Odbył studia w krakowskiej ASP; dyplom uzyskał w roku 1969 w pracowni Wacława Taranczewskiego (odebrana w akademickiej pracowni lekcja koloryzmu miała odegrać znaczącą rolę w jego dojrzałej twórczości). Przez wiele lat był profesorem w macierzystej uczelni (od 1989 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki).
W niemal całym swoim dorobku, zarówno w malarstwie, jak w rysunkach, chętnie nawiązywał do sztuki okresu Młodej Polski. Był wrażliwy i na jej neoromantyczną atmosferę, i na stylistykę: na kameralną aurę, a jednocześnie na upodobanie do posługiwania się zindywidualizowanym symbolem i dekoracyjne rozwiązania artystyczne; lubił też sięgać do języka groteski. Inspirowała go między innymi twórczość Józefa Mehoffera (**dz:Weranda z rudym kotem**, 1986), Witolda Wojtkiewicza (Igraszki dziecięce, 1985; Złe instynkty, 1994), Stanisława Wyspiańskiego (O świcie, 1984). Wśród ulubionych tematów Maciejewskiego spotykamy: dzieciństwo, ogród (ogród rozkoszy, tajemniczy ogród), śmierć. Każdy z tych motywów przeszedł jednak w jego malarstwie wielokrotne przeobrażenia. Wąski krąg tematyczny nie wykluczał bowiem w tym przypadku nieustannych poszukiwań czysto artystycznych, często skupionych na zagadnieniach związanych z rolą i rangą koloru w obrazie.
Maciejewski często odwoływał się do metafory, nierzadko posiadającej wymowę erotyczną (wielokrotnie malował motyw korzenia mandragory), przez co jego kompozycje przyciągają uwagę widza głównie klimatem - tajemniczym, zagadkowym (Olśnienie, 1984) bądź radosnym, pełnym niezmąconego, choć podszytego napięciem, spokoju (Złote drzewko, 1993; Hellada, 1995). Budował ów nastrój za pomocą oryginalnego systemu malarskich znaków: materię jego prac tworzą z reguły rozedrgane, pulsujące ulubionymi barwami (między innymi rozmaitymi tonami zieleni) i światłem drobne pociągnięcia pędzlem, mozaikowo wypełniające płaszczyznę. Zdarzają się w jego dorobku również dzieła o podtekście satyrycznym, które z uwagi na powielanie niektórych rozwiązań plastycznych kojarzą się z malarstwem Jerzego Dudy-Gracza (Idylla, 1995).
Inny nurt twórczości artysty stanowią kompozycje, które można identyfikować z fotorealizmem: w większym stopniu obrazujące niż komentujące rzeczywistość, malowane bardziej niż poprzednio zdecydowanymi plamami świetlistego pigmentu (Basen w Cagnes, 1981). Dla odmiany wykazują one zbieżność z malarstwem polskiej "nowej figuracji", głównie z pracami Łukasza Korolkiewicza.
Uwikłana w rozmaite powinowactwa, niekiedy - z uwagi na wirtuozerię i nadmiar wdzięku - ryzykownie manieryczna, sztuka Maciejewskiego zachowuje jednak oryginalność języka artystycznej wypowiedzi, co zjednało jej licznych miłośników. Wiadomości do niej dostarcza między innymi katalog wystawy w sali Arsenału krakowskiego Muzeum Czartoryskich, która odbyła się w roku 1998. Ekspozycja związana była z wyróżnieniem artysty Nagrodą im. Witolda Wojtkiewicza, nadawaną przez krakowski Okręg ZPAP.
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Katedra Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych KUL, luty 2003