Urodził się 21 listopada 1876 w Wyłkowyszkach (obecnie Litwa), zginął w masowej egzekucji w drugiej połowie sierpnia 1944 roku.
Po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach rozpoczął studia architektoniczne na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, którą ukończył w 1901 z wyróżnieniem. Otrzymał stypendium zagraniczne, które poświęcił na studia architektury w Szwecji, Norwegii, Niemczech, Austrii i Włoszech. W latach 1903-1918 wykładał rysunek architektoniczny i historię sztuki na akademii w Petersburgu, w Instytucie Archeologii i Szkole Zdobnictwa im. Stieglitza oraz architekturę w Instytucie Komunikacji. Prowadził również projekty dyplomowe w Żeńskim Instytucie Politechnicznym. W 1918 roku znalazł się w Warszawie i dwa lata później był już profesorem tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych oraz Politechniki.
Już w Rosji Lalewicz dał się poznać jako dobry architekt, budując takie gmachy jak Styrnyj Rynek (1906) i dom handlowy Mertensa (1913) w Petersburgu oraz siedzibę Towarzystwa Trieugolnik w Moskwie (1915).
Na początku stałego pobytu w Polsce, w latach 1919-1924 zajął się restauracją i przebudową obiektów zabytkowych. Odrestaurował warszawskie pałace: Radziwiłłów (dawny Namiestnikowski) przy Krakowskim Przedmieściu na potrzeby Rady Ministrów, pałac Ossolińskich (Brühla) przystosował dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych (przebudowany i rozbudowany w pierwszej połowie lat 30. przez Bohdana Pniewskiego) oraz Prymasowski przy Senatorskiej dla Ministerstwa Rolnictwa i Raczyńskich przy ul. Długiej dla Ministerstwa Sprawiedliwości. Przywrócił także dawny, klasycystyczny kształt zgodny z projektami Corraziego pałacowi Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (Staszica), przebudowanemu w latach 1892-95 przez Władimira Pokrowskiego w stylu bizantyjsko-ruskim.
W Warszawie Lalewicz także zrealizował w latach 20. nowe budynki w stylu akademickiego klasycyzmu, w zmodernizowanej formie, typowej dla tego okresu. Do pierwszych budynków warszawskich jego projektu należy zespół monumentalnych budynków Pocztowej Kasy Oszczędności na Starym Mieście przy ulicach Brzozowej i Bugaj (1921-23, niezachowany), a także kamienica firmy Ericsson w Alejach Ujazdowskich 47 (1922 r.). Jednym z największych gmachów wystawionych w stolicy przez Lalewicza jest kompleks budynków Dyrekcji Kolei na Pradze, powstały w latach 1925-28. Założony został symetrycznie, z dziedzińcami i portykiem doryckim poprzedzającym dziedziniec główny od ul. Targowej. W gmachu Banku Rolnego przy ul. Nowogrodzkiej (1926-28) zastosował również układ symetryczny, z portykiem i ryzalitami bocznymi oraz boniowanie rustyką całej elewacji do gzymsu koronującego. W ryzalicie środkowym, ukształtowanym jako boniowany portyk w wielkim porządku, umieszczono na piętrze salę posiedzeń. Nad gzymsem koronującym znalazły się kolejne, bezporządkowe kondygnacje oraz kubiczny belweder na osi głównej. Budynek ten, zachowany razem z oryginalnymi wnętrzami w stanie niezmienionym, zyskał sobie miano jednej z najbardziej udanych realizacji okresu II Rzeczpospolitej. W latach 30. powstaje gmach Państwowego Instytutu Geologicznego.
Lalewicz budował również gmachy w innych miastach Polski, jak oddziały Banku Polskiego w Sosnowcu, Kaliszu, Siedlcach, Tomaszowie, Brześciu nad Bugiem, oddział Banku Rolnego w Łucku, a także Bank Związku Spółek Zarobkowych w Łodzi. Wzniósł także gmach Banku Rolnego w Toruniu (1937-39) i dawny Bank Rolny w Lublinie przy ul. Chopina (1934-35). W latach 1921-1930 przebudował zespół koszar świętokrzyskich i kościół Świętego Krzyża na potrzeby Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Od początku funkcjonowania Gdyni jako portu wykonywał także projekty dla tej miejscowości. W latach 1924-30 zrealizował zespół Dowództwa Floty i Koszar Marynarki Wojennej i Urząd Morski (1927), w 1930 szpital w Gdyni-Oksywiu oraz klasycystyczno-modernistyczny kościół garnizonowy, zaprojektowany w latach 1934-1935.
Oprócz działalności architektonicznej Lalewicz zajmował się działalnością pedagogiczną i społeczną również w Polsce. Już od 1909 roku był członkiem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości w Warszawie i prezesem petersburskiego koła tego stowarzyszenia. Od 1918 wykładał historię sztuki na Uniwersytecie w Lublinie a także w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1923-1924. Związany był z Wydziałem Architektury Politechniki Warszawskiej, wpierw jako profesor nadzwyczajny (od 1918), by już jako profesor zwyczajny objąć kierownictwo Katedry historii architektury i sztuki starożytnej (1920). Prowadził wydział jako dziekan w latach 1925-1927, zaś w latach 1929-1933 prowadził zajęcia z rzeźby. W 1930 roku został prezesem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Aktywnie działał przy rewindykacji polskich dóbr kultury na mocy traktatu ryskiego. W 1931 roku wziął udział w Międzynarodowym Kongresie Ochrony Zabytków w Atenach. Był członkiem oddziału warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich i Polskiego Instytutu Sztuk Pięknych w Krakowie. Opublikował m. in. prace: Polityka budowlana Warszawy – stolicy państwa (1934), Opieka nad zabytkami (1935). Wygłosił także referat na I Polskim Kongresie Inżynierów w 1937 roku we Lwowie, zatytułowany: Budownictwo jako wyraz kultury narodowej. W 1925 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim orderu Polonia Restituta.
Podczas oblężenia Warszawy w roku 1939 był komendantem Pogotowia Technicznego. Działał również w Stołecznym Komitecie Samopomocy Społecznej. Nauczał tajnie na Wydziale Architektury PW. Pracował również czterojęzycznym słonikiem terminów architektonicznych oraz pracą na temat sztuki Hellady (obie prace uległy zniszczeniu). Od 1942 prowadził wykłady w działającej za pozwoleniem okupanta Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej, na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego. Wysiedlony przez Niemców z domu przy ul. Górnośląskiej 41, mieszkał od 1943 przy ul. Muranowskiej 12, gdzie zastał go wybuch Powstania Warszawskiego. Został rozstrzelany w masowej egzekucji przy ul. Dzikiej 17 w drugiej połowie sierpnia 1944 roku. Symboliczny grób Lalewicza znajduje się na cmentarzu Powązkowskim.
Wybrane projekty:
1911–1912 – projekt Domu Handlowego Martensa w Petersburgu;
1913–1914 – projekt teatru Parisiana w Petersburgu;
1915 – projekt Banku Syberyjskiego w Petersburgu;
1916 – projekt Domu Handlowego „Treugolnik” w Moskwie;
1918 – początek praktyki architektonicznej w Polsce;
1919–1924 – projekt przebudowy pałacu Radziwiłłów przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie
1921–1923 – projekt domów mieszkalnych Pocztowej Kasy Oszczędności przy ulicach: Brzozowej, Celnej i Bugaj w Warszawie;
1923–1925 – projekt kamienicy przy ulicy Mokotowskiej 51/53 w Warszawie;
1923–1930 – projekt Instytutu Geologicznego przy ulicy Wiśniowej w Warszawie;
1924–1926 – projekt gmachu Banku Polskiego w Kaliszu, Siedlcach, Sosnowcu i Tomaszowie;
1924–1926 – projekt przebudowy pałacu Staszica w Warszawie;
1925 – projekt budynku firmy Ericsson przy Alejach Ujazdowskich w Warszawie;
1927 – projekt koszar Marynarki Wojennej w Gdyni;
1927–1928 – projekt budynku DOKP przy ulicy Wileńskiej w Warszawie;
1927–1928 – projekt gmachu Banku Rolnego przy ulicy Nowogrodzkiej w Warszawie;
1928–1929 – projekt gmachu Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych przy ulicy Targowej w Warszawie;
1930 – projekt szpitala wojskowego w Oksywiu;
1932–1934 – projekt budynku Państwowego Banku Rolnego przy ulicy Chopina 6 w Lublinie;
1934–1935 – projekt przebudowy kościoła akademickiego pw. Świętego Krzyża przy ulicy Radziszewskiego w Lublinie;
1935–1939 – projekt kościoła garnizonowego w Gdyni.
Autor: Piotr Kibort. Aktualizacja, grudzień 2016, AM.