Kompozytor i pedagog. Urodzony 13 września 1896 we Lwowie, zmarł 10 stycznia 1963 w Poznaniu.
W osiemnastym roku życia ukończył (z odznaczeniem) gimnazjum klasyczne i Galicyjskie Konserwatorium Muzyczne we Lwowie, gdzie uczył się gry na fortepianie w klasie Viléma Kurza oraz teorii muzyki u Stanisława Niewiadomskiego. W 1918 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, wieńcząc je otrzymanym w 1922 dyplomem i tytułem doktora praw. W latach 1921-28 studiował muzykologię (jako ekstern) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w 1923 przeniósł się do Wilna. W latach 1925-27 wykładał historię muzyki w tamtejszym konserwatorium muzycznym. W 1929, jako stypendysta Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, wyjechał na dalsze studia do Paryża, gdzie doskonalił swoje umiejętności w zakresie kompozycji pod kierunkiem Nadii Boulanger oraz instrumentacji u Paula Dukasa. Po powrocie w 1931 wykładał teorię i kompozycję w Poznańskim Konserwatorium Muzycznym. Lata wojny przetrwał w Wilnie, pracując jako organista w kościele św. Kazimierza.
W 1945 pełnił funkcję dyrektora Państwowej Szkoły Średniej i Umuzykalnienia w Lublinie. W 1947 doprowadził do otwarcia Państwowej Wyższej Szkoły Operowej w Poznaniu i stanął na jej czele. Został również I dyrektorem Filharmonii Poznańskiej. W latach następnych kierował katedrami kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i Poznaniu. W 1950 otrzymał tytuł profesora. W latach 1951-54 sprawował funkcję Prezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 1961 powołał do życia Festiwal "Poznańska Wiosna Muzyczna".
Tadeusz Szeligowski był laureatem wielu konkursów kompozytorskich: w 1930 otrzymał wyróżnienie za Suitę archaiczną na orkiestrę (1930) na Konkursie Kompozytorskim im. Henryka Melcera w Warszawie; w 1932 - wyróżnienie za oratorium Psalm XVI (1931) na Konkursie Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych w Poznaniu; w 1934 - I nagrodę za pieśń Regina coeli laetare na chór (1934) na Konkursie Małopolskiego Związku Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych we Lwowie; w 1938 - dwie pierwsze nagrody za Psalm radosny in memoriam Guillaume Dufay na chór mieszany (1938) i Pieśń żeglarzy na chór mieszany (1938) na Konkursie Miesięcznika "Śpiewak" w Warszawie; w 1948 - II nagrodę za Kantatę o sporcie "100 m" na głos solo, chór i orkiestrę (1948) na Konkursie Olimpijskim Związku Kompozytorów Polskich; w 1949 - II nagrodę (pierwszej nie przyznano) za dialog muzyczny Panicz i dziewczyna na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę lub fortepian (1948-49) na Konkursie Polskiego Radia i Ministerstwa Kultury i Sztuki na pieśń do słów Adama Mickiewicza; III nagrodę za Sonatę d-moll na fortepian (1949) na Konkursie Kompozytorskim im. Fryderyka Chopina oraz wyróżnienie za pieśń Arion na tenor z fortepianem (1949) na Konkursie na pieśń do słów Aleksandra Puszkina. Ponadto został uhonorowany: w 1950 - Nagrodą Państwową II stopnia za Wesele lubelskie na sopran, chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1948), suitę z baletu Paw i dziewczyna (1948) i pieśń Arion; w 1951 - Nagrodą Państwową I stopnia za operę Bunt żaków (1951); w 1957 - Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za operę Krakatuk (1954); zaś w 1963 - Nagrodą pośmiertną Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości oraz Nagrodą pośmiertną Polskiego Radia i Telewizji za operę-oratorium radiowe Odys płaczący i opuszczony na głosy recytujące, chór i orkiestrę symfoniczną (1962).
W 1930 roku napisał Tadeusz Szeligowski Koncert na orkiestrę. Był wówczas na stypendium w Paryżu, gdzie studiował pod kierunkiem Nadii Boulanger. Działał tam w Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polaków, był nawet członkiem Zarządu. Po wykonaniu Koncertu w 1935 roku w Poznaniu w miejscowej prasie ukazało się kilka recenzji (ich fragmenty przytacza Tadeusz Szantruczek w książce "Komponować... i umrzeć").
Tadeusz Z. Kassern: "Szeligowski chciał dać 'nową treść w dawnej formie' i dał ją bez wątpienia". Marian Sobieski: "Przedstawił nam się jako kompozytor idący po linii współczesnego kierunku atonalnego i operującego szeroką skalą barw orkiestrowych." Stanisław Wiechowicz uznał, że Koncert to utwór "wysoce eksperymentalny, który słuchaczy zupełnie zdekoncentrował, a któremu nie brak jednolitości stylistycznej i konsekwencji w eksperymentowaniu".
Dziwne wydawać się mogą te sformułowania w zestawieniu z egzystującym dzisiaj w polskim środowisku muzycznym przekonaniem o konserwatyzmie Szeligowskiego. Jeżeli jest ono nawet do pewnego stopnia prawdziwe, to nie może dotyczyć wcześniejszego okresu twórczości Szeligowskiego. Tadeusz Szeligowski był w swoim czasie entuzjastą nowej muzyki. Podczas I wojny światowej zafascynowała go muzyka Debussy'ego i pod jej wpływem uznał się za "wiecznego niewolnika nowej muzyki". Na muzyczne nowości pozostał zawsze otwarty, choć sam w swojej twórczości przeszedł na pozycje istotnie konserwatywne, a przynajmniej eklektyczne. Jeszcze przed II wojną światową głosił pogląd, że muzyka - także współczesna - powinna być przeznaczona dla wszystkich, wobec czego nowatorstwo i eksperyment powinny mieć granice określone możliwościami percepcyjnymi zwykłych słuchaczy. "Dzieło powstające w oderwaniu od tradycji jest dzieckiem już od chwili poczęcia martwym" - mawiał swoim studentom w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Ale w roku 1961 powołał do życia Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej "Poznańska Wiosna Muzyczna", gdzie miała być prezentowana muzyka nowa we wszystkich jej przejawach, również tych całkiem awangardowych.
Ważniejsze kompozycje:
- Z chłopa król, uwertura do komedii Piotra Baryki na orkiestrę (1926)
- Wariacje na temat pieśni ludowej na fortepian (1927)
- Wanda, pieśń na głos i fortepian (1927)
- Pieśni ludowe litewskie na głos z fortepianem (1927)
- Pieśń litewska na skrzypce i fortepian (1928)
- Kwartet smyczkowy nr 1 (1928-29)
- Kaziuki, suita na orkiestrę (1928-29)
- Pieśni zielone na głos z fortepianem (1929)
- Lilie, ballada na głos z fortepianem (1929)
- Dęby, elegia na głos z fortepianem (1929)
- W olszynie, idylla na głos z fortepianem (1929)
- Chmiel, pieśń weselna na głos z fortepianem (1929)
- Nos qui sumus, motet na 2 głosy męskie (1929)
- O vos omnes, motet na 3 głosy żeńskie (1929)
- Timor et tremor, motet na kontralt i tenor (1929)
- Koncert na orkiestrę (1930)
- Suita archaiczna na orkiestrę (1930)
- Dwie pieśni białoruskie na chór mieszany (1930)
- Mała suita na orkiestrę (1931)
- Psalm XVI, oratorium (1931)
- Ricercar na 4 głosy instrumentalne lub wokalne (1931)
- Msza łacińska na chór mieszany i organy (1932)
- Koncert klarnetowy (1933)
- Andante na klarnet i orkiestrę (1933)
- Pod okapem śniegu, kolęda na chór mieszany (1933-34)
- Wiśnia blues na głos, wiolonczelę i fortepian (1934)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1934-35)
- Alegorie kwietne na głos z fortepianem (1934)
- Angeli słodko śpiewali, motet na chór mieszany (1934)
- Przepióreczka, białoruska pieśń ludowa na chór męski (1934)
- Regina coeli laetare, pieśń na chór (1934)
- Trio na obój, altówkę i wiolonczelę (1935)
- Już nam czas, pieśń na chór męski (1935)
- Niebieski ptak, suita na orkiestrę (1936)
- Epitaphium na śmierć Karola Szymanowskiego na orkiestrę smyczkową (1937)
- Rybi bal, pieśń na zespół dziecięcy (1937)
- Gitary z Zalamei na fortepian (1938-39)
- Pieśń żeglarzy na chór mieszany (1938)
- Psalm radosny in memoriam Guillaume Dufay na chór mieszany (1938)
- Suita kolędowa na orkiestrę smyczkową (1939)
- Air grave et air gai na rożek angielski i fortepian (1940)
- Sonatina na fortepian (1940-41)
- Koncert fortepianowy (1941)
- Taniec rosyjski na fortepian (1942)
- Missa de Angelis na 3 głosy żeńskie (1942)
- Msza na chór żeński (1942)
- Taniec na wiolonczelę i fortepian (1943-45)
- Poemat na wiolonczelę i fortepian (1943-45)
- Pastorale, miniatura na wiolonczelę i organy (1943-45)
- Sarabanda, miniatura na wiolonczelę i organy (1943-45)
- Ave Maria na sopran, chór żeński i organy (1943)
- Aria na sopran i organy (1943)
- Ave Maria na 3 głosy żeńskie (1943)
- Stabat Mater na chór mieszany (1943)
- Pange lingua na chór mieszany (1943)
- Regina coeli laetare na 3 głosy żeńskie (1943)
- Popule meus na 3 głosy żeńskie (1943)
- Veni Creator na 3 głosy żeńskie (1943)
- Nokturn na wiolonczelę i fortepian (1943)
- Suita lubelska na małą orkiestrę (1945)
- Kupałowa noc, suita na orkiestrę (1945)
- Orientale, miniatura na wiolonczelę i fortepian (1945)
- Piosenki do słów Jarosława Iwaszkiewicza na głos i fortepian (1945)
- Pięć pieśni ludowych z Lubelszczyzny na chór żeński lub dziecięcy (1945)
- Pięć pieśni ludowych z Lubelszczyzny na 3-głosowy chór mieszany (1945)
- Cztery pieśni weselne z Lubelszczyzny na chór mieszany (1945)
- Siadajcie wszyscy wokoło z nami, suita 12 pieśni popularnych z lat 1810-1875 na chór mieszany (lub sopran i alt) i fortepian (1945)
- Tryptyk na sopran i orkiestrę (1946)
- Koszałki-opałki, scherzo na chór męski (1946)
- Nokturn na orkiestrę (1947)
- Zielona brzózko, piosenka na głos z fortepianem (1947)
- Dziewczyno moja, pieśń na głos i fortepian (1947)
- Od Różana trakt, piosenka na głos z fortepianem (1947)
- Paw i dziewczyna, balet w 3 obrazach (1948)
- Panicz i dziewczyna, dialog muzyczny na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę lub fortepian (1948-49)
- Kantata o sporcie "100 m" na głos solo, chór i orkiestrę (1948)
- Suita weselna na sopran, tenor, chór żeński, chór mieszany i fortepian (1948)
- Wesele lubelskie na sopran, chór mieszany i małą orkiestrę symfoniczną (1948)
- A wyjrzyjcież, pacholęta, pieśń na chór mieszany (1948)
- Rapsod na sopran i orkiestrę (1949)
- Sonata d-moll na fortepian (1949)
- Arion, pieśń na tenor z fortepianem (1949)
- Demon, pieśń na tenor z fortepianem (1949)
- Gołębie, pieśń na sopran i fortepian (1949)
- Bunt żaków, opera w 4 aktach (1951)
- Ballada o Kostce Napierskim na głos z fortepianem (1951)
- Uwertura komediowa na małą orkiestrę symfoniczną (1952)
- Dwie etiudy na podwójne dźwięki na fortepian (1952)
- Drobne utwory na fortepian (1952)
- Drobiazgi na 4 ręce na fortepian (1952)
- Karta serc, kantata na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1952)
- Zosia, suita na chór z towarzyszeniem orkiestry (1952)
- Paw i dziewczyna, suita baletowa na orkiestrę (1953)
- Renegat, ballada na bas i orkiestrę lub fortepian (1953)
- Kwintet na instrumenty dęte (1953)
- Sonata na flet i fortepian (1953)
- Piosenka o trzech Mauretankach na głos z fortepianem (1953)
- Cztery tańce polskie na orkiestrę symfoniczną (1954)
- Krakatuk, opera w 3 aktach z prologiem (1954)
- Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1955-56)
- Na łące, suita na 2 fortepiany (1955)
- Pieśń 10-lecia [wersja I] na chór mieszany z fortepianem (1955)
- Pieśń 10-lecia [wersja II] na chór mieszany a cappella (1955)
- Mazepa, balet w 3 aktach (1957)
- Polskie piosenki miłosne na flety proste (1959)
- Teodor Gentleman, opera w 2 aktach (1960)
- Soledad, pieśń na głos i fortepian (1960)
- Psalm CXVI "Laudate Dominum" na chór mieszany lub chłopięcy (1960)
- Odys płaczący i opuszczony, opera-oratorium radiowe na głosy recytujące, chór i orkiestrę symfoniczną (1962)
- Rex inclitus (Rex gloriosus) [utwór niedokończony], kantata na głosy solowe, chór i orkiestrę symfoniczną (1962)
Opracowanie: Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, luty 2004.
