Współpraca, a w przyszłości także przyjaźń Karola Szymanowskiego z Tadeuszem Micińskim - poetą, dramaturgiem, powieściopisarzem i publicystą, czołowym przedstawicielem polskiego ekspresjonizmu i prekursorem surrealizmu - trwała przez wiele lat i zaowocowała tak wybitnymi dziełami, jak np. 3. Symfonia "Pieśń o nocy" (Miciński był autorem polskiego przekładu perskiego poematu pióra Dżalaluddin Rumi). Pierwszym jednak utworem, w którym Szymanowski wykorzystał tekst poety - poemat "Korsarz" z tomu wierszy "W mroku gwiazd" - był cykl "Czterech pieśni op. 11", napisany w latach 1904-05.
Muzyka zadedykowanych Micińskiemu pieśni podąża za słowami wyrażającymi samotność, bezsilność, smutek (pieśń pierwsza "Tak jestem smętny"), niepokój i zagubienie (pieśń druga "W zaczarowanym lesie"), złudzenie i rozczarowanie (pieśń trzecia "Nade mną leci w szafir morza..."), ale i heroizm oraz siłę (pieśń czwarta "Rycz, burzo!..."). Szymanowski subtelnie podkreśla ich nastrój harmoniką (momentami mocno dysonującą, jak np. w pieśni drugiej), rytmiką (migotliwą, przywołującą skojarzenia z impresjonistycznymi utworami Debussy'ego, np. w trzeciej pieśni), wyrazistymi motywami melodycznymi.
Niewiele istnieje nagrań "Pieśni op. 11", rzadko też pojawiają się w programach koncertów. W swoim repertuarze posiada je m.in. Urszula Kryger, czy Alison Pearce. Ostatnio, w 2004 roku przypomniał je Piotr Beczała, nagrywając - na zaproszenie znanej pianistki Reinild Mees, wspólnie z Julianą Gondek, Urszulą Kryger i Iwoną Sobotką, czteropłytowy album zawierający komplet pieśni Karola Szymanowskiego, wydany przez holenderską firmę Channel Classics.
Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, wrzesień 2007.