Kształcił się początkowo pod kierunkiem Karola Mikulego w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. W 1880 zadebiutował jako kompozytor kantatą Akt wiary na bas, chór męski i orkiestrę, napisaną ku uczczeniu 50. rocznicy Powstania Listopadowego. Uznanie, z jakim spotkał się ten utwór wpłynęło na decyzję obrania kariery muzycznej. W latach 1882-85 studiował kompozycję, najpierw w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Wiedniu pod kierunkiem Franciszka Krenna, a następnie w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku u Salomana Jadassohna.
Po powrocie do Lwowa podjął działalność jako pedagog, krytyk muzyczny oraz organizator życia muzycznego. Początkowo pracował jako korepetytor w Teatrze hr. Skarbka, a od 1886 do 1887 współkierował tą instytucją, pełniąc funkcję dyrektora artystycznego opery i operetki. W 1887 objął stanowisko profesora Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, w którym pozostał do 1918. Wykładał tu teorię muzyki, harmonię, historię muzyki i prowadził klasę śpiewu chóralnego. Jednocześnie w latach 1885-92 sprawował, obok Stanisława Cetwińskiego, funkcję drugiego dyrygenta Towarzystwa Śpiewaczego "Lutnia-Macierz", a w latach 1888-92 był nauczycielem śpiewu chóralnego w działającej przy tym Towarzystwie szkole śpiewu. Od 1890 do 1900 pełnił funkcję członka komisji sprawującej nadzór artystyczny nad działalnością Teatru hr. Skarbka.
W 1886 roku Stanisław Niewiadomski rozpoczął ożywioną działalność jako krytyk muzyczny, pisząc sprawozdania i recenzje do dzienników lwowskich ("Gazeta Lwowska" i "Dziennik Polski") oraz korespondencje do pism warszawskich (EMTA). W latach 1902-14 zamieszczał recenzje i felietony muzyczne wyłącznie w "Słowie Polskim".
Lata I wojny światowej (1914-18) spędził w Wiedniu, gdzie kierował filią Konserwatorium Lwowskiego, zorganizowaną dla uchodźców. Kadrę pedagogiczną tej placówki stanowili przeważnie profesorowie lwowscy ewakuowani do Wiednia. Po powrocie do Lwowa w 1918 objął stanowisko kierownika opery w Teatrze Miejskim. W 1919 przeniósł się na stałe do Warszawy, gdzie w Państwowym Konserwatorium Muzycznym do 1927 uczył estetyki, historii muzyki i instrumentoznawstwa. W 1924 założył w Warszawie Stowarzyszenie Pisarzy i Krytyków Muzycznych, którego był długoletnim prezesem. Był również pierwszym przewodniczącym Sekcji Współczesnych Kompozytorów Polskich, powstałej w 1925. W latach 1927-31 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Muzycznego im. Antoniego Grudzińskiego. W Warszawie kontynuował działalność publicystyczną - pisał do "Rzeczypospolitej", "Warszawianki", "Dnia Polskiego", "Kuriera Polskiego", "Muzyki", "Gazety Porannej", "Lwowskich Wiadomości Muzycznych i Literackich", lwowskiego "Wieku Nowego", poznańskiego "Przeglądu Muzycznego", przemyskiej "Orkiestry" oraz katowickiego "Śpiewaka". Ponadto wygłaszał regularnie prelekcje i odczyty w radiu oraz, sporadycznie, w filharmonii i operze. Został laureatem Nagrody Muzycznej m.st. Warszawy.
Ważniejsze kompozycje:
Utwory orkiestrowe:
- Symfonia a-moll
- Symfonia B-dur
Utwory kameralne:
Utwory fortepianowe:
- Trzy utwory (Menuet, Barcarolle, Valse) op. 12
- Dwa utwory (Romanze, Valse-Caprice) op. 16
- Deux Mazureks op. 26
- Liebesfeste op. 27
- 4 Charakterstücke op. 28
- Quatre morceaux op. 30
- Polonaise et Krakowiak op. 31
- 6 Morceaux mélodiques op. 34
- Trois danses polonaises
- Thème et variations d-moll
Utwory na chór męski:
- Trzy pieśni op. 5, słowa Adam Asnyk (ok. 1888)
- Grób wikinga op. 22, słowa Or-Ot (ok. 1897)
- Zaszumiał las op. 32, słowa Maria Konopnicka (ok. 1885)
- Górskie dzwony op. 32, słowa Maria Konopnicka (przed 1907)
- Siostrzane dole op. 32, słowa anonimowe (przed 1907)
- Siedzi ptaszek na drzewie op. 32, słowa Adam Asnyk (przed 1907)
- Ave Caesar op. 35, słowa Maria Konopnicka
- Hymn polskiej młodzieży, słowa kompozytor
Utwory wokalno-instrumentalne:
- Akt wiary, kantata na bas, chór męski i orkiestrę, słowa Kornel Ujejski
- Pod kolumną wieszcza op. 25, kantata na chór męski i instrumenty dęte lub chór męski a cappella, słowa Kazimierz Przerwa-Tetmajer (1898)
- Kantata na cześć Marii Konopnickiej "Pieśń hołdu" na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, słowa Anna Neumanowa
- Modlitwa wiosenna na chór mieszany, fortepian lub orkiestrę, słowa Maria Konopnicka
- Serenada ku uczczeniu Najjaśniejszego Cesarza i Króla Franciszka Józefa I na chór męski i orkiestrę, słowa Stanisław Rossowski
- Na Podegrodziu na bas, chór męski, fortepian lub orkiestrę, słowa Stanisław Wyspiański
Utwory na głos z fortepianem:
- Trzy piosnki op. 1, słowa Emanuel Geibel (1873)
- Abdykacja op. 4, słowa Adam Asnyk (1888)
- Między nami nic nie było op. 4, słowa Adam Asnyk (1888)
- Z ksiąg Genezy op. 4, słowa Adam Asnyk
- Dwie pieśni op. 6, słowa Maria Konopnicka
- Z wiosennych tchnień, słowa Marian Gawalewicz (ok. 1893)
- Jaśkowa dola, słowa Maria Konopnicka (1894-98)
- Swaty op. 14, słowa Maria Konopnicka (1895)
- Menuet op. 17, słowa François Coppée
- Chanson de printemps op. 17, słowa A. d'Artois
- Boléro op. 17, słowa Alfred de Musset
- Kurhanek Maryli, słowa Adam Mickiewicz (1897-1907)
- W białym dworku op. 37, słowa Kazimierz Laskowski (przed 1903)
- Astry op. 40, słowa Adam Asnyk
- Paź i Poliksena, słowa Stanisław Wyspiański
- Słonko op. 49, słowa Adam Asnyk
- Maki op. 50, słowa Kornel Makuszyński (ok. 1916-18)
- Rota, słowa Maria Konopnicka
- Hymn do zgody, słowa Jan Kochanowski
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006