Urodził się w Warszawie 04 września1908, zmarł tamże 27 lutego 1983.
W latach 1919-1927 uczył się w Gimnazjum im. Stefana Batorego, zaś w latach 1925-26 uczęszczał na kurs wieczorowy w Szkole Malarstwa i Zdobnictwa. W latach 1926-27 kształcił się zaocznie w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona, której nie ukończył.
Pierwszym samodzielnym projektem Leykama było opracowanie w 1933 roku typowego domku drewnianego na zorganizowany przez Bank Gospodarstwa Krajowego konkurs na wzorowe typy drobnego budownictwa mieszkaniowego. Dwa lata później wraz z profesorem Mieczysławem Kotarbińskim z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie przystąpił do konkursu na uporządkowanie majątku w Zułowie – miejscu urodzenia Józefa Piłsudskiego. Wykonał także prace konkursowe na projekt meczetu w Warszawie oraz Żeglarskiego Ośrodka Morskiego w Gdyni wraz z rozplanowaniem terenów przyległych do Mola Południowego (we współpracy z Marianem Spychalskim), a także na siedzibę Banku Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu (1938).
Głównym jednak polem działania Marka Leykama przed wybuchem wojny była publicystyka. Pisał artykuły do takich czasopism, jak "Arkady", "Architektura i Budownictwo", "Plastyka". W publikacjach dawał wyraz swoim poglądom na architekturę.
W czasie wojny brał udział w kampanii wrześniowej i walkach na terenie Francji w 1940 roku. Internowany w Szwajcarii wraz z II Dywizją Strzelców Pieszych, w obozie w Winterthur, korzystał z zajęć organizowanych dla Polaków przez kadrę Politechniki w Zurychu. Początkowo profesorowie przyjeżdżali do obozu, jednak ostatecznie pozwolono studentom i asystentom dojeżdżać do Zurychu. Występując pod nazwiskiem Jan Lewiński, obronił rozprawę doktorską poświęconą sztuce liturgicznej, w całości wykonaną ręcznie. Zaprojektował również książkę poświęconą twórczości artystycznej i literackiej żołnierzy II DSP, wydaną w 1943 roku pod tytułem Na postoju. Zaprojektował również zrealizowaną w Solurze kaplicę poświęconej poległym
Do kraju wrócił w 1945 roku i przystąpił do pracy. Wykładał historię architektury średniowiecznej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie do 1948 roku pracował jako adiunkt w Katedrze Historii Architektury i Sztuki. Związany był także ze Szkołą Inżynierską w Szczecinie, będącą zalążkiem uczelni politechnicznej, gdzie prowadził katedrę Budownictwa Użyteczności Publicznej.
W pierwszych latach powojennych brał udział w najważniejszych konkursach na projekty gmachów dla Warszawy, takich jak Dworzec Centralny (z Jerzym Hryniewieckim i Jerzym Staniszkisem w 1946, IV nagroda równorzędna) , gmach Narodowego Banku Polskiego (z Hryniewieckim, 1948) czy budynek Ministerstwa Skarbu (1948). Jego projekty cechowała odważna konstrukcja i nowoczesna forma.
Do najbardziej charakterystycznych realizacji Leykama należą budynki biurowe w stołecznej dzielnicy rządowej zaprojektowane w latach 1947-49, wszystkie związane z osią ulicy Wspólnej, pomyślanej jako oś gmachów ministerialnych. Należą do nich: budynek Informacji Wojskowej przy ulicy Chałubińskiego (z Hryniewieckim), Centrala Biura Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego przy ulicy Św. Barbary (z Władysławem Pieńkowskim), stojący obok dawny gmach Prezydium Rządu (ul. Wspólna) oraz biurowiec wybudowany dla Najwyższej Izby Kontroli i Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego przy Marszałkowskiej (współpraca Hryniewieckiego, konstrukcja Stanisława Zaleskiego).
Najbardziej nietypową formę przybrał gmach Prezydium Rządu (dziś Ufficio Primo), powstały około 1952 roku. Ze względu na przymus dostosowania się do doktryny socrealizmu, architekt wybrał jako inspirację dla bryły florencki pałac wczesnorenesansowy, wnętrze natomiast zorganizował wokół monumentalnej, niezwykle efektownej rotundy-westybulu z galeriami, przekrytej kopułą. Wysoki stopień przetworzenia motywów architektury dawnej i w istocie nowoczesne rozwiązania techniczne i estetyczne sprowadziły na autora budynku krytykę i zarzut "odchylenia kosmopolitycznego".
Pozostałe budynki, podobnie jak nowy gmach Instytutu Geologicznego w Warszawie (zaprojektowany z Czesławem Krassowskim), stosują chętnie w drugiej połowie latach czterdziestych wykorzystywaną przez Leykama technologię konstrukcji szkieletowej wypełnionej prostymi, skrzynkowymi prefabrykatami stanowiącymi jednocześnie elewację budynku. Przez charakterystyczne głębokie glify, stanowiące ochronę przed nadmiernym nasłonecznieniem, budynki te zyskały dowcipne miano "żyletkowców". Tą sama zasada konstrukcyjna występuje w budynku Powszechnego Domu Towarowego w centrum Poznania.
Pierwsze powojenne budynki Leykama kończone były w okresie panowania socrealizmu, jednak wszystkie z wyjątkiem Prezydium Rządu uniknęły socrealistycznej stylizacji w architekturze, co jest w dużym stopniu zasługą strukturalnych elewacji, do których niemożliwością było dodanie jakichkolwiek elementów ozdobnych (wyjątkiem jest pseudorenesansowy portal Centrali Biura Projektów).
W latach 50. Marek Leykam nadal bierze udział w konkursach, współpracując z Jerzym Hryniewieckim. Wspólnie przygotowali oni projekt konkursowy pseudoklasycystycznego Pawilonu Polskiego na Wystawę Rolniczą w Moskwie, monumentalny Łuk Wyzwolenia w Lublinie oraz muzeum rewolucji w Warszawie, pomyślane jako nowoczesna kompozycja dwóch różnych brył. Opracował również projekt Pomnika Zwycięstwa na Osi Saskiej w Warszawie oraz - we współpracy z Bogusławem Maliszem i Marianem Sulikowskim - projekt konkursowy Domu Wojska Polskiego.
W roku 1958 wziął też udział w konkursie na stronę wschodnią ulicy Marszałkowskiej w Warszawie z Jerzym Hryniewieckim i Czesławem Rajewskim, z tym zespołem także wykonał projekt Instytutu Podstawowych Problemów Techniki. Brał udział w konkursie na Centrum Zdrowia Dziecka w Aninie. Nieukończona została realizacja Łuku Zwycięstwa na Osi Saskiej, mającego formę ceramicznej paraboli, która miała stanąć na zachodnim krańcu Ogrodu Saskiego (w miejscu tym wmurowano jedynie tablicę wpuszczoną w posadzkę placyku). Wśród niezrealizowanych projektów Leykama znalazły się projekty Domu Kultury w Lublinie, Instytutu Medycyny Doświadczalnej w Warszawie, projekt wesołego miasteczka w stolicy, koncepcja opery w Katowicach.
W 1955 roku ukończono Stadion Dziesięciolecia – prestiżową realizację, przygotowaną przez Pracownię Stadion, do której obok Leykama należeli Hryniewiecki i Rajewski. Obiekt, otwarty podczas V Światowego Festiwalu Młodzieży, uważany jest za zwiastun powrotu w architekturze polskiej do funkcjonalizmu. Na początku lat 60. Leykam zaprojektował wieżowy budynek mieszkalny o szklanych elewacjach (przebudowanych ze względu na statykę podłoża), który stanął w 1963 roku przy rondzie Waszyngtona jako pierwszy wysokościowiec na prawym brzegu Wisły.
Ciekawą formą i powiązaniem widokowym z otaczającą przestrzenią odznacza się Dom Turysty PTTK w Płocku. Do zrealizowanych projektów należy również poznańska Akademia Wychowania Fizycznego oraz Liceum Plastyczne w Nałęczowie. Leykam projektował także dla przemysłu, budując takie zakłady jak: Cementownię Warszawską, Fabrykę Samochodów Ciężarowych w Lublinie.
Po przejściu na emeryturę poświęcił się malarstwu. Pochowany został na warszawskim Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.
W roku 2006 pośmiertnie otrzymał Nagrodę Miasta Poznania za najlepszy poznański budynek półwiecza.
Wybrane projekty:
- Okrąglak i gmach Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego przy ul. Królowej Jadwigi w Poznaniu
- Stadion Dziesięciolecia w Warszawie, który projektował z Jerzym Hryniewieckim i Czesławem Rajewskimzakłady przemysłowe: rozbudowa FSO na Żeraniurozbudowa fabryki ciągników Ursus, rozbudowa Cementowni na Żeraniu, Fabryka Samochodów Ciężarowych w Lublinie Fabryka Samochodów Małolitrażowych w Tychach, Fabryka Samochodów Małolitrażowych w Bielsku Białej Fabryka Części Samochodowych w Siedlcach basen Legii przy ul. Łazienkowskiej 3 w Warszawie
- Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie
- biurowce przy ul. Chałubińskiego 3a i ul. Marszałkowskiej 82/84, na ul. Wspólnej 62, Wspólnej 56, na rondzie Waszyngtona 26w Warszawie
- biurowiec Prezydium Rządu przy ul. Wspólnej 62 w Warszawie
- Dom Turysty w Płocku
- projekt Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu (współautorstwo)
Autor: Piotr Kibort. Aktualizacja, grudzień 2016, AM.