Polska dziennikarka i pisarka Hanna Krall w lipcu 2011 roku otrzymała nagrodę literacką Würth-Preis. Wyróżnienie przyznano w uznaniu jej zasług w dziedzinie "literackiego poszukiwania śladów minionego, a przecież wciąż obecnego świata Żydów w Polsce". Dzieła pisarki stanowią ważny element doświadczeń historycznych Europy Środkowo-Wschodniej.
Würth-Preis przyznawana jest co dwa lata od 1997 roku przez koncern Reinholda Würtha, który w ten sposób honoruje pisarzy skupiających w swych utworach uwagę na kulturowej różnorodności Europy. Jej laureatami są m.in.: Claudio Magris, Harald Hartung, Herta Müller i Ilija Trojanow.
Hanna Krall urodziła się w roku 1935 w Warszawie, z wykształcenia dziennikarka, pracowała jako reporterka m.in. w "Polityce", specjalizując się w reportażu opisującym życie codzienne i losy pozornie zwyczajnych ludzi.
W 1977 roku ukazała się jej najsłynniejsza książka, "Zdążyć przed Panem Bogiem", będąca autorskim zapisem rozmów prowadzonych z Markiem Edelmanem, lekarzem i ostatnim żyjącym dowódcą powstania w getcie warszawskim. Zastosowana tu technika dwóch planów czasowych, wzbogacona o przeplatające się ze sobą wątki fikcyjne i dotyczące postaci autentycznych, wykorzystana została później w dwóch powieściach: grającej z autobiografizmem "Sublokatorce" oraz "Oknach". "Zdążyć przed Panem Bogiem" otwiera w pisarstwie Krall rozdział tematyki żydowskiej, którą kontynuuje zarówno "Sublokatorka", jak i drukowane m.in. w "Gazecie Wyborczej", a następnie wydawane w formie książkowej reportaże ("Hipnoza", "Taniec na cudzym weselu"). Głównym motywem jest tu splątanie losów ludzkich; większość opowieści dotyka problematyki poszukiwania tożsamości bądź powikłanych historii polsko-żydowsko-niemieckich, związanych przede wszystkim z II wojną światową i latami powojennymi - m.in. tragedią roku 1968 - ale także nierzadko sięgających głębiej w historię opisywanych rodzin lub miejscowości.
W swych utworach fabularnych lub fabularyzowanych Hanna Krall chętnie stosuje techniki reportażowe: skrót, ekspozycję detali, które urastają niekiedy do rangi leitmotivów, komentarz odautorski. Pokazywanie konstrukcji, szwów, warsztatu pisarskiego jest jedną z cech charakterystycznych tej twórczości, nadając jej pozory surowości, a zarazem podkreślając grę między prawdą i fikcją.
Źródło: wyborcza.pl