Ukończył Wydział Reżyserii Lalkowej w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Białymstoku. Pracę teatralną zaczynał w 1984 roku, jako asystent reżysera w Białostockim Teatrze Lalek. W 1986 roku zadebiutował przedstawieniem O medyku Feliksie wg Gustawa Morcinka.
Spektaklem, który przyniósł Tomaszukowi ogólnopolskie uznanie był Turlajgroszek wyreżyserowany w Teatrze Lalek i Aktora "Miniatura" w Gdańsku w 1990 roku. W pracy nad przedstawieniem pomagał Tomaszukowi dramaturg i krytyk teatralny Tadeusz Słobodzianek. Wtedy właśnie ukształtował się zespół aktorski, z którym jeszcze w tym samym roku Tomaszuk i Słobodzianek założyli w podbiałostockim Supraślu Towarzystwo Wierszalin-Teatr.
Scena z przedstawienia "Złoty deszcz" Piotra Tomaszuka, Teatr Wierszalin, 2015, fot. Anatol Chomicz/Forum Tomaszuk i Słobodzianek nadali swemu teatrowi wyraźny profil artystyczny - Wierszalin miał być teatrem lalkowo-aktorskim, mówiącym raczej do dorosłych niż do dzieci. Również miejsce jego powstania, wieś białostocka, z dala od centrów kulturalnych, na styku wpływów polskich i białoruskich, było znaczące dla repertuaru - teatr czerpał z legend, opowieści ludowych regionu, z czasem także całej Europy. Merlin. Inna historia Tadeusza Słobodzianka (1993) nawiązywał do cyklu arturiańskiego, Głup wg tekstu własnego Tomaszuka (1996) powstał z inspiracji opowieściami starych ludzi z okolic Supraśla, podstawą Ofiary Wilgefortis (2000) były średniowieczne hiszpańskie żywoty świętych. Tomaszuk w Wierszalinie wyreżyserował także pierwszy w tym teatrze spektakl z repertuarowego kanonu - Klątwę Stanisława Wyspiańskiego (1994), która przybrała kształt ludowego rapsodu (dramat Wyspiańskiego w nowej wersji wystawił ponownie w 2008 roku). Powrócił do wątków opisywanych w Głupie w moralitecie Pasja Zabłudowska (1998). W transowym moralitecie o średniowiecznym rycerzu Świętym Edypie (2004) na motywach m.in. Biblii i powieści Thomasa Manna podejmował tematy związane z przeznaczeniem, ludzką rozpaczą i ciałem - zmysłowym i pięknym, grzesznym i przeklętym. O mrokach szaleństwa opowiadał w przejmującym autorskim widowisku Niżyński na motywach Dzienników legendarnego tancerza. Kolejnym spektaklem, dla którego inspiracją stała się biografia, było przedstawienie Wierszalin. Reportaż o końcu świata (2007), które jednocześnie odwoływało się do korzeni powstania teatru z Supraśla. Jego bohaterem był prorok Ilja Klimowicz, który w latach 30. XX wieku na białostocczyźnie założył heretycką sektę i rozpoczął budowę Nowego Jeruzalem, zwanego Wierszalinem. Marat-Sade Petera Weissa (2008) był z kolei zapisem ludzkiej, wszechogarniającej rozpaczy w momencie przełomu.
Scena z przedstawienia "Ofiara Wilgefortis", reżyseria: Piotr Tomaszuk, 2006, fot. Wojciech Jakubiuk/Forum Tomaszuk wielokrotnie pracował w tradycyjnym teatrze, przede wszystkim na scenach lalkowych. W latach 2001-2003 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Lalek Banialuka w Bielsku-Białej. Od 2005 roku jest kierownikiem artystycznym warszawskiego Teatru Guliwer. Zrealizował m.in.: Cyrk Dekameron wg Giovanni Boccaccia (2002, Teatr Lalek Banialuka w Bielsku-Białej), a na scenie warszawskiego Guliwera Olbrzyma Philippe'a Dorina (2003), Podróże Guliwera wg Jonathana Swifta (2005), Stoi na stacji lokomotywa wg Juliana Tuwima (2006), Czerwonego kapturka wg Jana Brzechwy (2007) oraz Jasia i Małgosię. Bajkę znaną - przepisaną (2009).
W 2010 roku Tomaszuk zainaugurował otwarcie Sali Novej we Wrocławskim Teatrze Lalek, wystawiając Statek błaznów na podstawie tekstu Sebastiana Branta Das Narrenschiff. Joanna Gdowska pisała:
„Patrząc na poprzednie spektakle Tomaszuka: Marat/Sade, Klątwę, Wierszalin… trudno nie dostrzec, że Statek błaznów jest, tak jak one, studium człowieczeństwa u kresu. Ostatecznie, wieloznaczność interpretacyjna przedstawienia staje się jego największym atutem. W świecie oscylującym między naiwnością a świadomością popartą znajomością kanonicznych tekstów literackich Tomaszuk odnajduje pełny i prawdziwy obraz ludzkiego życia. Z czasem kolejne piętra odczytań zapętlają się wzajemnie, utrudniając, czy wręcz uniemożliwiając widzowi jakąkolwiek ingerencję w świat przedstawiony na scenie. Tu wszystko jest już powiedziane i pokazane. W wielości kontekstów, mnogości obrazów i nadekspresji formy odnalazł Tomaszuk sposób na ukazanie współczesnego traktatu o życiu i śmierci, dobru i złu, wierze i zwątpieniu. Jego Statek błaznów, w przejmujący nieraz sposób, jest czymś na kształt kuglarskiej sztuczki, pozornej, złudnej a jednocześnie łudząco prawdziwej.” (Dziennik Teatralny, 23.02.2010)
Następnie wyreżyserował Lisa Marty Guśniowskiej (2010, Białostocki Teatr Lalek), Traktat o manekinach Bruno Schulza, do którego stworzył również videodekoracje (2011, Towarzystwo Wierszalin), Pchłę Szachrajkę Jana Brzechwy (2011, Teatr Lalek Guliwer w Warszawie), Anatomię psa (2011, Towarzystwo Wierszalin), Mazepę Juliusza Słowackiego (2012, Teatr Polski w Warszawie), Wszystkich świętych. Zabłudowski cud (2012, Towarzystwo Wierszalin), Matkę Joannę od Aniołów Jarosława Iwaszkiewicza (2013, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy) oraz Złoty deszcz (2015, Towarzystwo Wieszalin).
Tomaszuk, jako reżyser, myśli obrazami, sceniczna przestrzeń tworzonych przez niego widowisk często nawiązuje do średniowiecznych form teatralnych - misterium i wywodzącego się zeń teatrzyku ludowego, dosadnego i poetyckiego zarazem. W swoich spektaklach posługuje się ludową poetyką, daleką jednak od folklorystycznego kiczu. Tworzy spektakle surowe, wypełnione aktorstwem o ogromnej sile wyrazu. Opowiada w nich najczęściej proste historie podszyte metafizyką. Zajmują go kwestie fundamentalne, pyta o naturę miłości, winę, karę i odkupienie, o sens ludzkiego bytowania, w końcu o możliwość świętości.
"Namiętna niezgoda na zło świata (...) zawsze była znakiem rozpoznawczym prac inscenizatorskich Piotra Tomaszuka. Wyróżniała spektakle tworzone pod szyldem Towarzystwa Wierszalin, dostrzec ją można także w wyreżyserowanych gościnnie na Marszałkowskiej [Teatr Rozmaitości] Słowach Bożych Ramóna del Valle-Inclána. Co więcej, Tomaszuk nigdy też nie lekceważył siły scenicznej metafory, umiał jej mądrze używać i intensyfikować. No i chętnie - jako reżyser lalkowy z wykształcenia - wprowadzał rzeźby i znaki plastyczne między aktorów"(Jacek Sieradzki, "Rzeczpospolita").
Ważniejsze nagrody i odznaczenia:
- 1989 - "Polunima" - nagroda za wybitne osiągnięcia artystyczne uzyskane środkami teatru lalek; Nagroda zespołowa za przedstawienie Polowanie na lisa Sławomira Mrożka w Białostockim Teatrze Lalek na 28. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu; Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży;
- 1991 - 1. nagroda za najlepszy dramat - za tekst Turlajgroszek (wspólnie z Tadeuszem Słobodziankiem); Nagroda dziennikarzy dla przedstawienia Turlajgroszek w Teatrze Lalek i Aktora Miniatura w Gdańsku; Nagroda prywatna Marii Nurowskiej dla zespołu grającego przedstawienie Turlajgroszek oraz Nagroda widzów Klubu 1212 za reżyserię przedstawienia Turlajgroszek na 29. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu; Nagroda wojewody gdańskiego za przedstawienie Turlajgroszek Tadeusza Słobodzianka i Piotra Tomaszuka w Teatrze Lalek Miniatura w Gdańsku; Nagroda za utwór dramatyczny napisany dla teatru lalek - za tekst dramatu Turlajgroszek (wspólnie z Tadeuszem Słobodziankiem) na 15. Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu;
- 1993 - Nagroda wojewody białostockiego dla Towarzystwa Wierszalin; Nagroda jurora Janusza Majcherka dla przedstawienia Merlin Tadeusza Słobodzianka w Towarzystwie Wierszalin na Ogólnopolskich Zderzeniach Teatralnych w Kłodzku; Fringe First dla Towarzystwa Wierszalin za przedstawienie Turlajgroszek Tadeusza Słobodzianka i Piotra Tomaszuka na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu; Nagroda im. Konrada Swinarskiego za reżyserię przedstawień Turlajgroszek i Merlin;
- 1994 - Fringe First za spektakl Merlin Towarzystwa Wierszalin wg sztuki Tadeusza Słobodzianka na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu; Grand Prix oraz Nagroda jurorki Hanny Baltyn za przedstawienie Klątwa wg Stanisława Wyspiańskiego w Towarzystwie Wierszalin na Ogólnopolskich Zderzeniach Teatralnych w Kłodzku;
- 1995 - Nagroda główna dla spektaklu Klątwa wg Stanisława Wyspiańskiego na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych; Wyróżnienie dla przedstawienia Klątwa wg Stanisława Wyspiańskiego w Towarzystwie Wierszalin na Festiwalu "Na Granicy" w Cieszynie;
- 1996 - Wyróżnienie za reżyserię przedstawień Głup i Medyk Towarzystwa Wierszalin na Spotkaniach Teatrów Lalkowych w Toruniu;
- 1997 - Fringe First dla spektaklu Medyk, nagroda specjalna za całokształt twórczości dla Towarzystwa Wierszalin oraz "Diabełki" przyznane przez pismo "The Herald" za pokonanie wyjątkowych trudności w dowiezieniu spektaklu na festiwal na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu; 1. nagroda za reżyserię spektaklu Medyk Towarzystwa Wierszalin na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu;
- 1998 - Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka ITI dla Towarzystwa Wierszalin za popularyzację polskiej kultury teatralnej na świecie; 3 miejsce w plebiscycie publiczności przeglądu dla spektaklu Medyk Towarzystwa Wierszalin podczas Warszawskiego Pałacu Teatralnego;
- 1999 - Wyróżnienie za dramat Bumper Story w konkursie zamkniętym na utwór dramatyczny ogłoszony przez Telewizję Polską; Nagroda zespołowa dla Towarzystwa Wierszalin za przedstawienie Pasja Zabłudowska oraz Nagroda za jego reżyserię w 5. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie;
- 2000 - Wyróżnienie dla przedstawienia Ofiara Wilgefortis w Towarzystwie Wierszalin na 6. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie;
- 2001 - Nagroda za scenariusz słuchowiska Ofiara Wilgefortis na 1. Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej "Dwa Teatry" w Sopocie;
- 2002 - Nagroda za najlepsze widowisko i najlepsze aktorstwo dla spektaklu Medyk w Teatrze Lalek Banialuka w Bielsku-Białej na 16. Przeglądzie Teatrów Alternatywnych "Koprziva" w Czechach; Grand Prix dla spektaklu oraz Nagroda za reżyserię Ofiary Wilgefortis w Teatrze Banialuka w Bielsku-Białej na 20. Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Lalkarskiej w Bielsku-Białej;
- 2004 - Wyróżnienie za tekst sztuki Święty Edyp na 10. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie; ATEST za rok 2003 - Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego - dla przedstawienia Olbrzym Philippe'a Dorina w Teatrze Guliwer w Warszawie;
- 2006 - Srebrny Medal Gloria Artis - Zasłużony Kulturze; Grand Prix oraz Nagroda publiczności dla Teatru Guliwer z Warszawy za przedstawienie Olbrzym Philipp'e Dorin'a na 5. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów dla Dzieci w Bielsku-Białej; Nagroda dla najlepszego przedstawienia festiwalu, spektaklu Bóg Niżyński Towarzystwa Wierszalin na 13. Międzynarodowych Toruńskich Spotkaniach Teatrów Lalek;
- 2007 - Grand Prix dla przedstawienia Bóg Niżyński Towarzystwa Wierszalin na Przeglądzie Teatrów Alternatywnych "Koprziva" w Czechach; ATEST - Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za rok 2006 dla przedstawienia Stoi na stacji lokomotywa Juliana Tuwima w Teatrze Guliwer w Warszawie; Nagroda za reżyserię spektaklu Wierszalin. Reportaż o końcu świata Towarzystwa Wierszalin na 14. Międzynarodowych Toruńskich Spotkaniach Teatrów Lalek; Wyróżnienie za reżyserię autorskiego przedstawienia Bóg Niżyński Towarzystwa Wierszalin na 13. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie; Nagroda główna dla przedstawienia Bóg Niżyński Towarzystwa Wierszalin na 2. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port w Gdyni; Nagroda publiczności dla spektaklu Bóg Niżyński na 15. Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych "Klamra" w Toruniu;
- 2008 - Złote Klucze białostockiego "Kuriera Porannego" za osiągnięcia w 2007 roku; Nagroda zespołowa za najlepsze przedstawienie konkursu, spektakl Wierszalin. Reportaż o końcu świata Towarzystwa Wierszalin w 14. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie; Wyróżnienie honorowe za reżyserię przedstawienia Czerwony Kapturek Jana Brzechwy w Teatrze Guliwer w Warszawie na 15. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek "Spotkania" w Toruniu; wyróżnienie dla przedstawienia Wierszalin. Raport o końcu świata na 3. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port "za skuteczne teatralnie wskazanie zagrożeń, jakie stwarzają dla społeczeństwa cyniczne manipulacje fałszywych proroków";
- 2009 - Nagroda Prezydenta Miasta Gliwice za umiejętność wpisania w ruiny gliwickiego Teatru Miejskiego spektaklu Marat-Sade Petera Weissa Towarzystwa Wierszalin na Gliwickich Spotkaniach Teatralnych;
- 2011 - Tytuł Honorowego Ambasadora Województwa Podlaskiego;
- 2013 - Nagroda województwa podlaskiego.
Opracowanie: 2001.
Aktualizacja: Monika Mokrzycka-Pokora, listopad 2009; grudzień 2016, ND.
