Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych. Jego ojciec – Edwin Jahnke – był zasłużonym działaczem, skrzypkiem i pedagogiem (w 1887 założył prywatną szkołę muzyczną, którą kierował do 1918). Młody Zdzisław Jahnke wykazywał wielki talent muzyczny. Początkowo kształcił się u swego ojca, a od 1904 był uczniem Aleksandra Piecznikowa w gimnazjum w Berlinie. Od 1907 studiował w Konserwatorium w Genewie u Henri Marteau, a następnie ponownie w Königliche Hochschule für Musik w Berlinie.
Dnia 25 października 1903 roku odbył się pierwszy występ estradowy Zdzisława Jahnkego w Poznaniu. Debiut w Filharmonii Warszawskiej w 1908 roku pod dyrekcją Zygmunta Noskowskiego rozpoczął karierę wirtuozowską Jahnkego, który od tej pory często koncertował w Polsce i Europie (odwiedzając m.in. Berlin, Wiedeń i Paryż).
W 1920 został założony Kwartet Polski w składzie: Z. Jahnke – I skrzypce, T. Gonet – II skrzypce (w latach późniejszych W. Witkowski oraz L. Kwaśnik), T. Szulc – altówka, D. Danczowski – wiolonczela. Przeszło 25-letnia działalność tego zespołu (do 1948 roku), który reprezentował wybitny poziom artystyczny, występując w kraju i za granicą z repertuarem klasycznym, romantycznym i współczesnym, przyczyniła się do rozkwitu polskiej kameralistyki w okresie międzywojennym. Kwartet Polski miał w swym repertuarze m.in. około 50 kwartetów kompozytorów polskich.
Obok pracy artystycznej Zdzisław Jahnke zajmował się pedagogiką, brał czynny udział w organizacji życia muzycznego w Wielkopolsce i na Pomorzu. W 1920 objął klasę wirtuozowskiej gry na skrzypcach w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej (przemianowanej następnie na Państwowe Konserwatorium Muzyczne) w Poznaniu. Od 1929 roku piastował stanowisko dyrektora tej uczelni. Był współzałożycielem Miejskiego Konserwatorium Muzycznego w Bydgoszczy (1927). Wokresie międzywojennym występował także jako dyrygent.
Okres okupacji Zdzisław Jahnke spędził na ziemi kieleckiej, pracując jako urzędnik cukrowni w Częstocicach. Po II wojnie światowej organizował pierwsze koncerty symfoniczne w Poznaniu, będące zapowiedzią późniejszej działalności Filharmonii.
Po wyzwoleniu objął stanowisko profesora gry skrzypcowej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, w latach 1945-48 był rektorem tej uczelni, gdzie następnie przez szereg lat działał jako kierownik katedry instrumentów smyczkowych. Prowadził klasę skrzypiec, zespoły kameralne oraz orkiestrę symfoniczną. W trakcie swej wieloletniej działalności dydaktycznej w uczelni poznańskiej wykształcił przeszło 50 dyplomantów. Niestety, pogarszający się stan zdrowia ograniczał udział Jahnkego w kierowaniu Katedrą. Jednakże do ostatnich lat, chociaż unieruchomiony w domu, kształcił młodych skrzypków.
Dorobek Zdzisława Jahnkego to także liczne i cenne publikacje obejmujące utwory skrzypcowe, materiały pedagogiczne z literatury skrzypcowej, podręczniki gry. Edytorski plon profesora to opracowanie wykonawcze kilkuset utworów polskiej i światowej literatury skrzypcowej oraz wydanie (wraz z Z. Sitowskim) podręcznika "Literatura skrzypcowa".
Zdzisław Jahnke aktywnie uczestniczył w pracach Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Był jurorem międzynarodowych konkursów – lutniczego i skrzypcowego – im. H. Wieniawskiego w Poznaniu w latach 1952 i 1957.
Za swe wybitne zasługi otrzymał szereg nagród i odznaczeń – m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Artystyczną Miasta Poznania, Nagrodę SPAM.
Od 1976 roku odbywa się w Poznaniu Ogólnopolski Konkurs Skrzypków jego imienia.
Źródło: www.polmic.pl, grudzień 2005 r.