Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego i Mieczysława Surzyńskiego, następnie w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie u Giovanniego Sgambatiego oraz w Paryżu pod kierunkiem Vincenta d'Indy'ego. Był jednocześnie słuchaczem wykładów z historii muzyki i filozofii na paryskiej Sorbonie.
Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie, gdzie w 1914 był organistą i dyrygentem w Kościele św. Trójcy oraz zorganizował Operę Ludową przy Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich. Od 1915 organizował kursy dla nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących. W 1916 został kapelmistrzem w Filharmonii Warszawskiej - tu założył chór oratoryjny, który działał do 1918 oraz, ponownie przez niego zorganizowany, od 1934. W 1916 był również organizatorem Chóru 300 Dzieci Powiśla. Zespół ten w 1917 przekształcony został w kapelę rorantystów, działającą przy Katedrze św. Jana do 1919. Repertuar Chóru obejmował utwory kompozytorów polskich i włoskich od XVI do XVII wieku.
Jednocześnie, w latach 1917-39, Stanisław Kazuro był profesorem Konserwatorium Warszawskiego, gdzie prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu solowego. W 1920, jako oficer, uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1922 powołał do życia chór pod nazwą Polska Kapela Ludowa, złożony ze studentów warszawskiej uczelni, z którym koncertował i dokonał wielu nagrań płytowych. W 1925 aktywnie uczestniczył w zorganizowaniu sekcji współczesnych kompozytorów polskich przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Dzięki jego staraniom, w 1927 w Konserwatorium Warszawskim powstał Wydział Nauczycielski dla pedagogów muzyki szkolnictwa ogólnokształcącego. W latach 1930-31 sprawował funkcję dyrektora seminarium dla nauczycieli muzyki, a od 1932 do 1939 był członkiem rady naukowo-artystycznej w warszawskiej uczelni.
Podczas II wojny światowej kierował tajnym Konserwatorium (przy ul. Sienkiewicza 12), a także zainicjował "popołudniowe chwile muzyki poważnej" dla mieszkańców Powiśla w Warszawie. Po upadku Powstania Warszawskiego przebywał w Krakowie. W 1945 zainicjował odbudowę warszawskiej uczelni muzycznej, która od 1946 nosiła nazwę Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i został jej rektorem (funkcję tę piastował do lipca 1951).
Stanisław Kazuro napisał wiele podręczników, głównie do nauki solfeżu, m.in. "Nauka śpiewu - metodyka" (Gebethner i Wolff, Warszawa 1920), "Co to jest solfeggio" (Gebethner i Wolff, Warszawa 1925), "Polska pieśń ludowa i jej znaczenie dla kultury narodowej" (Gebethner i Wolff, Warszawa 1925), "Drogi rozwoju słuchu muzycznego" (Gebethner i Wolff, Warszawa 1927). Był także autorem libretta do swojej opery Powrót (1934) oraz kilku utworów literackich, m.in. powieści Profesor Zubrewicz i jego trzej wychowańcy (Gebethner i Wolff, Warszawa 1926).
Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy (1937 i 1950).
Ważniejsze kompozycje:
- na orkiestrę:
- Młodość, poemat symfoniczny
- Smutna ziemia, echo leśne, z pól i łąk, tryptyk symfoniczny
- Suita mazurków
- Rapsodia polska
- Obrazek wiejski
- Nad morzem
- Chorał nocy
- Dziewiczy wieczór
- Echa z Tatr
- Dwanaście miniatur na orkiestrę smyczkową
- Dwa krakowiaki na orkiestrę dętą
- Dwa hymny na orkiestrę dętą
- 3 koncerty skrzypcowe (1951-53)
- Koncert na klarnet i orkiestrę (1953)
- Wariacje na klarnet i orkiestrę smyczkową (1955)
- kameralne:
- Preludium i fuga na skrzypce, altówkę i fortepian
- Dwadzieścia dwie inwencje na flet, obój i klarnet
- Inwencje 3-głosowe na troje skrzypiec
- na fortepian:
- Dziesięć inwencji 2-głosowych
- wokalno-instrumentalne:
- Adagio na głos koncertujący i orkiestrę smyczkową
- Pąki, suita na głosy solowe, chór i orkiestrę
- Tuberozy, suita na głosy solowe, chór i orkiestrę
- Suita legionowa na głosy solowe, chór i orkiestrę
- Lot, oratorium
- Świt, dzień i zachód, kantata (1911)
- Bajka, opera (1914)
- Symfonia "Wiosna" na sopran, chór i orkiestrę (1919)
- Słońce, oratorium (1929)
- Powrót, opera (1934)
- Suita taneczna na chór i orkiestrę (1936)
- Morze, oratorium (1937)
- Moja pieśń wieczorna, oratorium (1939)
- na chór a cappella:
- Pieśni żołnierza polskiego
- Nad wielkim morzem
- Pieśni o ziemi i morzu Italii
- Raptularzyk szkolny pieśni okolicznościowych
- Piętnaście polskich pieśni ludowych
- Dwanaście białoruskich pieśni ludowych
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2007.