W latach 1931–1937 był uczniem Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, od 1937 roku aż do wybuchu II wojny światowej uczył się kupiectwa w Domu Handlowym Woźniaka, maturę zdał po wojnie w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Gry na fortepianie i teorii muzyki uczył się u Gertrudy Konatkowskiej, zaś śpiewu solowego pod kierunkiem Marii Trąmpczyńskiej. Jeszcze jako chłopiec śpiewał w sopranach Poznańskiego Chóru Katedralnego pod batutą ks. Wacława Gieburowskiego. W 1939 roku, po aresztowaniu przez gestapo ks. Gieburowskiego, przejął obowiązki dyrygenta w 24-osobowym Chórze Chłopięco-Męskim. W 1945 założył Chór Chłopięcy i Męski "Poznańskie Słowiki", który od 1950 roku stale współpracuje z Filharmonią Poznańską i z którym związany był do końca życia. Po okupacji, w 1951 roku ukończył studia muzykologiczne pod kierunkiem Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1953 roku studia z zakresu śpiewu w klasie Marii Trąmpczyńskiej oraz dyrygentury symfonicznej u Waleriana Bierdiajewa (dyplom z odznaczeniem) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu.
Od 1951 do 1982 roku prowadził działalność dydaktyczno-wychowawczą w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Wykładał dyrygenturę chóralną (od 1973 roku na stanowisku profesora), jednocześnie w latach 1963–1964 był dziekanem Wydziału Wokalnego, w latach 1964–1967 prorektorem, od 1967 do 1981 roku rektorem poznańskiej uczelni, kierując także w latach 1972–1982 Katedrą Chóralistyki, która powstała z jego inicjatywy. Wykształcił wielu znakomitych, znanych nie tylko w Polsce dyrygentów-chórmistrzów. Ponadto w latach 1973–1982 był członkiem Sekcji Muzycznej i Prezydium Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1953 do 1963 roku kierował pracami Redakcji Muzycznej Rozgłośni Poznańskiej Polskiego Radia, a w latach 1971–1990 pełnił funkcję prezesa Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego.
Jako kompozytor ma w swoim dorobku przeszło 600 utworów chóralnych o tematyce sakralnej, jest autorem ponad 100 opracowań polskich i obcych kolęd. Zajmuje się także pracami badawczymi nad muzyką chóralną i chóralistyką.
Stefan Stuligrosz za osiągnięcia w działalności artystycznej z "Poznańskimi Słowikami" oraz w pracy dydaktyczno-wychowawczej był wielokrotnie wyróżniany nagrodami, medalami i odznaczeniami, m.in. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Nagrodę Artystyczną miasta Poznania (1955), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959), Nagrody Ministra Kultury I stopnia (1970, 1977), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973), Nagrody Państwowe I stopnia (1976, 1984), Wielki Krzyż ze Srebrną Gwiazdą Komandorii św. Sylwestra – Papieża przyznany przez Ojca Świętego Jana Pawła II (1989), Medal Pamiątkowy "Ad Perpetuam Rei Memoriam" przyznany przez Wojewodę Poznańskiego (1993), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997), Statuetkę ADI ART 2001 "w podziękowaniu za pracę dla kultury i sztuki, a także wychowanie i wykształcenie wielu młodych ludzi", Nagrodę im. Jerzego Kurczewskiego (2007) oraz najwyższe polskie odznaczenie państwowe, Order Orła Białego (2010), który otrzymał z rąk prezydenta Bronisława Komorowskiego w rocznicę 90. urodzin. W 1995 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 2000 – Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej w Rzymie, w 2002 zaś poznańskiej Akademii Muzycznej.
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006. Aktualizacja: październik 2009, marzec 2024.
