Podstawą do wydania niniejszej płyty stał się repertuar zaprezentowany przez dwóch utalentowanych polskich skrzypków -
Bartłomieja Nizioła i Jarosława Pietrzaka podczas jednego z koncertów festiwalu "Musica Polonica Nova" we Wrocławiu. Wybrane kompozycje - wszystkie przeznaczone na dwoje skrzypiec - dobrze ilustrują panoramę polskiej muzyki kameralnej drugiej połowy XX wieku. Najwcześniejsza Sonata
Henryka Mikołaja Góreckiego, pochodząca z 1957 roku, to utwór awangardowy, niezwykle ekspresyjny, w którym podstawowym elementem formotwórczym jest zasada kontrastu. Pozostałych pięć kompozycji utrzymanych jest w stylistyce postmodernistycznej. W miniaturowym A due
Pawła Szymańskiego kompozytor łączy nowoczesne, ostre brzmienie skrzypiec z motywiką nawiązującą do utworów Jana Sebastiana Bacha.
Marta Ptaszyńska przy komponowaniu swojej Mancali wykorzystała zasadę starożytnej "gry w kamienie" o tej samej nazwie. Oba instrumenty rozgrywają partię, która ostatecznie kończy się remisem - pogodzeniem "graczy". Madrigale
Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil rozpoczynają sonorystyczne gesty muzyczne, z których gdzieniegdzie wyłania się spokojna, liryczna melodia. Utwór cykliczny nr 1
Rafała Augustyna powstał z inspiracji cyklicznymi koncepcjami czasu w filozofii i muzyce hinduskiej. To "powtarzające się wzory, o bardzo powolnym pulsie, które z pojedynczego dźwięku rozrastają się wciąż w nowe rozgałęzienia, powolnie, uparcie i jakby w zamyśleniu" - jak czytamy w komentarzu kompozytora. Płytę zamyka Sonata
Piotra Drożdżewskiego - rodzaj portretu każdej ze strun skrzypiec.
- Polskie duety skrzypcowe. Henryk Mikołaj Górecki: "Sonata na dwoje skrzypiec". Paweł Szymański: "A due". Marta Ptaszyńska: "Mancala". Grażyna Pstrokońska-Nawratil: "Madrigale (I)". Rafał Augustyn: "Utwór cykliczny nr 1". Piotr Drożdżewski: "Sonata a due violini". Bartłomiej Nizioł skrzypce, Jarosław Pietrzak skrzypce. DUX 2002 - DUX 0398, DDD 59'27''.
Opracowanie: Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, luty 2003.