Po maturze wybrał studia na Wydziale Wiedzy o Teatrze w warszawskiej PWST, ale jego marzeniem była reżyseria, dlatego w 1989 roku zdecydował się na wyjazd do Włoch, gdzie działał jego artystyczny idol, Giorgio Strehler. Pobyt rozpoczął jednak od studiów kulturoznawczych na Uniwersytecie Bolońskim u Umberta Eco, a dopiero potem reżyserskich w Piccolo Teatro di Milano kierowanym przez Giorgio Strehlera. Zadebiutował spektaklem z muzyką Monteverdiego zrealizowanym w 1993 roku dla mediolańskiej La Scali. Był najmłodszym reżyserem pracującym w tym słynnym teatrze operowym.
Udany debiut sprawił, że Michał Znaniecki zaczął otrzymywać kolejne propozycje od włoskich scen dramatycznych i operowych. W 1995 roku założył też w Mediolanie własną grupę teatralną Ape. Współpracuje ona z Operą Bolońską oraz wieloma festiwalami (Rossini Opera Festival w Pesaro, Festival Pergolesi Spontini w Jesi, Festival di Due Mondi w Spoleto, Luglio Musicale Trapanese na Sycylii). Grupę tę Michał Znaniecki wykorzystuje w wielkich realizacjach plenerowych z elementami happeningu. Jest również dyrektorem artystycznym stowarzyszenia CON-Teatro z siedzibą w Turynie, które z kolei współpracując z włoskimi teatrami i festiwalami, zajmuje się organizowaniem warsztatów i laboratoriów teatralnych, a także projektami artystyczno-edukacyjnymi.
W tym nurcie działalności Michała Znanieckiego mieszczą się takie włoskie realizacje z lat 2002-2008, jak plenerowy Sen nocy letniej wg Szekspira z muzyką Felixa Mendelssohna, Sade/Marat 2002, Lucrezia B., Metastasiana czy Briciole di re Lear wg Króla Leara Szekspira. Inną sferą jego działalności są spektakle dramatyczne lub muzyczno-dramatyczne z własnym scenariuszem, często wykorzystujące motywy i tematy znanych dzieł: Doctor Faustus (Como, 1997), Ninne Nanne z tekstami Juliusza Słowackiego (Rzym, 2000), czy Sorelle wg Federico Garcíi Lorki i Antona Czechowa (Turyn, 2003).
Michał Znaniecki, który na koncie ma już ponad sto spektakli muzycznych i dramatycznych, jest jednak przede wszystkim reżyserem operowym. Polskiej publiczności dał się poznać w 1997 roku inscenizacją w Teatrze Narodowym zapomnianego dzieła Giacoma Oreficego Chopin, a od czasu Żydówki Fromentala Halévy'ego wystawionej w Teatrze Wielkim w Poznaniu w 2000 roku, stale pracuje na polskich scenach. Do najważniejszych realizacji należą: Otello Giuseppe Verdiego (Teatr Wielki, Poznań, 2004), Cosi fan tutte Wolfganga Amadeusza Mozarta (Opera Wrocławska, 2006), Hagith Karola Szymanowskiego i Ester Tomasza Praszczałka (Opera Wrocławska, 2006), Rigoletto Verdiego (Opera Wrocławska, 2007), Łucja z Lammermooru Gaetana Donizettiego (Opera Narodowa, 2008), Włoszka w Algierze Gioachina Rossiniego (Teatr Wielki, Łódź, 2008), Don Giovanni Mozarta (Opera Krakowska, 2009), Lukrecja Borgia Donizettiego (Opera Narodowa, 2009).
Jednocześnie Michał Znaniecki kontynuuje pracę operową za granicą, by wspomnieć realizacje Don Giovanniego Mozarta (Como, Pavia, Cremona, Paryż 2006), a także inscenizacje rzadko wystawianych oper: Lelio Hectora Berlioza (Rzym 1998), Wesele Modesta Musorgskiego (Rzym i mediolańska La Scala, 1999), Magdalena Sergiusza Prokofiewa (Rzym 1998), La bella dormente nel bosco Ottorino Respighiego i Teatrzyk mistrza Piotra Manuela de Falli (Lugo Festival, 2004).
''Reżyser ma za zadanie przekazać zamysł autora dzieła operowego. Ja staram się więc być wierny kompozytorowi a nie tradycji - opowiada o sposobie swojej pracy Michał Znaniecki w rozmowie z portalem opera.info.pl - Tradycja to sposób wykonywania dzieła na scenie: od lat, od dziesięcioleci, od wieków. Do niej przyzwyczajona jest publiczność i rzadko kiedy sięga do oryginalnej partytury czy wspomnień autora, w których zaznacza dlaczego napisał arcydzieło.Tradycja ogłusza i oślepia. Nie potrafimy już wsłuchać się w słowa libretta, czy zaakceptować innej (oryginalnej!) dynamiki muzycznej. Nawet reżyserowi trudno jest przeczytać libretto bez tego ciężaru i łatwiej jest wiedzieć "więcej i lepiej" niż sam kompozytor. Bo to trudne: przeczytać to co jest napisane i pokazać na scenie, jeśli wszyscy są przyzwyczajeni do wersji z dzieciństwa, kiedy to po raz pierwszy ujrzeli dany tytuł''.
We Włoszech zajmuje się także działalnością pedagogiczną między innymi w szkole Piccolo Teatro di Milano. Szczególne miejsce w dorobku artystycznym Michała Znanieckiego zajmują projekty teatralne, edukacyjne i angażujące grupy wykluczone społecznie,za które był wielokrotnie nagradzany, między innymi medalem Regionu Puglia za zasługi artystyczne i społeczne.
Dużym sukcesem Michała Znanieckiego była inscenizacja Cyrana de Bergerac Luigi Albaniego w Walencji w 2007 roku z Placido Domingiem w roli tytułowej. Tą realizacją rozpoczął intensywną współpracę z teatrami hiszpańskimi, dzięki której powstał w ostatnich latach m.in. Zamek Sinobrodego Béli Bartóka w Bilbao czy Pamiętnik zaginionego Leoša Janačka w Madrycie. Liczne międzynarodowe kontakty Michała Znanieckiego umożliwiły polskim teatrom włączenie się w nurt koprodukcji. Opera Wrocławska wspólnie z teatrami w Bolonii i Liège oraz Festival Santander w Hiszpanii zrealizowała Samsona i Dalilę Camille Saint-Saënsa (2008-2009), a Ernani Verdiego, którego Michał Znaniecki wystawił jesienią 2009 roku w Teatrze Wielkim w Poznaniu, wiosną 2010 został przeniesiony do Bilbao, następnie zaś prezentowane było w Tel Awiwie. W 2012 roku w Bilbao, Michał Znaniecki wystawił operę Król Roger Karola Szymanowskiego.
''W Bilbao zdecydowałem się opowiedzieć o pewnej codzienności, o tym, co się dzieje w tej chwili w Hiszpanii z legalizacją ślubów homoseksualnych. Oczywiście bez uproszczeń, bo nie chcę upraszczać Szymanowskiego i Iwaszkiewicza, byłaby to zbrodnia. Z wielu możliwych tematów ograniczyłem się do jednego – to dla reżysera bardzo trudne'' - mówił Znaniecki.
Inscenizacyjny styl Michała Znanieckiego nie poddaje się jednoznacznym klasyfikacjom. Reżyser, który często jest autorem scenografii do swoich spektakli, lubi umieszczać akcję w zamkniętych, precyzyjnie określonych przestrzeniach, nie odwołując się jednak do autorskich didaskaliów. Lubi grę historycznym kostiumem, unika bezpośrednich odniesień do współczesności, natomiast jego erudycja i ogromna wiedza z zakresu historii teatru i sztuki prowokuje go do zabawy rozmaitymi konwencjami. W jego spektaklach można napotkać liczne odniesienia, wręcz cytaty z filmu, literatury, malarstwa i oczywiście teatru.
Michał Znaniecki wyspecjalizował się także w wielkich plenerowych widowiskach operowych. We Wrocławiu wystawił Napój miłosny Donizettiego (2007), Otella Verdiego (2008) oraz Bal Maskowy Verdiego na Stadionie Olimpijskim (2012). Wcześniej zrealizował m.in. Carmen Georgesa Bizeta (Cagliari, 2000), Simona Boccanegrę i Bal maskowy Verdiego (Trapani, 2002 i 2005).Z innych jego prac wymienić należy Straszny dwór Stanisława Moniuszki na Wexford Opera Festival w Irlandii w 1999 roku oraz musicale w Teatrze Rozrywki w Chorzowie: Jekyll&Hyde Franka Wildhorna (2007) i Producenci Petera Brooksa (2009), obydwa otrzymały Złotą Maskę jako najlepsze przedstawienia sezonu na Śląsku. W czerwcu 2014 roku odbyła się premiera Traviaty Verdiego w reżyserii Michała Znanieckiego, przedstawienie odbyło się podczas Masada Opera Festival na izraelskiej pustyni Masada.
W 2008 roku Michał Znaniecki był p.o. dyrektora artystycznego Opery Narodowej w Warszawie, w latach 2009-2012 był dyrektorem naczelnym Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 2011 za spektakl Eugeniusz Oniegin reżyser otrzymał nagrodę Premios Líricos Teatro Campoamor, dla najlepszej produkcjipremierowej roku w Hiszpanii. W 2012 roku, na 20-lecie pracy twórczej został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego srebrnym medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".
Autor: Jacek Marczyński, kwiecień 2010, aktualizacja kwiecień 2015.