Film dokumentalny w reżyserii Marcina Solarza z 2002 roku.
Roman opiekuje się swoją matką przykutą do wózka inwalidzkiego. Matka ma 86 lat, straciła nogę, z powodu katarakty niedowidzi, również nie słyszy wyraźnie. Oprócz matki Roman opiekuje się synem Krzysztofem - odrabia z nim lekcje, gotuje obiady i przygotowuje do szkoły. Krzyś większość czasu spędza w kuchni, rzadko rozmawia z babcią. Natomiast Roman jest na każde zawołanie - ubiera matkę, rozbiera, smaruje maściami, podaje leki, otula, karmi, sprowadza księdza. Jego cierpliwość wydaje się nie mieć granic. Ciche, domowe bohaterstwo... Jedyną chwilą wytchnienia jest dla Romana późny wieczór, kiedy syn i matka zasną. Siada wtedy sam w ciemnej kuchni i wypija kieliszek wódki.
Reżyser niczego więcej nie opowiada nam o swoich bohaterach, wszystko pokazane jest kamerą; nie pojawia się ani jedno słowo komentarza. Jednocześnie można wyczuć płynącą z ekranu miłość, która pozwala Romanowi cierpliwie opiekować się, często okrutną dla niego, matką. Po obejrzeniu tego filmu widzowi na długo pozostaje w pamięci bezustanne wołanie: Roman! Roman! Romek! Romek! Romek! Romuś!
"Jest w tym filmie coś intrygującego, coś, co burzy spokój i jednocześnie dodaje otuchy, wiary w człowieka" - pisała krytyka po pokazie filmu na Krakowskim Festiwalu Filmowym.
- Mój syn Romek, Polska, 2002. Reżyseria: Marcin Solarz, scenariusz: Marcin Solarz, zdjęcia: Mathias Kukielski, montaż: Anna Wagner. Producent: Ryszard Urbaniak. Produkcja: Telewizja Polska - Agencja Filmowa, Telewizja Polska - I Program. Wystąpili: Janina Ogonek, Roman Ogonek, Krzysztof Ogonek. Czas trwania: 24 min.
Nagrody filmowe:
- 2002 - Dyplom Uznania dla Marcina Solarza na Krakowskim Festiwalu Filmowym
- 2003 - Grand Prix dla Marcina Solarza na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Iowa City
Autor: Joanna Pawluśkiewicz, grudzień 2006.