Alicja Helman w książce "Na ścieżce dźwiękowej. O muzyce w filmie" ( Kraków 1968) tak komentuje rolę muzyki Komedy w filmie:
W miarę jak wzrasta napięcie i wzajemne antagonizmy między bohaterami muzyka Komedy wzmaga ów czynnik zdenerwowania, niejasności, ironii, który od początku piętnował ich sposób bycia. Między mężczyznami narasta konflikt ambicji, kobieta wydaje się tylko katalizatorem przyspieszającym gwałtowne, nieopanowane odruchy ich podrażnionej miłości własnej. Ale przecież między nią a mężem także istnieje konflikt, którego domyślamy się od początku, choć nie znamy jego charakteru ani przyczyn. Wyjaśnienie przychodzi niespodziewanie, stwarza je sytuacja muzyczna. Słowa piosenki śpiewanej przez bohaterkę na prośbę męża stanowią klucz do zagadki. Dziewczyna śpiewa o tym jak zbyteczne są słowa między ludźmi, którzy potrafili wobec siebie kłamać i kochali się źle. Kanwą muzyczną jest jeden z motywów jazzowych przewijających się od początku filmu. Odtąd każde instrumentalne wejście tego tematu przywodzi na myśl refren piosenki: "Kochaliśmy się źle..."
Film wywołał w komunistycznej Polsce prawdziwą burzę prasową. Atakowano Polańskiego za snobizm, uleganie paryskim modom, powierzchowność. Najbardziej bolesny dla wielu przeciwników filmu był stan majątkowy dziennikarza. Zwolennicy zwracali uwagę na skrajnie przedmiotowe aspiracje bohaterów i relacje między nimi, a także na fakt, że bunt chłopaka jest pozorny, ponieważ jego świat wartości jest dokładnie taki sam. Dodatkowo Marek Hendrykowski podkreśla:
Film Polańskiego okazuje się pierwszą w naszej kinematografii próbą wyjścia poza zamknięty krąg historyzmu szkoły polskiej, naznaczony ustalonym przez lata repertuarem tematów, kompleksów, urazów psychicznych, obsesji indywidualnych i zbiorowych. W tym sensie jest czymś zupełnie nowym i świeżym, czego nasze powojenne kino dotąd nie znało. W taki sposób żaden z polskich reżyserów dotychczas nie opowiadał.
Marek Hendrykowski "Kwartalnik Filmowy", 1997
- "Nóż w wodzie". Reżyseria Roman Polański. Scenariusz Roman Polański, Jerzy Skolimowski, Jakub Goldberg. Zdjęcia Jerzy Lipman. Scenografia Bolesław Kamykowski. Muzyka Krzysztof Komeda-Trzciński. Dźwięk Halina Paszkowska. Montaż Halina Prugar. Obsada Leon Niemczyk (Andrzej), Zygmunt Malanowicz (chłopak), Jolanta Umecka (Krystyna). Głosów użyczyli Anna Ciepielewska (Krystyna), Roman Polański (chłopak). Produkcja Zespół Filmowy "Kamera", 1961. Film czarno-biały, 35 mm, 2762 m, 94 min.
Nagrody:
- Nagroda FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, 1962;
- Złota Kaczka - nagroda czytelników tygodnika "Film", 1963;
- Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, 1963;
- Nominacja do Oscara w kategorii "film obcojęzyczny", 1963;
- Nagroda młodych krytyków zachodnioniemieckich na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen, 1964;
- Brązowy Delfin na MFFW, Teheran, 1965; Nagroda FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Panamie, 1966.