów (wyróżnienie na Ogólnopolskim Festiwalu Autorskich Filmów Animowanych w Krakowie)
- 2014 - Dwa żywioły .
Autor: Iwona Hałgas, listopad 2009, aktualizacja KM, luty 2016.