Stefan Wojnecki, fot. CC Urodzony w 1929 w Poznaniu. Fotograf i teoretyk fotografii. Organizator wystaw, sympozjów.
Studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodnicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (dyplom w 1952). Od 1952 działał w Poznańskim Towarzystwie Fotograficznym, w latach 1967-1976 był jego prezesem. Od 1978 pracował w PWSSP (obecnie ASP) w Poznaniu, od 1993 roku na stanowisku profesora. Był dziekanem Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby (1987-1993) i kierownikiem Zaocznego Studium Fotografii Profesjonalnej. Członek ZPAF od 1971, wielokrotny członek Rady Artystycznej. Do jego wychowanków z kręgu poznańskiej ASP należą m.in.: Piotr Wołyński i Krzysztof J. Baranowski.
Stefan Wojnecki, fot. Slavodecyk/Wikimedia.org/Domena publiczna Uczestnik wystawy "Krok w nowoczesność" (Salon PTF, Poznań 1957), która otwierała zainteresowanie różnymi możliwościami modernizmu. Debiutował w 1959 roku na wystawie w PTF. Początkowo interesował się aspektem techniczno-naukowym fotografii. W 1965 pokazał serię zdjęć m.in. spadającej wody wykonanych przy użyciu własnoręcznie skonstruowanej migawki o czasie otwarcia 2x108. W 1966 stworzył pierwsze "duogramy" (prace we własnej technice, częściowo oparte na fotografii). W 1969 roku odbyła się indywidualna wystawa "Twarze" (Salon PTF, Poznań), oparta na reprodukcjach fotograficznych kilkunastu autorów. W 1971 brał udział w wystawie "Fotografowie poszukujący" (Galeria Współczesna, Warszawa 1971). W 1972 miała miejsce ekspozycja "Duogramy - seria informacyjna" (Salon PTF, Poznań), będąca rozwinięciem wcześniejszych zainteresowań artysty problemem wpływu duogramów na percepcję człowieka.
W 1974 zaprezentował wystawę "Sztuka alternatywna (wersje alfa, beta, gama)" (Galeria PTF, Poznań). Badała ona relacje kilku przestrzeni w typie environment. W 1978 odbył się pokaz "Hiperfotografia" (BWA "Arsenał", Poznań) będący udaną próbą refleksji nt. fotorealizmu malarskiego i jego relacji do medium fotograficznego. Prace zaprezentowane na zorganizowanej w 1981 ekspozycji "Fotografia tożsamości" (BWA Stilon, Gorzów Wielkopolski) wykorzystywały materiał anonimowy. Ekspozycja "Wpisuję swoje przeżywanie świata" (Mała Galeria ZPAF-CSW, Warszawa, 1986) ukazała podjętą przez artystę próbę badania czasu i przestrzeni za pomocą tzw. zapisów światła. Była poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie w jaki sposób światło zapisuje się na barwnym materiale fotograficznym, na zasadzie fotoperformance. W 1994 roku w ramach Miesiąca Fotografii w Bratysławie miał miejsce pokaz jego zdjęć pt. "Trace of Me". W 1998 roku opublikowano jego ważny tekst teoretyczny "Odcinanie pępowiny", poświęcony problemowi fotografii cyfrowej i jej związkom z rzeczywistością. W 1999 odbyła się duża wystawa monograficzna "Pęknięcia - ku symulacji" (BWA "Arsenał", Poznań). W 2002 roku brał udział w wystawie "Wokół dekady. Fotografia polska lat 90.". (Muzeum Sztuki w Łodzi, Galeria FF w Łodzi) prezentując prace odwołujące się do cytatu fotograficznego (m.in. Ślad cytatem, cytat śladem, 1990-92). Prace w zbiorach: Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Autor: Krzysztof Jurecki, Muzeum Sztuki w Łodzi, kwiecień 2004.
