W latach 1903-08 studiował grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego oraz kompozycję pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie.
W 1911 jego poemat symfoniczny Sen Dantego op. 7 (1911) został wyróżniony na konkursie kompozytorskim zorganizowanym z okazji 10-lecia Filharmonii Warszawskiej.
Od 1911 do 1939 w Instytucie Muzycznym w Warszawie prowadził wykłady z harmonii i form muzycznych oraz klasę fortepianu, w latach 1925-26 i 1931-39 uczył także kompozycji, od 1932 na stanowisku profesora. W latach 1932-39 był członkiem rady naukowo-artystycznej Konserwatorium Warszawskiego.
Działalność publicystyczną Piotr Rytel rozpoczął w 1908 i kontynuował do 1963. Publikował w prasie artykuły, felietony i recenzje, przed 1939 m.in. w "Nowościach Muzycznych", "Scenie i Sztuce", poznańskiej "Kulturze", "Gazecie Warszawskiej" (1920-35), a po 1945 w "Tygodniku Warszawskim", "Słowie Powszechnym", "Gazecie Ludowej" (1946-49), "Kurierze Polskim", "Ruchu Muzycznym", "Muzyce" i "Teatrze".
W okresie II wojny światowej uczył w tajnym Konserwatorium Stanisława Kazury. Po upadku Powstania Warszawskiego opuścił Warszawę, do której powrócił w marcu 1945.
Od 1945 do 1952 prowadził klasę kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (jego uczniami byli m.in.: Tadeusz Baird, Włodzimierz Kotoński i Andrzej Markowski). Jednocześnie, w latach 1946-47, sprawował funkcję prorektora warszawskiej uczelni. Ponadto w latach 1945-48 był kierownikiem Sceny Muzyczno-Operowej Państwowego Instytutu Muzycznego, pełniąc od 1946 do 1947 także obowiązki dyrektora. Do pracy pedagogicznej powrócił w 1956 i do 1961 piastował funkcję rektora Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie.
Piotr Rytel zajmował się również działalnością społeczną - był współorganizatorem i w latach 1925-33 członkiem Zarządu Stowarzyszenia Współczesnych Kompozytorów Polskich, w latach 1925-35 wiceprezesem Związku Sprawozdawców Muzycznych i Teatralnych, w latach 1947-55 wiceprezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, w latach 1948-52 prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Ponadto członek Związku Kompozytorów Polskich, Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. w 1937 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, w 1960 - Nagrodę miasta Gdańska.
Ważniejsze kompozycje:
- Sonata nr 1 c-moll na fortepian (1906)
- Wariacje fis-moll na fortepian (1906)
- Wariacje na kwartet smyczkowy (1906)
- Koncert fortepianowy op. 2 (1907)
- Sonata nr 2 A-dur na fortepian (1907)
- Grażyna op. 1 [wersja I], poemat symfoniczny na orkiestrę (1908)
- Hymn op. 3, kantata na sopran, tenor, chór mieszany i orkiestrę (1908)
- Symfonia nr 1 h-moll op. 4 (1909)
- Poemat w formie uwertury na orkiestrę (1910)
- Poème liryque op. 5, poemat symfoniczny na orkiestrę (1910)
- Korsarz op. 6, poemat symfoniczny na orkiestrę (1911)
- Sen Dantego op. 7, poemat symfoniczny na orkiestrę (1911)
- Święty gaj op. 8, poemat symfoniczny na orkiestrę (1913)
- Legenda o św. Jerzym op. 9, poemat symfoniczny na orkiestrę (1918)
- Ijola, opera w 4 aktach (1927)
- Wstęp do dramatu, poemat symfoniczny na orkiestrę (1931)
- Faun i Psyche, balet (1931)
- Andrzej z Chełmna [wersja I], opera w 4 aktach (1939)
- Krzyżowcy, opera w 3 aktach (1941)
- Andrzej z Chełmna [wersja II], opera w 4 aktach (1949)
- Stalin, kantata na baryton, chór mieszany i orkiestrę (1949)
- Symfonia nr 2 "Mickiewiczowska" na tenor, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1950)
- Symfonia nr 3 na tenor solo i orkiestrę symfoniczną (1950)
- Koncert skrzypcowy op. 20 (1950)
- Etiudy fortepianowe op. 21 (1950)
- Siedem preludiów na akordeon (1950)
- Romans op. 26 na klarnet i fortepian (1951)
- Preludium i toccata op. 29 na fortepian (1951)
- Patrzaj, jako śnieg po górach się ściele na chór a cappella (1951)
- Żelazowa Wola op. 31, poemat symfoniczny na orkiestrę (1952)
- Grażyna [wersja II], poemat symfoniczny na orkiestrę (1954)
- Śląski pierścień, balet w 3 aktach (1956)
- Wariacje na temat Schumanna op. 36 na klarnet i fortepian (1957)
- Grób Agamemnona, kantata na baryton solo, chór mieszany i orkiestrę (1959)
- Symfonia nr 4 "Koncertująca" na flet, klarnet, róg, harfę i orkiestrę (1960)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2007.
