"Dwanaście etiud na fortepian op. 3", pochodzących z 1916 roku, to jeden z pierwszych przykładów pojawiającego się u Szymanowskiego po 1915 roku zainteresowania muzyką absolutną i formami ścisłymi. Podobnie jak w etiudach Fryderyka Chopina, każdy z utworów rozwija wybrany problem techniczny. Jedne dotyczą środków fakturalnych, inne współbrzmień i harmonii (np. w "Etiudzie nr 2" - nieustanne równoległe sekundy lub septymy wielkie, a w "Etiudzie nr 6" - równoległe akordy septymowe), biegłości w zakresie wykonywania ozdobników (np. fantazyjne, figlarne triole w "Etiudzie nr " i liczne zdobienia o zabarwieniu orientalnym w "Etiudzie nr 1") i ich różnorodnych zestawień, a jeszcze inne uchwycenia odpowiedniego nastroju i barwy (np. pełna ekspresji "Etiuda nr 7", nr 10 i nr 12, liryczna "Etiuda nr 8", czy też przywodząca skojarzenia z impresjonistycznym malarstwem brzmieniowym "Etiuda nr 11"). Wszystkie etiudy razem tworzą natomiast rodzaj spójnego cyklu (Szymanowski zalecał wykonywać zestawione na zasadzie kontrastu miniatury bez przerw - "attacca").
"Etiudy op. 33" zadedykował kompozytor francuskiemu pianiście, miłośnikowi jego twórczości - Alfredowi Cortot. Początkowo to on właśnie miał być pierwszym wykonawcą kompozycji - w Paryżu, 20 maja 1922 roku podczas koncertu kompozytorskiego Szymanowskiego, zorganizowanego przez pismo "La Revue Musicale". Ostatecznie artystę zastąpił Robert Casadesus, inny francuski pianista i kompozytor, w niedalekiej przyszłości wybitny interpretator muzyki Maurice'a Ravela.
Z technicznymi trudnościami kompozycji zmierzali się w późniejszych latach najlepsi artyści, m.in. Andrzej Stefański, Jarosław Drzewiecki, Bronisława Kawalla, Andrzej Dutkiewicz, Jerzy Marchwiński, Jerzy Godziszewski, a także Carol Rosenberger, Martin Jones i Martin Roscoe. Nagrania ich interpretacji zostały utrwalone na płytach. Pierwsze wydanie nutowe wszystkich "Etiud" ukazało się w 1922 roku nakładem Universal Edition. W 1963 roku Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Katowicach opublikowała faksymile autografu.
Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, wrzesień 2007.