W 2006 roku na deskach katowickiego teatru reżyser pokazał ciekawą interpretację Dżumy Alberta Camusa.
" 'Dżuma' Teatru Śląskiego" - notowała Aleksandra Czapla - "to jedno z tych przedstawień, po których myślenie o śmierci zabiera się do własnego domu, między bliskich, do własnego łóżka. Miast żywej dyskusji w foyer, zostaje coś osobistego na dłużej, bez słów" ("Gazeta Wyborcza - Katowice" 2006, nr 55).
Współczesną dramaturgię Zioło realizował w gdańskim Teatrze Wybrzeże, pokazał tutaj Noże w kurach Davida Harrowera (2003), sztukę Bash Neila LaBute'a (2004) i Orkiestrę Titianic Christo Bojczewa (2007). W krakowskim Teatrze im. Słowackiego wyreżyserował Merylin Mongoł Nikołaja Kolady (2003), a w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu Plażę Petera Asmussena (2008).Zapytany, co jest dla niego ważne w teatrze, Zioło odpowiadał:
"Fascynacja, która sprawia, że teatr może być esejem o człowieku, świecie, rozważaniem o ludzkim smaku, może być polemiką, albo refleksją nad skarleniem inteligenta, może mówić o gnuśności i niepodatności na poezję, marzenia..."
Do kolejnych jego realizacji poza kaliskim teatrem należą: Trzy po trzy (2009, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, Nasi najdrożsi (2010, Teatr Wybrzeże w Gdańsku), Genialna epoka. Szkice z Brunona Schulza (2012, Teatr Wybrzeże w Gdańsku), Dwóch w twoim domu (2014, Teatr Wybrzeże w Gdańsku) oraz Piękna Helena (2015, Opera Krakowska). Nowa wersja libretta, napisana przez Krzysztofa Czeczota, przenosi spektakl w czasy demokratycznej Polski, gdzie Helena i Parys spędzają wakacje w kurorcie.
W 2009 wyreżyserował utwór współczesnego irlandzkiego dramatopisarza, Endy Walsha, The New Electric Ballroom w kaliskim teatrze. Prapremiera sztuki, wyreżyserowana przez jej autora, została wyróżniona na festiwalu w Edynburgu oraz przez jury wielu nagród teatralnych. Wersja Rudolfa Zioła również została dobrze przyjęta przez krytykę. Ten skromny dramat o trzech siostrach z rybackiej osady, walczących z samotnością i leczących się z pragnień upływającym czasem, recenzował Stefan Drajewski:
„[...] Drugą siłą - ale już przedstawienia - jest dyskretna reżyseria. Żadnych pomysłów i chwytów inscenizacyjnych. Tylko aktorzy na prawie pustej scenie i gra kostiumów, które wyznaczają bohaterom granice światów, w których w danym momencie się znajdują. Oni w sobie muszą znaleźć energię, która pozwoli im zbudować postać.” (Polska Głos Wielkopolski nr 277, 29.11.2009)
Kolejną realizacją był Mój Nestroy Petera Turriniego, którego dramaty bardzo często wystawiane są na kaliskiej scenie. Pierwowzorem bohatera dramatu jest postać Johanna Nepomuka Nestroya, dziewiętnastowieczny twórca komedii, który buntuje się przeciwko narzucanym mu rolom. Jednocześnie jest to dyskurs o naturze teatru, który podporządkowuje sobie osobowość artystów.
W 2012 Zioło zrealizował Orkiestrę "Titanic" Christo Bojczewa – czworo nieudaczników, mieszkających na stacji kolejowej marzy o wyrwaniu się z tego miejsca. Choć nie są zdolni do wprowadzenia zmian, dzięki tajemniczemu przybyszowi, przenoszą się do magicznej rzeczywistości, wypełnionej niespełnionymi marzeniami. Robert Kordes pisał:
„W spektaklu Rudolfa Zioło, chyba najlepszym spośród tych, które wyreżyserował w Kaliszu, niebagatelna rolę odgrywa muzyka, wyraźnie znacząca i poruszająca postaciami, jakby zaproszono ją do współreżyserowania. Są to co prawda tylko cytaty i drobne fragmenty, ale za to jaka różnorodność - od Beethovena do Whitney Houston.” (Życie Kalisza nr 4, 27.01.2012)
Kolejnym dramatem wystawionym przez Zioła były Iluzje Iwana Wyrypajewa (2013).
„Iluzje Iwana Wyrypajewa od razu manifestują swoją nieteatralność, łudzą widza prostotą formy, dają perfidnie równoczesną możliwość intelektualnego i emocjonalnego odbioru. Niby są o naturze miłości, a tak naprawdę pytają o sens i konstrukcję świata, który postrzegamy”. Dwa małżeństwa, po wspólnie spędzonych latach, we wspomnieniach szukają śladów własnych uczuć i snują opowieść o innym życiu niż to, które wydawało się być ich udziałem.” (materiały teatru)
W 2014 roku Zioło, w koprodukcji Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu oraz Łódzkiego Teatru Studyjnego, wystawił spektakl Marat/Sade – przedstawienie dyplomowe Wydziału Aktorskiego łódzkiej PWSFTviT im. Leona Schillera na podstawie sztukę Petera Weissa Męczeństwo i śmierć Jean Paul Marata przedstawione przez zespół aktorski przytułku w Charenton pod kierownictwem pana de Sade. W tym samym roku reżyser wystawił Nikt nie spotyka nikogo Petera Asmussena. Zioło był również twórcą scenografii i kostiumów do spektaklu.
Ważniejsze nagrody:
- 1985 - Nagroda czasopisma "Radar" za dojrzałość intelektualną i wyobraźnię teatralną za spektakle Mały bies oraz Oni;
- 1987 - Nagroda im. Leona Schillera;
- 1988 - Wyróżnienie za reżyserię Republiki marzeń Brunona Schulza w Starym Teatrze w Krakowie na 14. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych;
- 1989 - 2. nagroda za reżyserię Psiego serca Michaiła Bułhakowa w Teatrze Powszechnym w Warszawie na 15. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych; Nagroda Prezydenta Warszawy za reżyserię przedstawienia Wujaszek Wania Antoniego Czechowa w Teatrze Powszechnym w Warszawie;
- 1997 - Nagroda Fundacji Theatrum Gedanense w konkursie na inscenizację sztuki Williama Szekspira dla Burzy w Starym Teatrze w Krakowie w Konkursie na Najlepszą Inscenizację Dzieł Dramatycznych Williama Szekspira;
- 2012 - Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w dziedzinie kultury.
Opracowanie: 2001; ostatnia aktualizacja: październik 2016 (ND).
