Etnomuzykolog, teoretyk i kompozytor. Urodzony 5 września 1901 w Warszawie, zmarł 7 maja 1981 w Toronto.
-
Urodzony w Polsce, Mieczysław Koliński spędził większą część życia na emigracji. W latach 1923-26 studiował muzykologię w Uniwersytecie Berlińskim pod kierunkiem Ericha von Hornbostela, Hermanna Alberta, Arnolda Scheringa oraz Curta Sachsa. W tym samym czasie kontynuował studia w zakresie fortepianu i kompozycji w berlińskiej Hochschule für Musik, gdzie jego nauczycielami byli Leonid Kreutzer oraz Paul Juon. Doktorat uzyskał w roku 1930. Między 1926 a 1933 rokiem był asystentem Hornbostela w Staatliches Phonogramm-Archiv, zajmując się m.in. badaniami folkloru Bawarii oraz Sudetów. Po wyjeździe z Niemiec do Czechosłowacji w roku 1933 roku (mieszkał w Pradze) podjął badania nad folklorem Dahomeju, Haiti, Surinamu, Togo oraz indywidualnych grup etnicznych, takich jak Ashanti (Afryka) i Kwakiutlowie (Ameryka Północna). Dokonał wówczas wielu transkrypcji dla Northwestern University oraz Columbia University w USA. W latach 1938-1951 mieszkał w Brukseli. W okresie od 1940 do 1945, z racji swego żydowskiego pochodzenia, przebywał w ukryciu. W roku 1951 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie pracował jako terapeuta muzyczny w Golwater Memorial Hospital i St Albans Hospital. W roku 1958 był jednym z członków-założycieli Society for Ethnomusicology oraz, w latach 1958-1959, jego pierwszym prezesem. W roku 1966 wyjechał do Kanady. Tam w latach 1966-1976 wykładał w University of Toronto. Obywatelstwo kanadyjskie otrzymał w roku 1974.
Głównym obszarem prac badawczych Kolińskiego były podstawy akustyczne harmonii oraz melodii (w tym współczesnej harmoniki i melodyki), niejednokrotnie analizowane z punktu widzenia wielokulturowego doświadczenia etnomuzykologicznego. Opublikowana w Pradze w roku 1936 praca Konsonanz als Grundlage einer neuen Akkordenlehre stanowi podsumowanie tych doświadczeń badawczych, nb. wyprzedzając znacznie teorie Hindemitha.
Jako kompozytor Koliński nie reprezentował pojedynczej orientacji, czerpiąc inspirację tak z folkloru, jak i z estetyki modernistycznej. Jego dorobek obejmuje szereg najrozmaitszych form i gatunków, od prostych utworów pedagogicznych po dzieła orkiestrowe.
Ważniejsze kompozycje:
- Sekstet liryczny na sopran, flet i kwartet smyczkowy (1929)
- Suita fortepianowa nr 1 (1929)
- Mała suita na skrzypce i fortepian (1933)
- Suita fortepianowa nr 2 (1934)
- Suita fortepianowa nr 3 (1936)
- Sonatina kameralna (1937)
- A Day and Its Seven Faces, wariacje fortepianowe (1938)
- Suita fortepianowa nr 4 (1946)
- Sonata na skrzypce i fortepian (1946)
- Sonata fortepianowa (1947/67)
- American suite (12 Negro spirituals) na głos i kwartet smyczkowy (również w wersji na głos i fortepian) (1949)
- 3 three-part inventions na głos solo (1950)
- Dahomey Suite na flet i fortepian (1951)
- Dahomey Suite, wersja na flet i orkiestrę smyczkową (1953)
- Music for Dance Rhythms na fortepian (1958)
- Prelude na orkiestrę (1958)
- Dahomey Suite, wersja na obój i fortepian (1959)
- Snapshots na fortepian (1963)
- Accents (eight short rhythmic studies) na fortepian (1964)
- Dance Fantasy na orkiestrę smyczkową (1964)
- Six French Folksongs na sopran, flet i fortepian (1969)
- Encounterpoint na organy i kwartet smyczkowy (1973)
- Encounterpoint, wersja na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1974)
- Concertino na sopran, klarnet i fortepian (1974)
- Seven French-Canadian Folksongs na głos i fortepian (1978)
Autor: Piotr Grella-Możejko; źródło: www.polmic.pl styczeń 2006.