Ze względu na ograniczenia konserwatorskie, budynek mógł jedynie odtwarzać gabaryty istniejącej w tym miejscu przed wojną kamienicy "pod Lipką". Konsekwencją tych warunków jest dość trudny i niewygodny plan na kształcie wąskiej, wydłużonej litery L. Duże wyzwanie dla twórcy stanowiło także pogodzenie nowoczesnych form obiektu z okoliczną zabytkową zabudową pochodzącą z różnych okresów historycznych. Poprzez swobodne powtarzanie i twórcze interpretowanie wybranych detali i form sąsiednich budynków pawilon wchodzi z nimi w relację (np. zastosowanie attyki, zaokrąglenie narożników).
Budynek jest jakby złożony z dwóch części – biurowej (południowo-zachodniej) skrytej za szklaną fasadą, oraz podłużnej ekspozycyjnej (północnej) przysłoniętej charakterystycznymi ceramicznymi żaluzjami. Idea zastosowania prototypowych ruchomych ceglanych kształtek na metalowym ruszcie wynikała z konieczności zapewnienia odmiennych warunków oświetleniowych dla różnych funkcji wewnątrz.
Tam, gdzie wmontowane zostały witraże przedstawiające św. Stanisława, Kazimierza Wielkiego i Henryka Pobożnego przestrzeń pozostaje zacieniona, natomiast w strefie mieszczącej informację turystyczną zapewniono dopływ światła dziennego. Wraz z zapadnięciem zmroku pawilon zmienia swój charakter - światło sączy się poprzez szczeliny między cegłami nadając mu intrygujący wygląd.
Na dwóch kondygnacjach mieszczą się; cześć wystawiennicza, punkt informacji miejskiej, biuro oraz salka konferencyjna. Średniowieczne piwnice zaadaptowano na potrzeby kawiarni – galerii.
Pawilon „Wyspiański 2000” uzyskał w roku 2009 Nagrodę Stowarzyszenia Architektów Polskich, Małopolskiej Izby Architektonicznej i Prezydenta Miasta Krakowa – na najlepszy obiekt zrealizowany w Krakowie w latach 1989-2009.
Autorka: Alicja Gzowska