Kantor wyjaśniał w rozmowie z Wiesławem Borowskim swoje podejście do zwyczajnych, prostych przedmiotów:
„Konieczna jest pewna manipulacja polegająca na wyborze przedmiotu i wstawieniu go w pewną sytuację. (…) Otóż ja nie wybieram przedmiotu jako symbolu ani nie przywłaszczam go sobie jako formy, tematu, anegdoty, materii fizycznej. Staram się tylko rewindykować przedmiot egzystujący realnie, dochodzić jego praw na zasadzie procesu zupełnie bezinteresownego. Dzieło sztuki nie jest trwałe, ma tylko ‘moment wejścia’”.
Po śmierci artysty zrealizowano dwa ogromne betonowe krzesła według jego projektu: w Hucisku koło Wieliczki (1995) obok drewnianego domu-pracowni, zaprojektowanego przez Kantora dla siebie i żony Marii Stangret oraz we Wrocławiu (2011).
Autorka: Karolina Czerska, grudzień 2014
Literatura:
- T. Kantor, „Metamorfozy. Teksty o latach 1934-1974”, wybór i opracowanie K. Pleśniarowicz, Ossolineum-Cricoteka, Wrocław-Kraków 2005
- L. Stangret, „Krzesło Tadeusza Kantora”, (w:) „W cieniu krzesła. Malarstwo i sztuka przedmiotu Tadeusza Kantora”, red. T. Gryglewicz, Universitas, Kraków 1997
- L. Stangret, "Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła", Art+Edition, Kraków 2006
- Film "Kantor/Happening", scenariusz M. Cegielski, A. Zakrzewska, Narodowy Instytut Audiowizualny Telewizja Polska S.A./Cricoteka, 2014, http://ninateka.pl/film/kantor-happening-6-6