Rzeźbiarz. Urodził się w 1874 we Lwowie, zmarł 1944 w Warszawie.
Uczył się snycerki w cesarsko-królewskiej Szkole Przemysłu Artystycznego we Lwowie, następnie studiował rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Później przez krótki czas przebywał w Wiedniu; z końcem lat dziewięćdziesiątych powrócił do Lwowa.
W 1898 roku artysta zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na dekorację rzeźbiarską zdobiącą fronton gmachu Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, zaś w 1900 został głównym laureatem konkursu na projekt wodotrysku przed tenże gmach. Brak funduszy przeszkodził w zrealizowaniu wszystkich z tych projektów. Wykonana została jedynie monumentalna grupa rzeźbiarska ARTIBUS w tympanonie "Zachęty" oraz symboliczne płaskorzeźby w archiwoltach okiennych tegoż gmachu. Wielkim sukcesem z wczesnego okresu działalności artysty było również zdobycie prawa do realizacji trzech płaskorzeźb dekorujących fontannę w Rydze przedstawiających alegorie Przemysłu, Handlu morskiego i Sztuki.
Triumfy odniesione w prestiżowych konkursach warszawskich oraz odznaczenie artysty złotym medalem na wystawie ryskiej zadecydowały o ugruntowaniu się renomy rzeźbiarza, który dalsze swe losy związał niemal bez reszty z Warszawą i tamtejszym Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, którego był członkiem rzeczywistym (w okresie 1905-1939) oraz pełnił w nim wiele innych ważnych funkcji. Dobitnym wyrazem wierności artysty ideom Towarzystwa było podpisanie przez Zygmunta Otto apelu przeciwko bojkotowi "Zachęty" w 1924.
Domeną działalności artystycznej Otto była rzeźba architektoniczna. Do ważniejszych prac wykonanych przez niego w Warszawie należą m.in.: dekoracja hal przy ulicy Koszykowej, gmachu Centralnego Towarzystwa Rolniczego przy ulicy Kopernika (portal wejściowy), posągi Atlantów przed wejściem do kamienicy Strzałeckiego w Alejach Ujazdowskich (wszystkie dzieła wymienione powyżej z 1909 roku); płaskorzeźbione herby miast na przyczółkach Mostu Poniatowskiego (1910), oraz - wykonane później - medaliony, posągi i fryz na fasadzie Teatru Polskiego; posągi orłów i płaskorzeźby na temat Rolnictwa, Handlu i Przemysłu na elewacji frontowej gmachu Banku Towarzystw Spółdzielczych (tzw. Domu pod orłami) przy ulicy Jasnej; alegoryczne posągi Muzyki ludowej i Muzyki symfonicznej oraz Malarstwa i Rzeźby na fasadzie Filharmonii Warszawskiej; alegoryczne grupy Budownictwo, Rolnictwo, Prawo i Sprawiedliwość na gmachu hipoteki (obecnie w Alei Solidarności).
Artysta był autorem wielu projektów pomników, z których jednak żaden nie doczekał się realizacji (z wyjątkiem pomnika Jana Kilińskiego w Warszawie przy którego wznoszeniu współpracował z rzeźbiarzem Stanisławem Jackowskim). Parał się również rzeźbą nagrobną oraz popiersiami i plakietami portretowymi.
Twórczość Zygmunta Otto cieszyła się największą popularnością w okresie 1900-1913. W okresie międzywojennym ranga artysty obniżyła się nieco, choć nadal produkował wiele. W dziełach rzeźbiarza pojawia się niekiedy stylizacja secesyjna. Najbardziej charakterystyczne dla jego prac jest jednak nawiązywanie do pełnych patosu form barokowych.
Podstawowa bibliografia:
- Materiały "Słownika Artystów Polskich i Obcych w Polsce Działających", Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie
- Maria Irena Kwiatkowska, "Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku", Warszawa 1995
Autor: Piotr Szubert, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, luty 2003