Tym razem – po kompozycjach Witolda Lutosławskiego (Matrix 3) i Krzysztofa Pendereckiego (Matrix 5) – zostały zaprezentowane trzy dzieła Karola Szymanowskiego. Wczesna "Uwertura koncertowa" (1904-05) reprezentuje jeszcze styl trochę akademicki, nawiązujący do utworów Richarda Straussa. Ale już "II symfonia" (1909-10) uznawana jest za najlepszą kompozycję, kończącą I okres twórczości Szymanowskiego. Sam kompozytor bardzo ją cenił i podkreślał bogactwo jej pomysłów muzycznych. Jednak najbardziej oryginalna, wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju pozostaje "III symfonia" opatrzona tytułem "Pieśń o nocy" na tenor, chór mieszany i wielką orkiestrę (1914-16) do tekstu perskiego poety i mistyka Dżalaluddina Rumiego w polskim przekładzie Tadeusza Micińskiego. Opisywane w poemacie piękno nieba i wszechświata stało się inspiracją dla Szymanowskiego do stworzenia muzyki o niezwykłej ekspresji, subtelnej kolorystyce i melodyce przetykanej orientalnymi ornamentami.
Karol Szymanowski: "Uwertura koncertowa op. 12", "Symfonia nr 2 B-dur op. 19", "Symfonia nr 3 'Pieśń o nocy' op. 27". Wiesław Ochman – tenor, Wojciech Musiał – skrzypce, Chór Polskiego Radia w Krakowie, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, dyr. Jacek Kaspszyk, Jerzy Semkow. EMI 1994 – 7243 5 65082 2 4, ADD 75'36'' (MATRIX 10).
Polskie Centrum Informacji Muzycznej
Związek Kompozytorów Polskich
maj 2002 r.