Fotograf, reżyser filmowy, krytyk i historyk sztuki (dyplom w 1970 na Uniwersytecie Warszawskim). Wykładowca z tytułem doktora habilitowanego w dziedzinie fotografii na Uniwersytecie Zielonogórskim, gdzie kieruje Pracownią Metodyki Artystycznej i w WSP w Częstochowie. Urodzony w 1943 roku w Samborze.
W 1962 roku dokumentował spektakl Akropolis Jerzego Grotowskiego. W drugiej połowie lat 60. zajmował się reportażem fotograficznym, publikując swe zdjęcia w "ITD"; jednocześnie współpracował z redakcjami "Polski", "Projektu" i "Fotografii", gdzie opublikował ważną serię tekstów poświęconych fotografii awangardowej. Od 1969 roku członek ZPAF.
W 1970 roku brał udział w wystawie zbiorowej Informacja - Wyobraźnia - Działanie w Galerii Współczesnej w Warszawie, gdzie pokazał Dokumentację totalną, którą można uznać za pierwszą świadomą fotograficzną realizację konceptualną w Polsce. Pokaz dotyczył problemu narracyjności, obiektywizmu przekazu oraz związku między dziełem reportażowym, filmowym a tworzącym się wówczas neoawangardowym językiem fotografii, który z perspektywy czasowej można określić jako konceptualny.
W 1970 roku wyjechał do Paryża, gdzie pracował jako grafik reklamowy dla pism "Africa. Magazine", "Gulliver". W latach 1971-73 odbył studia doktoranckie w dziedzinie filozofii i estetyki na Sorbonie. Na przełomie 1972/73 rozpoczął pracę nad filmem strukturalnym Durée / Trwanie. Między 1974 a 1979 rokiem studiował reżyserię filmową w INSAS w Brukseli. W 1974 roku brał udział w głośnym festiwalu filmu awangardowego w Knokke-Heist (Belgia), gdzie pokazał performance Fotel Ludwika XV. W 1979 roku brał udział w Aachen w Neue Galerie Ludwig Sammlung na festiwalu-sympozjum Teatr - Performance - Sztuki Plastyczne, na którym zaprezentował performance Tresura oraz Spotkanie z nieznajomym. W 1987 roku powrócił do Polski, gdzie w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu wyreżyserował sztukę według własnego scenariusza Kosmos. W 1988 roku powołał Fundację Polskiej Sztuki w Brukseli. W prowadzonej przez siebie galerii organizował wystawy sztuki polskiej. W 1997 roku rozpoczął współpracę z WSP (obecnie Uniwersytet Zielonogórskim) w Zielonej Górze. Wykłada fotografię, teatr, film. W 1999 roku wykonał cykl fotografii pt. Olśnienia pokonceptualne, który dotyczy osobistej refleksji nad rolą konceptualizmu i nowoczesnej fotografii z lat 20. i 30. XX wieku bliskiej "Nowej Rzeczowości", ale także odnosi się do jego osobistych doświadczeń życiowych. W końcu lat 90. rozpoczął werystyczny cykl fotografii portretowych Portrety surowe - Portrety znormalizowane, a na początku XXI wieku kolejny cykl w postaci "fotografii inscenizowanej". Cykl Dziennik odnosi się zarówno do ważnych dla niego dzieł z historii malarstwa, jak też do własnej twórczości, która jest cytowana. Od 1999 roku pracuje nad instalacją Fotografie dźwiękowe, będącą próbą przełożenia obrazu rzeczywistości widzialnej na dźwięki. W instalacji Testament. Obrazy ostateczne odniósł się do etosu fotografii i jej tajemnicy, która w tym konkretnym przypadku może zostać odkryta dopiero po śmierci artysty, ponieważ jest jego wizualnym testamentem.
Wystawy indywidualne:
- 1970 Dokumentacja totalna (w ramach eksplozji zbiorowej Informacja - Wyobraźnia - Działanie), Galeria Współczesna, Warszawa
- 1999 Nowa spontaniczność, Fotografie dźwiękowe, Muzeum Ziemi Lubuskiej, Zielona Góra
- 2001 Obrazy utajone, BWA, Zielona Góra
- 2001 Obrazy utajone, Teatr Ósmego Dnia, Poznań
- 2004 Wiesław Hudon. Artysta w podróży. Fotografie z lat 1969-2004, Muzeum Sztuki w Łodzi
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, sierpień 2004.