Po wybuchu I wojny światowej Landowska nadal nauczała oraz sporadycznie koncertowała. Po śmierci męża w wypadku samochodowym wyjechała do Szwajcarii, a następnie przeniosła się do Paryża, gdzie kontynuowała działalność koncertową i dydaktyczną. Prowadziła wykłady na Sorbonie oraz klasę klawesynu w Ecole Normale.
W 1923 roku zadebiutowała w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych, koncertując wraz z Orkiestrą Filadelfijską pod batutą Leopolda Stokowskiego. W tym samym roku dokonała także swego pierwszego nagrania dla firmy Victor w Camden. W następnych latach, aż do 1929 roku wielokrotnie koncertowała w Ameryce oraz Europie.
W 1925 roku przeniosła się do St-Leu-la-Forêt niedaleko Paryża, gdzie założyła L'École de Musique Ancienne - centrum, w którym nie tylko nauczała gry na klawesynie, ale także zgromadziła kolekcję starych instrumentów. Z czasem stworzona tu została olbrzymia biblioteka i zbudowana sala, w której organizowane były kursy mistrzowskie i koncerty.
Dzięki Landowskiej klawesynem zaczęli się interesować współcześni kompozytorzy. Manuel de Falla jako pierwszy wprowadził partię klawesynową w operze lalkowej "Kukiełki" mistrza Piotra. Artystka była również pierwszą wykonawczynią dedykowanych jej koncertów klawesynowych - "Koncertu na klawesyn i 9 instrumentów" de Falli (1926) i "Concert Champêtre" Francisa Poulenca (1929).
W 1934 roku dokonała pierwszego, kompletnego wykonania "Wariacji Goldbergowskich" Bacha. Występowała także z monograficznymi recitalami, na które składały się sonaty Domenico Scarlattiego, utwory François Couperina, Jeana Pholippa Rameau i Georga Friedricha Haendla oraz polska muzyka dawna i ludowa. Zajmowała się również komponowaniem. Napisała "Poemat hebrajski" na orkiestrę, "Serenadę" na instrumenty smyczkowe, liczne utwory na fortepian i klawesyn, kadencje do koncertów Wolfganga Amadeusza Mozarta i Josepha Haydna oraz różne transkrypcje i aranżacje piosenek ludowych.
W 1936 roku ostatni raz przyjechała do Polski. Zagrała koncert z orkiestrą w Warszawie oraz recital w Lwowie. Do końca życia podkreślała swoją polskość. Jeszcze w 1945 roku, mając 66 lat urządziła w Ameryce koncert złożony z dzieł zapomnianych kompozytorów polskich XVII i XVII wieku: Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego, Adama Jarzębskiego i anonimów.
W 1939 roku, wraz z wybuchem II wojny światowej, została zmuszona do opuszczenia Paryża. Początkowo udała się na południe Francji, a następnie w 1941 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Przez pięć lat mieszkała w Nowym Jorku, a następnie przeprowadziła się do domu w Lakeville w stanie Connecticut. Tu udzielała lekcji licznym studentom, dokonała także nagrania kompletu 48 preludiów i fug Bacha z "Das Wohltemperierte Klavier", a w 1953 roku zrealizowała film dokumentalny dla NBC. Powróciła do fortepianu, na którym nagrała dzieła Mozarta i Haydna. W 10. rocznicę śmierci Ignacego Jana Paderewskiego przygotowała album polskiej muzyki dawnej.
Autor: Anna Iwanicka-Nijakowska, marzec 2011