Zapewne był z pochodzenia Niemcem. Notowany jest w Puławach między październikiem 1745 a styczniem 1769, gdzie pełnił funkcję nadwornego rzeźbiarza wojewody ruskiego, księcia Augusta Czartoryskiego. Zeisel stał zapewne na czele zespołu artystów przebudowujących w latach 1743-52 pałac w Puławach w duchu rokoka. W 1756 zawarł umowę na wykonanie ołtarza św. Tomasza z Akwinu dla kościoła dominikanów w Lublinie. W 1758 wykonał model ołtarza głównego dla nieokreślonego kościoła dominikanów na Wołyniu, z fundacji podstolego koronnego Stanisława Lubomirskiego i jego żony Honoraty z Pociejów. W sierpniu 1765 zawarł kontrakt na wykonanie rzeźb z piaskowca: większej grupy dla warszawskiego pałacu Czartoryskich oraz mniejszej (dwa putta z palmami, dwa wazony i dwa medaliony z płaskorzeźbami) do salonu pałacu puławskiego (druga z nich niezachowana). W latach 1770-72 notowany jest w rachunkach przebudowy pałacu Zofii z Krasińskich Lubomirskiej (primo voto Tarłowej) w Opolu Lubelskim, gdzie za znaczne wynagrodzenie wykonał nieokreślone posągi i inne elementy dekoracji z kamienia (niezachowane). Miał żonę Agnieszkę i urodzonego w 1757 w Puławach syna Sebastiana Ignacego.
Niewykluczone, iż Zeisel jest identyczny z puławskim rzeźbiarzem, który wykonywał w ok. 1763 pewne prace dla bernardynów w Paradyżu koło Opoczna.
Do zachowanych, potwierdzonych źródłowo dzieł Zeisla należą: ołtarz św. Tomasza z Akwinu w kościele dominikanów w Lublinie - 1756-58 oraz kamienna dekoracja rzeźbiarska wieńcząca kordegardę pałacu Czartoryskich-Potockich przy Krakowskim Przedmieściu nr 15 w Warszawie - 1765-66.
Zeislowi wraz z warsztatem przypisuje się na podstawie analogii stylowych i przesłanek historycznych: ołtarze św. Marii Magdaleny, Marii Panny, Pana Jezusa, Wincentego Ferreriusza i Chrystusa przy kolumnie (obecnie św. Jacka) w kościele dominikanów w Lublinie - ok. 1761, a także kamienne grupy putt na bramie dziedzińcowej i ogrodowej oraz dekorację sztukatorską jednego z salonów pałacu w Puławach - ok. 1765-66 (putta wiązane także z Janem Eliaszem Hoffmanem oraz Johannem Chrysostomusem Redlerem).
Zeisel pracował w kamieniu, drewnie i zapewne także w stiuku. Do Puław mógł go sprowadzić wybitny rzeźbiarz pracujący na usługach Sieniawskich, następnie Czartoryskich - Jan Eliasz Hoffman. Po śmierci Hoffmana w 1751 objął on rolę wiodącego rzeźbiarza na dworze puławskim. Jak się wydaje, po zakończeniu głównych prac przy puławskim pałacu, Zeisel wraz z warsztatem, nadal mieszkając w Puławach, realizował liczne zamówienia na wyposażenia kościołów na Lubelszczyźnie.
Figury Zeisla mają wybitnie rokokowy charakter: ukazane w wydatnym kontrapoście i znacznym poruszeniu, mają wysmukłe proporcje. Ich szaty są miękko modelowane, o drobnych fałdach prowadzonych skośnie, podkreślających ruch i stan emocjonalny postaci. Postaci niewieście wyróżniają niemal taneczne pozy oraz wyszukana gestykulacja. Z kolei postaci męskie cechuje wyrazisty modelunek twarzy.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007.