Fotografik, artysta. Urodzony w 1942 w Praszce. Twórczość fotograficzna oraz w zakresie plakatu.
Od 1973 w ZPAF (członek Rady Artystycznej), wcześniej (w latach 60.) należał do Katowickiego Towarzystwa Fotograficznego. Absolwent ASP w Poznaniu. Dyplom w 1997. Wykładowca ze stopniem profesora na ASP w Katowicach i w Gdańsku.
W latach 60. swą działalność artystyczną opierał na grafizacji obrazu. Wystawa "Beton" z 1970 była próbą aranżacji w typie invironment. Potem wykonywał fotografię o bardziej metaforycznym charakterze, ale z wpływami estetyki fotomedializmu (cykle "Awers" i "Rewers"). W latach 80. i 90. uprawiał "fotografię inscenizowaną" (cykle "Auschwitz", "Wizerunki I, II, III") biorąc udział w ważnych wystawach w Polsce ("Polska fotografia intermedialna lat 80-tych", BWA Poznań, 1988; "Niebo", PAcamera Club, Suwałki 1994) oraz na Zachodzie Europy ("L'Année de l'Est", Musée d'Elysée w Lozannie, 1990; 2. Internationale Foto-Triennale, Esslingen, 1992). Z lat 80. pochodzą: Głowy, operujące syntetycznym plakatowym skrótem, Puszka Pandory i antropologiczne Fantomy, w których kontynuując swe wcześniejsze zainteresowania rejestrował w różnych regionach Polski strachy na ptaki, interesując się zawartym w nich rytuałem i towarzyszącym im zawsze pejzażem (prace czarno-białe i kolorowe).
Szczególnie ważny, z powodów osobistych, był dla samego Jamy cykl Auschwitz (1989) poświęcony "fabryce śmierci" oraz Wizerunki, w których "poszukiwał własnej tożsamości poprzez wizerunki innych". Wykorzystywał w nich swoje wcześniejsze negatywy, także z rejestracji cmentarzy żydowskich, ukazując duchowość życia niematerialnego. W 1988 roku na temat roli awangardy Jama stwierdził:
"Mój stosunek do awangard, naszych czy innych jest pasożytniczo życzliwy, to znaczy traktuję je jako gramatykę fotografii" (wypowiedź autorska z katalogu "Polska fotografia intermedialna lat 80-ych. Fotografia rozproszona", BWA, Poznań 1988).
W 1999 roku wykonał cykl Ankry. Śląskie rydwany, w którym w symboliczny a jednocześnie dokumentalny sposób, odwołujący się także do tradycji abstrakcji geometrycznej, pokazał tradycję tego regionu. W swej twórczości łączy różnorodne inspiracje i wpływy, np. nowoczesne akty, stare zdjęcia w najczęściej zgrafizowanym i neopiktorialnym stylu. W latach następnych stworzył cykl odwołujący się do atmosfery duchowej świata z początku XXI wieku - Gry wojenne, uzmysławiając (podobnie jak wcześniej Zbigniew Libera), że istota wojny i walki zakodowana jest w człowieku i w naszej cywilizacji. Wszystko wskazuje na to, że Jama w przekonywujący sposób potrafi wypowiadać się w dwóch stylach: dokumentalnym i inscenizacyjnym. Ten drugi polega także na zabiegach graficzno-malarskich o charakterze piktorialnym. Ale granica między jednym stylem a drugim może być bardzo nikła, czy nawet ulegać zatarciu (np. cykl Manekiny).
Prace w zbiorach: Centrum Sztuki Współczesnej-Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Katowic, Stadtmuseum Esslingen, Musée de l'Elysée w Lozannie.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, kwiecień 2004.