Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie reżyserię na PWSFTviT w Łodzi. Studia ukończył w 1971. Jego absolutoryjnym filmem dokumentalnym były "Zmiana" i "Widziane z dołu", dwie części filmu zrealizowanego dla telewizji wspólnie z Marcelem Łozińskim. Nie był to pierwszy jego film realizowany dla telewizji. Podczas studiów powstały także "Bezdroże" i "Puste krzesła" (oba zrealizowane z Radosławem Piwowarskim). Dyplomowym filmem fabularnym była zaś nowela "Na smyczy", powstała w ramach filmu "CDN". Pierwszym filmem zrealizowanym po studiach, także z Marcelem Łozińskim, był "Happy End".
Paweł Kędzierski był członkiem Zespołu X Andrzeja Wajdy, w którym zrealizował kilka filmów fabularnych. Przez wiele lat związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, gdzie powstała większość jego filmów dokumentalnych. W 1990 współzakładał Studio Filmowe Kronika, w którym realizuje kolejne filmy. Od 1990 pracuje także w Polskiej Kronice Filmowej, realizując m.in. kroniki monotematyczne. Wieloletni przewodniczący sekcji filmu dokumentalnego Stowarzyszenia Filmowców Polskich.Nagrodzony m.in. Grand Prix na festiwalu w Oberhausen za film "Dzień dziecka" w 1981 i nagrodą Ministra Kultury i Sztuki za film "Wybór Polski" w 1990.
Małgorzata Hendrykowska ("Kronika kinematografii polskiej 1895-1997", Warszawa 1999) pisała o pokoleniowej zmianie warty, jaka dokonała się w polskim dokumencie w 1971. O buncie dokumentalistów, który ujawnił się wtedy na festiwalu w Krakowie. W ich filmach dostrzegła "sceptycyzm wobec życia oficjalnego, fasadowego, niezgodnego z jednostkowym doświadczeniem". A jedną z głównych cech nowego dokumentu widziała w pokazywaniu niezgodności "między oficjalną i prywatną sferą życia". Podobnie, w 1971, datę przełomu w dokumencie widział Mirosław Przylipiak ("Kwartalnik Filmowy" 23/1998), mówiąc, że filmowcy pokolenia, które wtedy zaistniało jako grupa, zwrócili się do opisu rzeczywistości społecznej, odkrywania świata nieprzedstawionego. Cechą charakterystyczną tej grupy, czy, by użyć terminu Tadeusza Lubelskiego, "szkoły Łozińskiego" jest także kreacja, inscenizacja, prowokacja artystyczna. Najdalej w stosowaniu tej metody szli Wojciech Wiszniewski i Marcel Łoziński. Jednak także Paweł Kędzierski stosował elementy szeroko pojętej kreacji, po części w filmach realizowanych wspólnie z Łozińskim.
Siłą dokumentu młodych reżyserów debiutujących na przełomie lat 60. i 70. była umiejętność takiej rejestracji rzeczywistości, która dawała możliwość demaskowania fasady, pokazywania drugiej, ukrytej strony rzeczywistości. Klasycznym przykładem był tu film "Autoportret", który tak opisała Bożena Janicka ("Film" 26/1981):
Do czegoś niedużego (wieś, miasteczko?) przyjeżdża ekipa, żeby zrealizować film o tej miejscowości. Zbierają się lokalne władze i 'zgłaszają propozycje do tematyki filmowej', zapowiadając na koniec, że wyłonią spośród siebie komisję, która 'uściśli ujęcia'. Chcą się oczywiście pochwalić dorobkiem."
Podobnie można opisać film "Dzień dziecka", choć nie chodzi tu już o drwiny z gierkowskiego zakłamywania rzeczywistości, czy nowomowy, ale pokazanie prawdziwego dnia dziecka, odartego z nakładanej na dzieciństwo przez dorosłych kolorowej farby. To o tym filmie pisał Oskar Sobański ("Film" 14/1982), komentując festiwal filmów krótkometrażowych w Krakowie:
Publiczność po cichutku obstawiała swego faworyta: 'Dzień dziecka' Pawła Kędzierskiego, dla mnie także najlepszy film polski festiwalu."
Film nagrody jednak nie dostał, jak sugerował Sobański, dlatego, że został wcześniej nagrodzony w Oberhausen.
Paweł Kędzierski (z lewej), na planie filmu "Blizna" w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego, fot. Stefan Kurzyp/Studio Filmowe TOR/Filmoteka Narodowa www.fototeka.fn.org.pl Uczeń Kazimierza Karabasza i Jerzego Bossaka, jak koledzy z jego generacji, Paweł Kędzierski odszedł od wiernej rejestracji rzeczywistości, na rzecz elementu kreacji czy choćby prowokacji, jak w filmie "Happy End", satyry czy groteski, jak w filmie "Wszyscy dla wszystkich". Jednak bardziej niż choćby Łoziński, współautor kilku jego filmów, wierzył rejestrowanej rzeczywistości, faktom. Czasem wręcz, jak zrobił to w zrealizowanym pod koniec lat 90. filmie "Cisza i ciemność", zbliżało go to do filmów jego mistrza, Karabasza. Uważne przyjrzenie się rzeczywistości wydobywało ukryty sens i nadawało wartość wysiłkom bohaterów. W tym samym okresie jednak, od pamiętnych wyborów czerwcowych 1989, głównym polem zainteresowania stał się dla Kędzierskiego nie wycinek rzeczywistości, nie jednostkowa sprawa, choćby nawet dająca się przełożyć na uniwersalną metaforę, ale obraz Polski i Polaków, próba uchwycenia świadomości społeczeństwa i pokazania przemian, jakie dokonują się w kreowanej przez nowe czasy rzeczywistości politycznej i społecznej. Panoramy "Jaka Polska", "Wybór Polski", "Wybory 89 - koniec komunizmu" czy "Dar wolności" stawiały sobie ambitny cel oceny Polaków jako narodu, przyjrzenia się jak radzą sobie z wolnością, demokracją, wolnością słowa. Tu bliżej było Kędzierskiemu do innego jego mistrza, Bossaka. Wpływ na wybór takiej formy dokumentalnej miała z pewnością rozpoczęta na początku lat 90 praca w PKF, która od ponad 50 lat rejestrowała drobiazgowo polską rzeczywistość.
Zdzisław Pietrasik napisał w latach 90. ("Polityka" 23/1992):
Film dokumentalny w dawnej Polsce był prawdziwym fenomenem. Na świecie krótkim metrażem zajmowali się na ogół początkujący reżyserzy, by po nabraniu wprawy przejść do fabuły. U nas (...) spotykało się dożywotnich dokumentalistów, którzy wcale nie mieli zamiaru zmieniać branży. Mówiąc modnym dzisiaj językiem, film dokumentalny miał swój etos i był z niego dumny."
Kędzierski deklarował wierność kinu faktów. Takim "kinem faktów" była zarówno kameralna "Cisza i ciemność", jak i panoramiczna "Nasza Polska". To o tym filmie Marta Sztokfisz ("Fakty" 28/1997) pisała, że
wyłania się [z niego - JS] przygnębiający, ale i groteskowy obraz demokratycznej Polski".
Paweł Kędzierski przez lata realizował wyłącznie dokumenty, ale był także autorem interesujących filmów fabularnych. W latach 70. uprawiał dokument i fabułę równolegle. Powstałe wtedy nowela "Na smyczy" z filmu "CDN", film telewizyjny "Trochę wielkej miłości" i wspólne z Agnieszką Holland i Jerzym Domaradzkim "Zdjęcia próbne", mieściły się w nowym jeszcze wówczas nurcie polskiego kina, tzw. kinie niepokoju moralnego. Filmy te cechowała świeżość spojrzenia i prawda psychologiczna oraz brak nachalnego moralizowania, który stał się wadą wielu filmów zaliczanych do tego nurtu. Dodatkowym ich atutem był dokumentalny realizm obserwacji, jaki dostrzegano już w filmie "CDN". O tym to filmie Kędzierski mówił ("Film" 50/1974), że ze Zbigniewem Kamińskim, autorem drugiej z nowel ("Lekcja miłości") wchodzących w jego skład, łączy go "przeświadczenie, że podporą współczesnego kina nie jest literatura, lecz życie". Podobnie można powiedzieć o poświęconym także wchodzeniu w dorosłość i przekraczaniu barier dojrzałości filmie "Zdjęcia próbne", w którym wykorzystano wręcz autentyczne materiały ze zdjęć próbnych. Warto zwrócić też uwagę na film "Trochę wielkiej miłości", bowiem miał on jeszcze jedną cechę, która sprawia, że i dziś ogląda się go z zainteresowaniem. W odróżnieniu od solennych filmów kina moralnego niepokoju miał w sobie humor i pewien dystans do opowiadanej historii.
Kędzierski nie odszedł od dokumentu, tak jak jego koledzy: Kieślowski, Domaradzki, Holland czy Piwowarski. W 1997 mówiąc o filmie "Jaka Polska", deklarował ("Film" 9/1997):
"...rzeczywistość, w porównaniu ze światem fikcji jest ciekawsza, bardziej wieloznaczna. Za pomocą dokumentu mogę pokazać rzeczy prawdziwie. I pozostanę przy tym".
Filmografia:
Filmy dokumentalne:
- 1969 - Bezdroże (scenariusz i realizacja z Radosławem Piwowarskim). Film zrealizowany podczas studiów dla Telewizji Polskiej. Miechów pod Krakowem. Dokument inscenizowany.
- 1970 - Puste krzesła (scenariusz i realizacja z Radosławem Piwowarskim). Film zrealizowany podczas studiów dla Telewizji Polskiej. O okupacyjnej wigilii artystów ukrywających się w podkrakowskich wsiach. Film został zatrzymany przez cenzurę ze względu na pokazywanie antykomunistycznego podziemia oraz partyzantów Narodowych Sił Zbrojnych. Jeden z zapisów wywiezionej nielegalnie za granicę przez cenzora Tomasza Strzyżewskiego "Czarnej księgi cenzury PRL" dotyczy właśnie zatrzymania tego filmu.
- 1971 - Zmiana (scenariusz i realizacja z Marcelem Łozińskim). Pierwsza część filmu, którego druga część nosi nazwę Widziane z dołu. Zrealizowany podczas studiów dla TVP, a zaliczony jako absolutorium. Dotyczy konfliktu w PGR między dyrektorem i pracownikami.
- 1971 - Widziane z dołu (scenariusz i realizacja z Marcelem Łozińskim). Druga część filmu o konflikcie dyrektora z pracownikami PGR (pierwsza to Zmiana). Zrealizowany podczas studiów dla TVP, a zaliczony jako absolutorium.
- 1971 - Robotnicy '71 - nic o nas bez nas (scenariusz Krzysztof Kieślowski i Tomasz Zygadło, realizacja z Krzysztofem Kieślowskim, Tomaszem Zygadło, Wojciechem Wiszniewskim, Tadeuszem Walendowskim). Spojrzenie na robotników początku lat siedemdziesiątych. Próba uchwycenia ich świadomości, oczekiwań, określenia ich roli w społeczeństwie pod rządami nowej ekipy kierowanej przez Edwarda Gierka. Oryginalna wersja filmu nie została nigdy pokazana. Film w okrojonej i przemontowanej bez zgody autorów wersji zatytułowanej Gospodarze został pokazany w telewizji. Jeden z najgłośniejszych filmów młodego pokolenia reżyserów - dokumentalistów. Stanowił pierwowzór kolejnych głośnych syntez społecznych, jak Robotnicy '80 Andrzeja Chodakowskiego i Andrzeja Zajączkowskiego.
- 1973 - Happy End (scenariusz i realizacja z Marcelem Łozińskim). Zebranie partyjne, podczas którego ma miejsce czystka w stylu Marca'68, a które okazuje się psychodramą. Film choć nie został oficjalnie zatrzymany przez cenzurę, został pokazany jedynie na festiwalu filmów krótkometrażowych w Krakowie oraz w Dyskusyjnych Klubach Filmowych.
- 1975 - Ogłoszenia drobne. Opowieść o życiu Polaka, od narodzin do śmierci pokazana poprzez prasowe anonse.
- 1976 - Wszyscy dla wszystkich. Popularny, znany z elementarza wiersz Juliana Tuwima staje się punktem wyjścia do pokazania ciągu zależności, w jakich żyją Polacy. Satyryczny obraz kraju, gdzie wszyscy narzekają na wszystkich. Miejsce akcji - zakład krawiecki.
- 1977 - Białe tango. Skrótowo ukazana sytuacja kilku samotnych kobiet. Opowiadanie kończy knajpiany taniec: panie proszą panów.
- 1977 - Naprawdę na niby. Ciąg psychodram dziecięcych, które naśladują życie dorosłych od narodzin do śmierci. Film zrealizowany dla TVP.
- 1978 - Autoportret. Film o miasteczku, zrealizowany zgodnie z sugestiami władz miasteczka, które chcą pokazywać tylko to, co jest na pokaz. Satyryczny obraz propagandy sukcesu.
- 1979 Rozkład pożycia. Cykl rozwodowych rozpraw sądowych zrealizowanych w sądzie warszawskim, jednak nie wiadomo kto z kim się rozwodzi, czyje związki się rozpadają. Uniwersalny obraz rozpadu związków między ludźmi.
- 1981 - Dzień dziecka. Opis jednego dnia, od przebudzenia do zaśnięcia dwójki braci z warszawskiej rodziny inteligenckiej. Przedstawienie presji, jakiej poddawane są dzieci, przez otaczający świat dorosłych, rodzinę, szkołę, organizacje społeczne. (Nagrody: 1982 - MFFK Oberhausen, Nagroda Główna oraz wyróżnienie jury ewangelickiego; 1983 - Konfrontacje "Młodzi za i przed Kamerą" Białystok - wyróżnienie honorowe)
- 1983 - Biuro usług. Sylwetka artysty prowadzącego Biuro Usług Rozrywkowych i prezentującego specjalnie przygotowane programy okolicznościowe w różnych środowiskach, jak szkoły, szpitale, jednostki wojskowe. Sytuacja artysty, który jest zawsze do usług: śpiewa, tańczy, recytuje.
- 1985 - Dzień dziecka na wsi. Jeden dzień wiejskich dzieci z miejscowości Sorkwity. Otaczający świat, dom, kościół, szkoła, praca w gospodarstwie, ukazane z punktu widzenia dziecka.
- 1987 - Dzień jak rok. Rok życia wiejskiej rodziny z Mazur ukazany jako jeden dzień. Wiosna filmowana tylko rankiem, lato w południe, jesień wieczorem, a zima nocą. Uniwersalna opowieść o losie ludzkim, zwyczajnym przemijaniu. Bohaterowie komentują wydarzenia w formie piosenek.
- 1988 - Dokąd. Film montażowy. Nieustający pochód pierwszomajowy. Zmieniają się przywódcy na trybunie, zmieniają pierwszomajowe hasła, a pochód idzie, aż do dnia, kiedy na jego drodze pojawią się ludzie niosący transparent Solidarności.
- 1989 - Wybory 89 - koniec komunizmu. Reporterski obraz Polaków w chwili pierwszych wolnych wyborów w czerwcu 1989. Film pełnometrażowy.
- 1990 - Wybór Polski (scenariusz i realizacja z Andrzejem Piekutowskim). Pierwsze wolne wybory prezydenckie w Polsce. Obraz kraju w stanie politycznego wrzenia. Film pełnometrażowy. (Nagrody: 1990 - Nagroda Szefa Kinematografii w dziedzinie filmu pozafabularnego za reżyserię)
- 1990 - Cud nad Wisłą. Zrealizowany jako monotematyczny numer (33) Polskiej Kroniki Filmowej. Archiwalne materiały z wojny polsko-bolszewickiej 1920 i współczesny obraz miejsc związanych z tamtymi wydarzeniami.
- 1990 - Marsz na Polskę. Zrealizowany jako monotematyczny numer (36/90) PKF. Rozbiór Polski po podpisaniu traktatu Ribbentrop-Mołotow. Armia radziecka i niemiecka wkraczają na polskie tereny. Spotkanie sojuszników.
- 1990 - Trzy grudnie. Zrealizowany jako monotematyczny numer (51/90) PKF. Wydarzenia grudniowe 1970, 1981 i te z 1990, kiedy na szczęście nic dramatycznego się nie wydarzyło.
- 1991 - Dni dzieci. Zrealizowany jako monotematyczny numer (22/91) PKF. Sytuacja dzieci w nowej rzeczywistości. Dzieci chore, niepełnosprawne i te nadzwyczaj uzdolnione. Rozpiętość losów i warunków życia.
- 1991 - Przewodnik po Polsce. Zrealizowany jako monotematyczny numer PKF (44/91). Z udziałem Michała Ogórka wskazówki dla zagranicznego turysty, jak poruszać się w Polsce ogarniętej transformacją. Polskie paradoksy.
- 1991 - Uliczka WolnośĆ. Zrealizowany jako monotematyczny numer (51/91) Polskiej Kroniki Filmowej. Krótka opowieść o mieszkańcach ulicy Wolność na warszawskiej Woli. Uczniowie, sklepikarze, krawcowe, samotna matka, drukarz, właściciel hurtowni śmiesznych rzeczy. Ich stosunek do odzyskanej kilka lat wcześniej wolności. (Nagrody: 1992 - Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych, Kraków - wyróżnienie)
- 1992 - Z Wilna. Zrealizowany jako monotematyczny numer (48/92) PKF. Zaduszki w Wilnie. Cmentarz na Rossie i Wielka Improwizacja Adama Mickiewicza w wykonaniu Jerzego Treli w celi klasztoru Bazylianów.
- 1992 - Był bal. Monotematyczny numer (52/92) PKF. Sylwestrowe bale w PRL. Od Bieruta do Gierka. Nauka nowych tańców w szkole tańca dziś.
- 1994 - Uniesieni szałem. Zrealizowany jako monotematyczny numer (21/94) PKF. Stulecie powstania słynnego obrazu Podkowińskiego Szał. Uroczystości z udziałem krakowskiego kabaretu Piwnica pod Baranami.
- 1996 - Jaka Polska (scenariusz i realizacja z Andrzejem Piekutowskim). Wybory prezydenckie w 1995. Panorama społeczeństwa polskiego w chwili zmagań postkomuny z postsolidarnością. Film pełnometrażowy. (Nagrody: 1997 - Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, nagroda specjalna dla filmu dokumentalnego)
- 1998 - Pan Tadeusz, czyli matecznik (scenariusz z Anną Górną i Lubomirem Zającem, reżyseria z Anną Górną). Film, korzystając z pretekstu organizowania przez muzeum w Radomiu wystawy mickiewiczowskiej w 200. rocznicę urodzin poety, pokazuje miejsca na Litwie, Białorusi i w Polsce, opowiada o ludziach i przedmiotach związanych z Panem Tadeuszem. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, przestają istnieć dzisiejsze granice państwowe, polscy aktorzy recytują poemat po polsku, litewscy uczniowie po litewsku, polscy uczniowie z Litwy po polsku.
- 1999 - Cisza i ciemność. Film zrealizowany w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Studium psychologiczne głuchych i zarazem niewidomych artystów amatorów, którzy rzeźbią w glinie. Czarno-białe zdjęcia, zbliżenia rąk, którymi bohaterowie filmu dokonują jakby ponownego dzieła stworzenia. Film o potrzebie sztuki w życiu ludzkim, konieczności wyrażenia siebie, pozostawienia śladu. (Nagrody: 1999 - Message to Man, St. Petersburg, Grand Prix; 4. Festival Internationale del Cortometraggio - MFF Krótkometrażowych, Siena, Premio Speciale della Giuria; 2000 - 8. Festival International de Curtas Metragens - MFF Krótkometrażowych - de Vila do Conde, Portugalia, Grand Premio Documentario)
- 2001 - Dar wolności (scenariusz i realizacja z Andrzejem Piekutowskim). Próba syntezy pierwszych dziesięciu lat transformacji. Co zrobiliśmy z podarowaną przez historię wolnością? Film pełnometrażowy.
- 2004 - Powstanie zwykłych ludzi (także scenariusz). Zebrane od cywilnych uczestników Powstania Warszawskiego relacje posłużyły do zbudowania wielowątkowej, pozbawionej patosu, filmowej opowieści o życiu codziennym powstańczej Warszawy. Od początkowej radości z wywalczonej na kilku ulicach wolności po rozpacz zniszczonego miasta. Są to losy mieszkańców zasypywanych piwnic i podwórek zamienionych w cmentarze. Nie byli żołnierzami, nie walczyli na barykadach, lecz są również bohaterami powstania. To żony, matki, bracia, rodziny powstańców. To ich gnano przed czołgami, wywożono do obozów i to ich zginęło najwięcej. Choć nie śpiewa się o nich piosenek i nie stawia im pomników. (Nagrody: 2005 - 45. Krakowski Festiwal Filmowy - Konkurs Krajowy, Kraków, nagroda Prezesa Telewizji Polskiej)
- 2006 - Teraz wtedy (także scenariusz; odcinek telewizyjnego cyklu "Powroty"). Co się stało z dwójką chłopców z filmu DZIEŃ DZIECKA z 1981? Wtedy mieli dziesięć i jedenaście lat, ze zdziwieniem przyglądali się absurdom otaczającego świata. Teraz są dorośli i ten świat interpretują. Jeden został artystą, a drugi rabinem. Każdy z nich wstąpił na swoją drogę życia i podąża w obranym kierunku. Z troską i zrozumieniem przyglądają się temu matka i ojciec. Każde z nich jest teraz osobno, lecz łączy ich miłość, więź rodzinna obecna od czasów dzieciństwa.
- 2007 - Film znaleziony w sieci. Znalezione w Internecie tzw. wideoblogi, nakręcone cyfrową kamerą obrazy, fragmenty rzeczywistości, strzępy sytuacji, subiektywne obserwacje zostały ułożone w ciąg, w coś w rodzaju filmu. Powstał w ten sposób oryginalny autoportret grupy młodych ludzi, szkic do obrazu pokolenia.
- 2007 - Telewizyjny opis obyczajów. Serial telewizyjny wg pomysłu Włodzimierza Filipka, składający się z 12 odcinków po 15 minut. Cykl felietonów filmowych ukazujących przemiany, które zaszły w życiu codziennym w ciągu ostatnich lat i to co pozostało niezmienione.
- 2008 - My Cichociemni. głosy żyjących. Dokument fabularyzowany, pełnometrażowy. Jest to opowieść ocalonych żołnierzy, wygnańców z Polski, którzy różnymi drogami: przez Rumunię i Francję, a także przez Syberię i Kazachstan, Afrykę, z narażeniem życia dotarli do Wielkiej Brytanii, by stąd najkrótszą drogą, skacząc na spadochronie, z bronią w ręku, dostać się do Polski i wesprzeć Armię Krajową w jej walce o wolność ojczyzny. Dziś osiemdziesięciolatkowie potrafili zachować w sobie dawny patriotyzm dwudziestolatków. Ocalało ich niewielu i dopiero teraz sami o sobie mogą opowiedzieć całą prawdę. Oparte na wspomnieniach Stefana Bałuka, jednego z cichociemnych, który współpracował przy pisaniu scenariusza na temat tej elitarnej jednostki specjalnej z czasów II wojny światowej.
- 2011 - Zdarzyło się tylko w Polsce. Historia przemian, które zaistniały w polskim samorządzie terytorialnym po transformacji ustrojowej.O kluczowej dla decentralizacji władzy zmianie opowiadają ojcowie reformy samorządowej: Michał Kulesza, Jerzy Regulski i sędzia Jerzy Stępień.
Filmy fabularne:
- 1975 - Na smyczy. Jedna z nowel, składających się na film CDN, zrealizowany z Radosławem Piwowarskim (nowela Piorun kulisty) i Zbigniewem Kamińskim (nowela Lekcja miłości). Ostatecznie wyświetlany tylko w 2 częściach, ponieważ nowela Piwowarskiego została odrzucona na kolaudacji z przyczyn pozaartystycznych. Studium psychologiczne samotnej młodej kobiety, która za wszelką cenę chce mieszkać w wielkim mieście. Film pokazywano w Dyskusyjnych Klubach Filmowych i kinach studyjnych. Film fabularny dyplomowy, wyprodukowany w Zespole X.
- 1976 - Trochę wielkiej miłości (na podstawie opowiadania Obraz Andrzeja Bitowa). Film z realizowanego przez różnych reżyserów telewizyjnego cyklu Sytuacje rodzinne. Spotkanie po latach dawnej miłości wyrywa bohaterów na chwilę z małżeńskiej rutyny i codzienności. Zabawna historia o nieskonsumowanej miłości z zaskakującym zakończeniem.
- 1976 - Zdjęcia próbne (scenariusz z Agnieszką Holland, Jerzym Domaradzkim i Feliksem Falkiem, reżyseria z Agnieszką Holland i Jerzym Domaradzkim). Film fabularny, jednorodny kompozycyjnie, choć składający się z trzech nowel (autorem drugiej z nich jest Paweł Kędzierski). Historia młodych ludzi, którzy biorą udział w filmowych zdjęciach próbnych. Ich postawy życiowe, oczekiwania, zawiedzione nadzieje na zrobienie kariery czy wielką miłość. W filmie wykorzystano autentyczne materiały ze zdjęć próbnych. (Nagrody: 1977 - Lubuskie Lato Filmowe, Łagów, nagroda ZSMP za wybitne walory ideowo-wychowawcze)
Etiudy filmowe:
- 1969 - Ktoś kiedyś powiedział
- 1969 - Późne wstawanie
- 1969 - Studium
Paweł Kędzierski współpracował przy realizacji filmu "Koło fortuny" Marcela Łozińskiego oraz sprawował opiekę artystyczną m.in. nad realizacją filmu Piotra Najsztuba "Żywioł Haręza" i Grzegorza Skurskiego "Klub pod bazarem".
Zrealizował także kilka teatrów telewizji, m.in. adaptację hiszpańskiego pisarza Pio Baroja "Zjawa". Jest autorem i reżyserem sztuki dla dzieci "Nitonisio" - premiera w 1992 w Teatrze w Grudziądzu.
W ramach cyklu Pierwszy dokument sprawował także opiekę artystyczną podczas realizacji filmów debiutantów "Gośka gola!" (2007) Joanny Kramarczyk i "Tak trzeba żyć" (2007) Pawła Sobczyka.
Autor: Jan Strękowski, styczeń 2004; aktualizacja filmografii: listopad 2016, styczeń 2019.
