Wystawa poświęcona jest postaci Ryszarda Stanisławskiego, długoletniego dyrektora
Muzeum Sztuki w Łodzi. Pełniąc tę funkcję w latach 1966-1990, przyczynił się do wzrostu znaczenia Muzeum w kraju i za granicą. Celem wystawy jest ukazanie wielowymiarowej działalności wystawienniczej i administracyjnej Ryszarda Stanisławskiego w okresie, gdy prowadził Muzeum Sztuki. Jego osoba, idee, ważniejsze zrealizowane pod jego kierunkiem projekty wystawowe oraz aktywność skupionego wokół niego środowiska prezentowane są na wystawie w postaci fotografii, zapisów filmowych, tekstów i druków archiwalnych. W zamierzeniu, prezentacja ta stawia również pytanie o zadania stojące przed instytucją muzeum obecnie oraz jego przyszłą rolę.
W swojej praktyce muzealnej Ryszard Stanisławski realizował model muzeum otwartego, pojmowanego jako miejsce swobodnego dostępu publiczności do sztuki, miejsce konfrontowania ze sobą dzieł, postaw twórczych, upowszechniania nowych interpretacji. Chodziło mu o muzeum, które - jak pisał Mieczysław Porębski - dawno przestało być świątynią, które musi wychodzić na rynki, a i samo przekształcić się w forum, na którym spotykają się dzieła i ludzie ze wszystkich stron świata. Punktem odniesienia swojej działalności wystawienniczej uczynił Stanisławski międzynarodową kolekcję, której zalążkiem był zbiór prac zgromadzonych w latach 1929-1931 z inicjatywy Władysława Strzemińskiego.
Jej profil określał w dużej mierze specyfikę budowanego przez Stanisławskiego programu wystaw Muzeum Sztuki, kojarzącego osiągnięcia polskiej awangardy przedwojennej ze zjawiskami sztuki najnowszej. Był Stanisławski również inicjatorem i autorem znaczących międzynarodowych prezentacji sztuki polskiej, t.j. Atelier 72 w Richard Demarco Gallery, Glasgow (1972); Presence Polonais, Centre Pompidou, Paryż (1983); Polish Realities, Glasgow (1988); Europa, Europa, Bonn (1994).
Budując pomosty między tradycją i współczesnością, powoływał się Ryszard Stanisławski na ideę muzeum jako "instrumentu krytycznego", spełniającego funkcję selekcjonowania i promowania najbardziej oryginalnych zjawisk artystycznych - tych, które jego zdaniem niosło ze sobą "wartości perspektywiczne". Koncepcja ta określała również jego indywidualny styl pracy z artystami, tak scharakteryzowany przez Roydena Rabinowitcha:
"Ryszard Stanisławski posiada tę niezwykłą właściwość intelektualisty, jaką stanowi zdolność personalnego reagowania wobec artysty i jego sztuki. Co jest tym bardziej niespotykane, to jego zdolność nieustannego widzenia, pomimo licznych rozterek - w obrębie jego własnej wizji - sztuki XX wieku. Owa własna wizja umożliwoła wszystkim, którzy poznali Ryszarda Stanisławskiego oraz jego muzeum, odnosić się w sposób właściwy do źródeł i możliwości sztuki w XX wieku."
Ryszard Stanisławski tworzył zróżnicowany i bogaty program wystaw Muzeum Sztuki, wychodzący naprzeciw oczekiwaniom współczesnego odbiorcy. Kładł duży nacisk na publiczny aspekt funkcjonowania prowadzonej przez siebie instytucji, manifestujący się m.in. w cyklu imprez realizowanych w latach 70. pod hasłem "Niedziela w Muzeum". Adresowane do lokalnej społeczności, imprezy te miały na celu integrowanie Muzeum z kontekstem miasta Łodzi, jej historią i tradycjami kulturowymi. Nie stronił również Stanisławski od eksperymentalnych form wystawowych, powierzając w roku 1973 sale Muzeum Sztuki grupie Warsztat Formy Filmowej dla potrzeb kilkutygodniowej akcji Warsztat.
W ostatnim tygodniu trwania wystawy odbędzie się premiera filmu o Ryszardzie Stanisławskim, zrealizowanego przez CSW Zamek Ujazdowski, w reżyserii Andrzeja Sapiji.
Na wystawie wykorzystano materiały archiwalne udostępnione przez Olgę Stanisławską, Muzeum Sztuki w Łodzi, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, archiwalne materiały filmowe Łódzkiego Ośrodka Telewizyjnego oraz portret fotograficzny Ryszarda Stanisławskiego i Urszuli Czartoryskiej autorstwa Krzysztofa Hejke.
Kuratorzy: Paweł Polit i Agnieszka Szewczyk
Wystawa czynna do 21 stycznia 2007