Jeszcze przed dyplomem został dyrektorem nowo utworzonego Teatru Muzycznego w Słupsku, którym kierował w latach 1979-81. Wystawił tam m.in. Męża i żonę Aleksandra Fredry oraz operę Służąca panią Giovanniego Battisty Pergolesiego. Jako stypendysta British Institute odbył też studia szekspirowskie w Anglii, których efektem było kilka inscenizacji dramatów Szekspira na czele z Hamletem (1981) nagrodzonym na festiwalu w Toruniu. Również w 1981 roku zrealizował wspólnie z Januszem Wiśniewskim Manekiny Zbigniewa Rudzińskiego w Operze Wrocławskiej. Swoją inscenizację powtórzyli kilka miesięcy później w Teatrze Wielkim w Warszawie. Międzynarodowy sukces tego spektaklu prezentowanego do lat 90. na wielu scenach europejskich sprawił, że Marek Grzesiński związał się na stałe z operą.
W latach 1982-88 był głównym reżyserem Teatru Wielkiego w Warszawie i pierwszym artystą, który tak konsekwentnie odświeżał styl inscenizacyjny w polskiej operze. Wówczas powstały takie spektakle jak Wozzeck Albana Berga (premiera polska, 1984), Turandot Giacoma Pucciniego (1984), Fidelio Ludwiga van Beethovena, Macbeth (1985) i Aida Giuseppe Verdiego (1986), Mistrz i Małgorzata Rainera Kunada (1986, także jako realizacja telewizyjna dla niemieckiej stacji ZDF), Bramy raju Joanny Bruzdowicz (1987), Dama pikowa Piotra Czajkowskiego (1988). Nie rezygnował w nich z historycznego kostiumu, starał się jednak odnaleźć treści ponadczasowe lub wręcz aktualne dla współczesnego widza. Z nastrojami społecznymi pierwszej połowy lat 80. w Polsce doskonale współgrały więc inscenizacje Turandot czy Fidelio o potędze władzy, wymuszającej posłuszeństwo poddanych.
W tym okresie stworzył też pierwsze realizacje zagraniczne (Turandot Verdiego, Sofia 1984), Wielkość i upadek miasta Mahagonny Kurta Weilla (Tel Awiw, 1986), Apetyt na czereśnie Agnieszki Osieckiej (Tel Awiw, 1988). W latach 1990-91 jako Marek Weiss-Grzesiński był dyrektorem Teatru Północnego w Warszawie (dawna Komedia), gdzie wystawił Marat Sade Petera Weissa oraz własny dramat Opętanie, będący parafrazą libretta do opery Krzysztofa Pendereckiego Diabły z Loudun, którą w tym okresie zrealizował w Teatrze Wielkim w Łodzi. Głośna stała się też jego ówczesna inscenizacja Don Giovanniego W.A. Mozarta wystawiona w tymże teatrze (1991).
Na stanowisko głównego reżysera Teatru Wielkiego w Warszawie powrócił w 1992 roku, a w 1995 roku został dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu (do 2001). Z tego okresu pochodzą - utrzymane w stylistyce podobnej do wcześniejszych - jego kolejne inscenizacje: Nabucco (Warszawa, 1992; Poznań, 1995) i Salome Richarda Straussa (Warszawa, 1993; Poznań, 1998), Raj utracony Pendereckiego (Warszawa, 1993), Faust Charlesa Gounoda (Warszawa, 1994), Elektra Mikisa Theodorakisa (Poznań, 1995), Trubadur Verdiego (Poznań, 1996), Borys Godunow Modesta Musorgskiego (Poznań, 1996), Diabły z Loudun Pendereckiego (Poznań, 1998), Galina Marcela Landowskiego (Poznań, 1999; prezentowana także na EXPO 2000 w Hanowerze), Halka Stanisława Moniuszki (Poznań, 2000).
W tym okresie przygotował też m.in. tzw. superprodukcje Nabucca oraz Aidy dla wielotysięcznej publiczności w Hali Ludowej we Wrocławiu. Z kolei w Operze Narodowej wystawił po raz kolejny Don Giovanniego Mozarta, a Króla Rogera Karola Szymanowskiego w Buffalo i Detroit, Straszny dwór Moniuszki w Buffalo oraz Traviatę Verdiego i Łucję z Lammermooru Gaetana Donizettiego w Seulu. Wiele jego krajowych spektakli pokazywanych było w Paryżu, Londynie, Berlinie, Monachium, Wiedniu, Moskwie, Brukseli, Hadze, Luksemburgu, Carcassonne, Atenach, Pekinie, Tokio oraz w innych miastach Europy i Azji.
Od 2001 roku rozpoczął luźną współpracę z różnymi polskimi teatrami, zrealizował m.in. Madame Butterfly Pucciniego i Fausta Gounoda w Gdańsku, Wolnego strzelca Carla Marii von Webera i Antygonę Zbigniewa Rudzińskiego we Wrocławiu, Halkę w Bytomiu, Iwonę, księżniczkę Burgunda Zygmunta Krauzego w Warszawie.
W latach 2006-2014, jako Marek Weiss, był etatowym reżyserem Warszawskiej Opery Kameralnej, gdzie powstały dwa jego głośne spektakle: Wolny strzelec Webera oraz Juliusz Cezar Georga Friedricha Haendla, będący pierwszą udaną w Polsce unowocześnioną inscenizacją opery barokowej. W 2008 roku został dyrektorem naczelnym i artystycznym Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Zrealizowane tam premiery Rigoletta Verdiego, Don Giovanniego Mozarta, a zwłaszcza Eugeniusza Oniegina Czajkowskiego oraz Ariadny na Naxos Straussa, wskazują, że Marek Weiss idzie z duchem czasu i odświeża swój styl. W klasycznych dziełach w sposób bezpośredni nawiązuje do dzisiejszej rzeczywistości. Również w Operze Bałtyckiej została zaprezentowana premiera "Makbeta" Verdiego w ramach festiwalu Solidarity of Arts w 2010 roku. W tym samym sezonie operę uznano za jedną z najlepszych w Europie (według telewizji BBC).
Kolejny sezon to realizacja "Madame Curie" Elżbiety Sikory, wystawione w Paryżu na zaproszenie UNESCO z okazji obchodów roku Marii Skłodowskiej-Curie. Film z tego spektaklu dwa lata później otrzymał nagrodę wydawców francuskich "Orfeusz". Jednocześnie Bałtycki Teatr Tańca za choreografie Izadory Weiss został doceniony przez Jiříego Kyliána, który zaprosił zespół do swojego następnego przedsięwzięcia.
W roku 2013 prasa brytyjska uznała "Sen nocy letniej" (realizacja Izadory Weiss) za najlepszą premierę teatru tańca na świecie. Kolejne przedstawienia "Cosi fan tutte" Mozarta i "Toski" Pucciniego zainscenizowane przez Marka Weissa wyznaczyły odrębny styl teatru operowego i teatru tańca, łączący muzykę ze światem scenicznym.
Marek Weiss jest również autorem powieści Boskie życie‚ wydanej w 2008 roku, w której fabularną opowieść o trójce rodzeństwa połączył z osobistymi rozważaniami na temat istoty sztuki i praw, jakie nią rządzą.
Autor: Jacek Marczyński, kwiecień 2010; akt. maj 2015.