Aktorem - jak sam twierdził - został przypadkowo. Miał wykształcenie muzyczne, grał na fortepianie, z początku myślał o karierze operowej. W młodości dysponował barytonem o barwie niesłychanie wysoko cenionej przez fachowców. Na przeszkodzie stanęły jednak względy zdrowotne - intensywne ćwiczenia wokalne i skłonność przyszłego aktora do angin postawiły jego śpiewaczą karierę pod wielkim znakiem zapytania.
Dmochowski rozpoczął więc studia na Wydziale Aktorskim warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, gdzie zetknął się z tak wybitnymi indywidualnościami jak Aleksander Zelwerowicz, Jan Kreczmar i wielu innych aktorów i reżyserów, których działalność podniosła poziom polskiego teatru na prawdziwe wyżyny. Jego pierwszą rolą, zagraną jeszcze w czasie studiów był Tezeusz w "Śnie nocy letniej" Williama Szekspira wyreżyserowanym przez Jana Kreczmara w teatrze PWST w styczniu 1953 roku.
Warszawską szkołę teatralną ukończył Dmochowski w roku 1955. Będąc na ostatnim roku studiów znalazł się już w zespole zawodowego teatru. Pierwszy sezon swej kariery Dmochowski spędził bowiem w Teatrze Młodej Warszawy, a jego charakterystyczne sceniczne warunki (imponował posturą i silnym, barytonowym głosem, w którym pod koniec życia pojawiła się chrapliwa nuta) sprawiły, że jego debiutem na zawodowej scenie był postać człowieka dojrzałego - profesora Sonnenbrucha w "Niemcach" Leona Kruczkowskiego, przedstawieniu w reżyserii Jerzego Rakowieckiego (premiera 30 grudnia 1954 roku). Tę charakterystyczna fizyczność młodego aktora wykorzystał dwa miesiące później Jan Świderski, obsadzając Dmochowskiego w roli Miedwiediewa w swojej inscenizacji "Na dnie" Gorkiego (1955). Były to ostatnie role Dmochowskiego zagrane na tej scenie.
Dekada 1955-1965 to czas pracy aktora w warszawskim Teatrze Polskim. Jego pierwsza rola na tej scenie to hrabia Almaviva w wyreżyserowanym przez Janinę Romanównę "Weselu Figara" Beaumarchais'go pod koniec sezonu 1954/1955. W kilka miesięcy później Dmochowski wziął udział w legendarnym już dziś przedstawieniu "Dziadów" w reżyserii Aleksandra Bardiniego (premiera 26 listopada 1955 roku) przywracającym arcydramat Mickiewicza polskim scenom. Zagrał w tej inscenizacji dwie role: Księdza Lwowicza i Myśliwego Czarnego.
Jego największe osiągnięcia tej pierwszej aktorskiej dekady to Alba w "Don Karlosie" Schillera (1960) w reżyserii Władysława Hańczy, graf Szeliga w "Pierścieniu wielkiej damy" Norwida - legendarnej inscenizacji Kazimierza Brauna (1962), Szujski w "Borysie Godunowie" Puszkina w reżyserii Henryka Szletyńskiego oraz Sawa ze "Snu srebrnego Salomei" Słowackiego w reżyserii Krystyny Skuszanki - obie role z 1963 roku. To kreacje najwybitniejsze, ale Dmochowski w pierwszym dziesięcioleciu swojej pracy pokazał, że porusza się swobodnie w bardzo szerokim repertuarze - od Moliera i Fredry aż po dramaturgię Bertolta Brechta.
Przez trzy sezony - od 1965 do 1968 roku był Dmochowski aktorem warszawskiego Teatru Powszechnego. Na tej scenie stworzył wybitną tytułową rolę w "Koriolanie" Szekspira oraz Geniusza i Szlachcica w "Wyzwoleniu" Wyspiańskiego - spektaklach w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1964). Na tej scenie powstała też świetna rola Wokulskiego w hanuszkiewiczowej adaptacji "Lalki" Prusa, która premierę miała w roku 1967 - zapowiedź wielkiej filmowej kreacji Dmochowskiego w powstałym rok później obrazie Wojciecha Hasa. W roku 1966 Dmochowski wystąpił także gościnnie na scenie operowej - w mówionej roli Harry'ego w operze Tadeusza Bairda "Jutro" zrealizowanej na tej scenie przez Aleksandra Bardiniego.
Od 1968 do 1973 roku Dmochowski był członkiem zespołu Teatru Narodowego - po objęciu dyrekcji tej sceny przez Hanuszkiewicza. Przedstawienia powstające wówczas w Teatrze Narodowym wzbudzały spory i przyjmowano je bardzo niejednoznacznie, (co było skutkiem atmosfery politycznej wokół Narodowego po roku 1968, ale i kontrowersyjnych pomysłów samego Hanuszkiewicza). Jednak role Pankracego w "Nie-Boskiej komedii" Krasińskiego (premiera w 1969) oraz zagrane rok później postacie Poloniusza w "Hamlecie" i Satina w "Na dnie" Maksyma Gorkiego zaliczane są do ważnych osiągnięć artystycznych Narodowego w tamtym czasie. Współpracował wtedy także z Teatrem Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. W 1972 roku wyreżyserował tu "Wilki w nocy" Rittnera i wystąpił w tym przedstawieniu w roli Prokuratora.
W 1973 roku rozpoczął się następny etap zawodowej kariery Dmochowskiego. Przez dwa sezony 1973-1975 był dyrektorem Teatru Ziemi Opolskiej. W tym czasie w mniejszym stopniu udzielał się artystycznie - jego pracą na tej scenie była reżyseria "Rachunku nieprawdopodobieństwa" Jerzego Jurandota (1974).
Powrót do Warszawy w 1975 roku rozpoczął dyrekcję Dmochowskiego w Teatrze Nowym przy ul. Puławskiej (dawniej Ludowym). Na tej nieistniejącej już dziś scenie Mariusz Dmochowski gospodarzył do 1982 roku. Rozpoczął swoją dyrekcję wybitną kreacją księcia Adama Czartoryskiego w "Lelewelu" Wyspiańskiego we własnej reżyserii (1974), przez czas swojego dyrektorowania w Nowym dbał jednak o szeroki - eklektyczny wręcz repertuar. Obok Wyspiańskiego i Słowackiego pojawiły się w tym czasie inscenizacje: "Niedźwiedzia" Czechowa, "Domu kobiet" Nałkowskiej, ale i repertuar współczesny: "Fermentacja" Albina Siekierskiego (1978), "Pułapka" Andrzeja Wydrzyńskiego (1979), czy wyreżyserowana już w okresie tak zwanego karnawału Solidarności sztuka "A deszcz wciąż pada" Józefa Kuśmierka (1981). Przedstawienia tej nowej dramaturgii pojawiły się repertuarze Nowego jako osobny rozdział jego działalności - "Scena propozycji". Ten ważny artystycznie okres dobiegł końca w dramatycznych okolicznościach historycznych, choć ostatnią sztuką wyreżyserowaną przez niego w Nowym a zarazem pożegnaniem z tym teatrem była bajka dla dzieci - "Kot w butach" Haliny Januszewskiej.
W 1982 roku Mariusz Dmochowski stracił stanowisko dyrektora Teatru Nowego. Artysta, do tej pory aktywny członek PZPR, rządzącej Polską partii komunistycznej, delegat na niesławny VI Zjazd PZPR, w trakcie którego zadeklarowano otwarcie podległość Polski Związkowi Sowieckiemu - w roku 1980 przeszedł - jak wielu zresztą ludzi jego formacji - głęboką wewnętrzna przemianę. Jej wynikiem było oddanie legitymacji partyjnej i zaangażowanie w działania opozycji. Na jego podwarszawskiej działce pracowała konspiracyjna drukarka, z której schodziły publikacje ukazujące się poza komunistyczną cenzurą. Podobnie jak dla wielu artystów jego aktorskim schronieniem stał się Teatr Polski prowadzony od 1981 roku przez Kazimierza Dejmka. Na tej scenie powstały kolejne kreacje Dmochowskiego: Karmazyn w słynnym "Wyzwoleniu", prokurator Scurvy z "Szewców" Witkacego w Teatrze Kameralnym (1982), Kaifasz z wyreżyserowanej w tym samym roku przez Dejmka "Gry o narodzeniu i męce", Federico Gomez z "Lorda Claverton" Eliota, przedstawienia Andrzeja Łapickiego z 1985 roku.
Równocześnie Dmochowski wraz z żoną Aleksandrą intensywnie zaangażował się w niezależną kulturę rozkwitającą w stanie wojennym pod opieką Kościoła. Po kilku latach, już w wolnej Polsce tak wspominał te występy:
"Czasem dla gromadki w salce parafialnej, czasem dla tłumu wiernych w bardzo dużym kościele. Kiedyś w Białymstoku ksiądz Giształowicz z parafii św. Rocha prosił mnie o przedstawienie wyboru z "Pana Tadeusza". Zrobiłem godzinny recital, przyszło osiem tysięcy ludzi, którzy stojąc po mszy słuchali Mickiewicza. [...] Ludzie zbierali się w większych mieszkaniach, domach, często otwierano drzwi z pokoju do pokoju, aby powiększyć przestrzeń. Młodzież i dzieci sadzano na podłodze. Na tego typu działania było duże zapotrzebowanie. Kiedy jeszcze nie działały telefony, ludzie odnajdywali nas, przyjeżdżali i zapraszali do siebie".
Ta działalność Dmochowskiego - przyjmowana z życzliwością przez społeczeństwo - nie pozostała bez odzewu ze strony komunistów. Dmochowskich szykanowano, nachodzono, rewidowano. Mnożyły się ataki prasowe, w których prym miał publikujący na łamach "Szpilek" Klakson, czyli ukrywający się pod tym pseudonimem Jerzy Urban. Wypominał Dmochowskiemu minione zaangażowanie w "budowę socjalizmu" i gwałtowną zmianę przekonań, która miała być według Klaksona wynikiem nie wewnętrznego przełomu, lecz koniunkturalizmu.
Ostatnią sceną, z którą od 1986 roku związał swój los Mariusz Dmochowski, był warszawski Teatr Współczesny. Wśród wielu wspaniałych późnych ról stworzył tu Dmochowski dwie należące do ważnych osiągnięć w historii polskiego teatru - Bacha w "Kolacji na cztery ręce" Paula Barza, przedstawienia wyreżyserowanego przez Macieja Englerta wiosną 1986 roku. Wraz z Czesławem Wołłejką grającym Händla i Henrykiem Borowskim w roli Schmidta stworzyli niezapomniane aktorskie trio. Dmochowski grający Bacha, zrazu wycofany, mrukliwy, onieśmielony bufonadą wołłejkowego Händla przystępował do swoistego kontrataku. W momencie zdjęcia barokowej peruki, psychologicznego rozluźnienia Bacha, Mariusz Dmochowski przejmował kontrolę nad całą sceniczną sytuacją, nabierał pewności siebie. To on stawał się gospodarzem tego - wymyślonego przez dramatopisarza - spotkania dwóch wielkości. Z tym scenicznym spotkaniem dwóch wielkich aktorów związana jest tez anegdota zanotowana w 1992 roku przez Wojciecha Natansona:
"Pewnego dnia zapomniał opracować wiersz Mickiewicza. Wykładowca, Czesław Wołłejko żartobliwie mu to wytknął: 'Oj Dmochowski, Dmochowski, nie będziesz dobrym aktorem, skoro zaniedbujesz teksty wielkiego poety'. 'Oj będę, panie profesorze, będę!' - odpowiedział pan Mariusz".
Trzydzieści lat później na scenie Współczesnego nauczyciel i uczeń mieli stworzyć jeden z wielkich aktorskich duetów. W pamięci widzów oraz historyków teatru zapisała się też kreacja Poncjusza Piłata z "Mistrza i Małgorzaty", słynnego przedstawienia Macieja Englerta (premiera 12 marca 1987 roku), człowieka pozornie mocnego, pełnego jednak wewnętrznych lęków i targających nim sprzeczności.
Dwie ostatnie role Mariusza Dmochowskiego powstały jednak poza Teatrem Współczesnym. W styczniu 1990 roku zagrał Rejenta Milczka w "Zemście" Fredry w reżyserii Gustawa Holoubka na scenie Ateneum. Bogatą listę ponad 110 teatralnych ról zamyka zagrany w 1991 roku pan de Sade z "Męczeństwa i śmierci J. P. Marata" Petera Weissa w reżyserii Marka-Weiss Grzesińskiego w warszawskim Teatrze Północnym (tak przez krótki czas nazwano Teatr Komedia).
Bogata filmografia Mariusza Dmochowskiego obejmuje role zagrane w latach 1957-1992. Otwiera ją rola porucznika Makowskiego w "Eroice" Andrzeja Munka z 1957 roku, zamyka rola byłego wojewody w dyptyku "Skok", który swą premierę miał już po śmierci aktora. Film lubił Mariusza Dmochowskiego - jego szczególne warunki fizyczne, ta potężna postura, silny stentorowy głos sprawiały, że często obsadzano go w rolach ludzi władczych. To dla Dmochowskiego zarezerwowane były role królewskie. Czterokrotnie wcielił się Dmochowski w postać Jana Sobieskiego: w kinowej oraz telewizyjnej adaptacji "Pana Wołodyjowskiego" z 1969 roku i późniejszym o dziesięć lat filmie "Ojciec królowej", był także Sobieski z popularnego serialu "Czarne chmury" (1973). Do jego najwybitniejszych filmowych osiągnięć należy też rola króla Augusta II Mocnego w adaptacji "Hrabiny Cosel" z 1968 roku. Był to zresztą rok dla Dmochowskiego bardzo szczęśliwy. Na ekrany kin weszła wówczas przeniesiona przez Wojciecha Hasa "Lalka" Prusa, w której Dmochowski stworzył wielką rolę Wokulskiego, korzystając zapewne z doświadczeń zebranych przy pracy nad tą postacią we wcześniejszym o rok teatralnym przedstawieniu Adama Hanuszkiewicza.
"Z żywą przyjemnością patrzyłem na Mariusza Dmochowskiego - pisał na łamach 'Życia Warszawy' krytyk Stanisław Grzelecki. - Tak, to na pewno Stanisław Wokulski! Ta mina, panie, ten byczy kark, panie, ten jeż na głowie, to, panie, wypisz wymaluj pan Stanisław, krociowy kupiec, obywatel miasta Warszawy, a przy tym filantrop i uczony".
Reżyserzy obsadzali go najczęściej w rolach postaci silnych, czasem bezwzględnych i brutalnych: wojskowych, dygnitarzy, arystokratów, często polityków i adwokatów. Starsi widzowie pamiętają jego rolę Stalina w propagandowym serialu telewizyjnym "Przed burzą" Romana Wionczka z 1978 roku. Podczas trwającej trzydzieści siedem lat kariery aktorskiej stworzył ponad pięćdziesiąt filmowych postaci. Oprócz dużych ról nie gardził także epizodami, zawsze zapamiętywanymi przez kinowych i telewizyjnych widzów. Grywał także postaci niejednoznaczne - ludzi pozornie silnych, wewnętrznie jednak małych, nieledwie skarlałych moralnie. Tacy byli bohaterowie grani przez niego w filmach Majewskiego (pochodząca z 1974 roku adaptacja "Zazdrości i medycyny" według Choromańskiego) czy Zanussiego (powstałe w 1977 roku "Barwy ochronne"). Nie stronił też od postaci na granicy karykatury - Generał ze sfilmowanych z 1987 roku "C. K. Dezerterów" mimo budzącej postrach postury w ujęciu Dmochowskiego był właściwie postacią groteskową.
"Większość moich ról stanowili bohaterowie skomplikowani psychicznie, trudni z kompleksami. Starałem się zawsze dotrzeć do pobudek jakie nimi kierowały, rozszyfrować przyczyny, dla których byli właśnie tacy. [...] Siłą rzeczy aktor nie może przedstawiać postaci określając tylko jej zewnętrzne cechy. Musi zrozumieć ją i pogłębić od strony psychologicznej. Aktor powinien przekonać widza o słuszności takiego, a nie innego działania na scenie czy ekranie. Najpierw sam jednak musi być o tym przekonany" - zwierzał się w jednej z wypowiedzi dla gazet.
Zapamiętano go jako aktora niesłychanie wyrazistego, o nienagannym zawodowym warsztacie. "Staram się pracować uczciwie nad każdą rolą i największą satysfakcją jest dla mnie ocena i odbiór publiczności. Czuję, kiedy to, co robię trafia do widza i jest to najpiękniejsze" - powiedział w jednym z niezliczonych wywiadów. To była ta najbardziej znana strona Mariusza Dmochowskiego. Środowisko wspomina go jako człowieka zamkniętego, często bardzo trudnego, zmagającego się przez dużą część życia z alkoholizmem, który podkopał jego zdrowie i stał się przyczyną przedwczesnej śmierci - w chwili gdy jego aktorstwo osiągnęło pełną dojrzałość, a zdobyte doświadczenia umożliwiłyby mu sięgnięcie po kolejne role. Przeżył tylko o kilka miesięcy żonę, aktorkę Aleksandrę Dmochowską. Spoczywają na warszawskich Powązkach.
Filmografia:
- 1957 - "Eroica" (porucznik Korwin-Makowski),
- 1958 - "Dezerter" (hauptsturmfuhrer Franz Steiner),
- 1960 - "Zezowate szczęście" (oficer z UB),
- 1961 - "Przeciwko bogom" (Piotr Doroń, brat Karola),
- 1961 - "Świadectwo urodzenia" (gestapowiec),
- 1962 - "Mężczyźni na wyspie" (Sznajder),
- 1963 - "Mój drugi ożenek" (Marcin Szypuła),
- 1964 - "Panienka z okienka" (książę Jerzy Ossoliński),
- 1965 - "Buty" (doktor Urbanek),
- 1965 - "Miejsce dla jednego" (prokurator),
- 1965 - "Zawsze w niedzielę" (serial TV) [nowela kolarska: "Niedziela trzecia"] (Henryk Bobek, ojciec Adama),
- 1966 - "Bicz boży" (ksiądz proboszcz),
- 1967 - "Stawka większa niż życie" [serial TV, odc. 5] (gruppenführer Fischer),
- 1968 - "Hrabina Cosel" [wersja kinowa i telewizyjna] (August II Mocny),
- 1968 - "Lalka" (Stanisław Wokulski),
- 1969 - "Pan Wołodyjowski" - także w wersji telewizyjnej: serial "Przygody Pana Michała" (Jan Sobieski),
- 1970 - "Prawdzie w oczy" (inżynier Zawada),
- 1971 - "Punkt wyjścia" (Edward, przyjaciel Jerzego),
- 1973 - "Czarne chmury" [serial TV] (Jan Sobieski),
- 1973 - "Zazdrość i medycyna" (Widmar, mąż Rebeki),
- 1974 - "Bilans kwartalny" (dyrektor zakładu),
- 1975 - "Zaklęte rewiry" obsada dubbingu (Pancer),
- 1976 - "Blizna" (Bolesław, przewodniczący Rady Narodowej w Olecku),
- 1976 - "Hasło" (ksiądz),
- 1976 - "Trędowata" (hrabia Barski, ojciec Melanii),
- 1977 - "Sołdaty swobody" (ranny pułkownik AK na noszach),
- 1980 - "Czułe miejsca" (pułkownik Chałatek),
- 1979 - "Ojciec królowej" (Jan III Sobieski),
- 1979 - "Golem" (Holtrum, ojciec Rozyny i studenta),
- 1979 - "Biała gorączka",
- 1977 - "Sprawa Gorgonowej" (prokurator Krynicki),
- 1980 - "Kariera Nikodema Dyzmy" (Jan Terkowski, szef gabinetu premiera),
- 1981 - "Wojna światów - Następne stulecie" obsada aktorska (szef stacji tv),
- 1982 - "Polonia Restituta" [serial tv] (Wojciech Trąmpczyński, marszałek Sejmu Ustawodawczego),
- 1983 - "Widziadło" (ksiądz Huk),
- 1984 - "Cień już niedaleko" (Józef Wenda),
- 1984 - "O-Bi, O-Ba: Koniec cywilizacji" (milioner),
- 1985 - "Strzały o świcie" (Dziembowski, redaktor naczelny "Głosu Publicznego"),
- 1985 - "Rośliny trujące" (redaktor naczelny "Kuriera Polskiego"),
- 1985 - "Rajska jabłoń" (aptekarz Filip, mąż Amelki),
- 1985 - "C. K. Dezerterzy" (generał),
- 1986 - "Zmiennicy" [serial TV],
- 1988 - "Alchemik" (mistrz Melchior),
- 1988 - "Królewskie sny" [serial TV] (cesarz Zygmunt),
- 1989 - "Odbicia" [serial TV] (profesor Bogusław Rylski, wykładowca Andrzeja),
- 1989 - "Sceny nocne" (pułkownik),
- 1993 - "Do widzenia wczoraj. Dwie krótkie komedie o zmianie systemu" (Władysław, były wojewoda).
Role telewizyjne:
- Jean Paul Sartre, "Muchy", 5 maja 1956,
- Adam Tarn, "Zmarnowane życie", 16 czerwca 1958,
- Wiera Panowa, "Zawieja", 3 listopada 1958,
- Juliusz Słowacki, "Zawisza Czarny", 27 kwietnia 1959,
- Stanisław Dygat, "Jezioro Bodeńskie", 4 maja 1959,
- Adam Mickiewicz, "Dziady", 2 listopada 1959,
- Zofia Nałkowska, "Granica", 20 czerwca 1960,
- Władimir Dudincew, "Bajka noworoczna", 7 listopada 1960,
- Sławomir Mrożek, "Z gawędy wuja", 22 maja 1961,
- Johann Wolfgang Goethe, "Rzecz o teatrze", (Serlo), 12 czerwca 1961,
- Thornton Wilder, "Idy marcowe", (Katullus), 11 kwietnia 1962,
- Tadeusz Rittner, "Wilki w nocy", (Prokurator), 8 czerwca 1962,
- Cyprian Kamil Norwid, "Aktor", 17 grudnia 1962,
- Ajschylos, "Prometeusz w okowach", (Hefajstos), 16 grudnia 1962,
- Maciej Słomczyński, "Samolot do Londynu", (Joe Alex), 1964,
- Aleksander Maliszewski, "Droga do Czarnolasu", 23 marca 1964,
- Jerzy Lutowski, "Ostry dyżur", (Tadeusz Osiński), 6 lipca 1964,
- Maria Dąbrowska, "Stanisław i Bogumił", (Idziasław, książę kijowski), 26 czerwca 1965,
- Juliusz Kaden-Bandrowski, "Generał Barcz", (Generał Barcz), 18 października 1965,
- Carl Zuckmayer, "Kapitan z Köpenick", (Obermüller), 25 października 1965,
- William Faulkner, "Dzikie palmy" (mąż Sharlotty), 14 lutego 1966,
- "Święta miłości kochanej...", [program poetycki], 27 marca 1966,
- Roman Bratny, "Kolumbowie", (pułkownik Kosołapkin), 22 sierpnia 1966,
- Juliusz Słowacki, "Beniowski" (fragmenty), (Sawa), 24 października 1966,
- Karol Čapek, "Tajemnicze zniknięcie aktora", (Komisarz Bendy), 13 kwietnia 1967,
- Halina Poświatowska, "Będę kobietą", [reżyseria i udział], 30 marca 1969,
- Jerzy Jurandot, "Takie czasy", [reżyseria], 19 kwietnia 1969,
- "Zygmunt Krasiński - szkice do portretu", [program poetycki], 26 listopada 1969,
- Zbigniew Herbert, "Hermes idzie przez świat", 14 grudnia 1969,
- Stanisław Grochowiak, "A jesteś ogród", 22 lipca 1970,
- Zbigniew Kubikowski, "Brydż", (Terlecki), 7 stycznia 1971,
- Stefan Żeromski, "Rafał Olbromski" [według "Popiołów"], (Generał Dąbrowski), 3 maja 1971,
- Adam Mickiewicz, "Pan Tadeusz" Księga IX - "Bitwa", (Rykow), 18 lipca 1971,
- Adam Mickiewicz, "Pan Tadeusz" Księga X - "Emigracja i Jacek", (Rykow), 15 sierpnia 1971,
- Stanisław Wyspiański, "Wesele", (Gospodarz), 3 stycznia 1972,
- "Wieczór poezji Władysława Broniewskiego", [reżyseria], 17 lutego 1972,
- Ryszard Frelek, "Poczdam", (Stalin), 8 maja 1972,
- Alain Decaux, "Bunkier", (Bormann), 7 maja 1973,
- Joseph Conrad, "Tajny agent", (Adolf Verloo), 14 listopada 1974,
- Kornel Filipowicz, "Biała ręka", [reżyseria i rola], 11 maja 1975,
- Władysław Terlecki, "Wieczór imieninowy", (Adwokat), 13 sierpnia 1975,
- Maksym Gorki, "Mieszczanie", (Biezsiemonow), 26 kwietnia 1976,
- Józef Bliziński, "Rozbitki", (Szambelan), 4 października 1976,
- Zbigniew Jerzyna, "Księżyc w ruinach", [reżyseria i rola], 18 stycznia 1978,
- Leon Kruczkowski, "Odwety", [reżyseria i rola Lemańskiego], 3 lipca 1978,
- Ryszard Frelek, "Przed burzą", (Stalin), 8 sierpnia 1978,
- Mikołaj Gogol, "Płaszcz", (Gromotrubow), 5 lutego 1979,
- Alojzy Feliński, "Barbara Radziwiłłówna", [reżyseria], 16 marca 1980,
- Al Morgan, "Wielki człowiek", (Sid Moor), 14 kwietnia 1980,
- Enn Vetemaa, "Pomnik", (prof. Magnus Tee), 19 stycznia 1981,
- Jan Bratkowski, "Próba rekonstrukcji", cz. I i II, (Profesor), 14 maja 1981,
- Aleksander Borin, "Znachor", (świadek), 1 grudnia 1981,
- Adam Mickiewicz, "Dziady", część III, (Senator), 7 grudnia 1981,
- Francois Mauriac, "Zła miłość", (De Virelade), 23 grudnia 1985,
- Władysław Terlecki, "Przyjdę do pani znów za rok", (Adwokat), 16 marca 1987,
- Antoni Czechow, "Dyplomata", (Kapral), 11 sierpnia 1987,
- Giennadij Mamlin, "Dzwony", (Chmarow), 5 maja 1989,
- Jean Anouilh, "Becket, czyli honor Boga", (Arcybiskup), 13 kwietnia 1992,
- Harold Pinter, "Powrót do domu", (Max), 10 lutego 1993,
- Arkadij i Borys Strugaccy, "Żydzi miasta Petersburga", (Bazarin), 5 maja 1993.
Bibliografia:
- Marta Fik, "35 Sezonów", Warszawa 1980,
- Joanna Godlewska, "Najnowsza historia teatru polskiego", Warszawa 1999,
- Akta osobowe ZASP.
Tomasz Mościcki, czerwiec 2011