W latach 1922-1927 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, gdzie zawarł dozgonną przyjaźń z Antonim Kenarem; obaj byli ulubionymi uczniami ówczesnego dyrektora szkoły, Karola Stryjeńskiego. W latach 1927-1934 studiował rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych (od 1932 Akademii) w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel rzeźby w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. Uczestniczył w tym czasie w konkursach na pomniki, m.in. Pomnik Józefa Piłsudskiego we Lwowie (1936, IV nagroda) i w Warszawie (I konkurs 1937 - jedna z trzech nagród równorzędnych, II konkurs 1939). Pod okupacją sowiecką kontynuował pracę pedagogiczną, po zajęciu Lwowa przez Niemców współpracował m.in. z konspiracyjną Radą Pomocy Żydom ("Żegota"). W 1944, zagrożony, przeniósł się do Warszawy, skąd po Powstaniu był deportowany do Niemiec. W 1945, po krótkim pobycie w Krakowie, osiadł na Wybrzeżu jako współzałożyciel, profesor i rektor (1947-1949) Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Okres ten zwieńczył nagrodą w konkursie na Pomnik wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Gdyni (1949, odsłonięty 1953, zdemontowany 1990).
Od 1949 do końca życia był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a w latach 1951-1954 i 1959-1967 pełnił funkcję jej rektora. Jako pedagog i szef uczelni położył wielkie zasługi w obronie jej autonomii i prawa do swobodnej ekspresji artystycznej. Równolegle przez cały okres powojenny działał jako organizator życia artystycznego w Związku Polskich Artystów Plastyków i gremiach doradczych działających przy Ministerstwie Kultury i Sztuki (Rada Kultury i Sztuki, Rada Wyższego Szkolnictwa Artystycznego). Doskonałe opanowanie realistycznego warsztatu rzeźbiarskiego, wyniesione ze studiów, jak również wcześniejsze doświadczenia z rzeźbą pomnikową pozwoliły mu odnaleźć swe miejsce w dyscyplinie narzuconej przez socrealizm. Również w późniejszej twórczości trwał przy rozwiązaniach klasycyzujących, osiągając najdoskonalszy ich wyraz w rzeźbie Kobietom czasów okupacji (1964). W ostatnich latach tworzył dramatyczne, bliskie abstrakcji rzeźby w drewnie, jak Dwie natury (1964), Bruno Schulzowi (1966), Antoniemu Kenarowi (1966), Płonące miasto (1967).
Wybrane wystawy i nagrody:
- 1936 - Międzynarodowa Wystawa Sztuki, towarzysząca XI Olimpiadzie w Berlinie
- 1950 - I Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie (II nagroda)
- 1951/52 - II Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie (I nagroda)
- 1962 - Wystawa Rzeźby z cyklu "Polskie dzieło plastyczne w XV-lecie PRL" (nagroda I stopnia)
Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, grudzień 2001.
