Urodzony w 1970 roku, ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest reżyserem, scenografem i scenarzystą, jednym z założycieli niezależnego poznańskiego teatru Usta Usta. Jako aktor Marcin Liber wywodzi się z poznańskiego Teatru Biuro Podróży; współpracował również z Teatrem Ósmego Dnia, m.in. w plenerowym spektaklu z 1996 roku Sabat, a także kilkakrotnie z zespołem Porywaczy Ciał, z którym zrealizował spektakle: Technologia sukcesu, Sztuczne oddychanie oraz VOL.7.
W 2000 roku Liber zrealizował pierwsze samodzielne przedstawienie Teatru "Usta Usta" - A. Spektakl, inspirowany "Trylogią Nowojorską" Paula Austera, to swoisty kryminał przeniesiony na deski teatru. Liber serwuje widzom dobrze skonstruowaną intrygę, pełne czarnego humoru i klimatu amerykańskiego wielkiego miasta obrazy, które w swoim najgłębszym wymiarze odnoszą się do problemu rozpadu postmodernistycznej tożsamości.
Kolejnym spektaklem Libera i Teatru "Usta Usta" był Cadillac, który powstał dwa lata później, opowieść inspirowana telewizją. To, często pojawiające się w refleksji Libera narzędzie komunikacji, artysta wykorzystuje również coraz śmielej w swoich scenicznych realizacjach. W Cadillacu Liber przygląda się mechanizmom rządzącym światem teleturniejów i programów reality show.
Nowe media, techniki audiowizualne
Marcin Liber jest autorem scenariusza spektaklu Autofobia z 1996 roku. Przedstawienie powstało po tragicznym wypadku samochodowym, w którym zginął przyjaciel reżysera, jeden z aktorów Teatru Biuro Podróży. Spektakl, jak wiele innych realizacji Libera, zanurzony jest w tajemniczej, onirycznej aurze przypominającej estetykę filmów Davida Lyncha. Autofobia bez posługiwania się słowem, operując sugestywnym obrazem, uderza sposobem ujęcia tematu śmierci.
Późniejsze zainteresowania twórcze Libera kierują się w stronę nowych mediów, technik audiowizualnych, a także elementów teatru tańca, które zostają wplecione do spektakli, stając się ich integralnymi składnikami. Od kilku lat reżyser współpracuje z Polskim Teatrem Tańca.
Liber sięga do estetyki wideoklipu, w którym dominują szybko zmontowane, gwałtowanie zmieniające się, agresywne obrazy. Najnowsza twórczość Libera gatunkowo zwraca się w stronę zainteresowania monodramem, którego coraz to nowe możliwości i bardziej zaskakujące oblicza odkrywa przed widzem artysta.
Spektakle Libera budzą emocje i wywołują dwuznaczne dyskusje. Dwukierunkowość odbioru jego realizacji, to naturalny efekt dwuznaczności, którą wplata reżyser w swoje spektakle. Tak oto w ramach jednego widowiska mamy do czynienia z poruszającym pięknem i budzącą obrzydzenie brzydotą. Liber nakłada dosłowność i brutalność obrazu na metaforę ukrytą we wdzięku, ruchu tancerzy i melodii śpiewu. Wszystkie te elementy wtopione zostają w chłód ekranowej aury, tworząc zupełnie wyjątkową estetykę. Kusząc się na uniwersalną interpretację, obejmującą kilka najnowszych realizacji artysty powstałych w ramach grupy 2XU, zauważyć można, że próbuje on za ich pośrednictwem podzielić się z widzem przerażającymi konstatacjami dotyczącymi człowieka żyjącego w brutalnym świecie pop-kultury. Bohaterowie spektakli reżysera to dwupłciowe hybrydy obnażające przed widzem swoją intymność i nagość; karły, transwestyci, rzeźnicy, ekscentrycy, a wszyscy poruszająco nieszczęśliwi. Teledyskowość świata, w który wrzuceni zostają bohaterowie spektakli Libera, nie wprowadza w stan odprężenia. Patrząc na wszechobecny rozkład, emocjonalną i moralną degrengoladę, widzowi trudno pogodzić się z wizją świata wykreowaną w tym teatrze… Jednak widz czuje jednocześnie, że ten świat nie jest jedynie elementem fikcji teatralnej, a przestrzenią, w której realnie rozgrywa się poważna walka, że w którymś z wymiarów sam jest uczestnikiem tego świata.
Sztuka w starej rzeźni i w supermarkecie
Najbardziej reprezentatywnym dla obecnych zainteresowań twórczych Libera jest Tryptyk Sex, Drugs, and Rock'n'Roll. Akcja pierwszej części tryptyku, Erosion, rozgrywa się w hali starej rzeźni, którą Liber przekształcił do potrzeb spektaklu w hipermarket. W drugim spektaklu - Rzeźnia lila róż akcję umieścił w umarłym teatrze. Sympathy for The Devil jest ostatnią realizacją wchodzącą w skład kontrowersyjnego tryptyku. Spektakl ponownie nawiązuje do estetyki charakterystycznej dla filmów Lyncha, w warstwie literackiej oparty jest również na poematach Allena Ginsberga. W tajemniczej, przerysowanej, barokowej w formie przestrzeni, Liber buduje przerażający cyrk, mroczny teatr, którego główny animator - goły diabeł, w towarzystwie ponętnych tancerek przypominających więźniarki z Auschwitz, wypowiada fragmenty obrazoburczych tekstów Ginsberga.
W tym piekielnym widowisku błyszczą również gwiazdy ze świata pop kultury: piosenki Marleny Dietrich prezentuje transwestyta, najbardziej rozpoznawalne dzieło Warhola - puszkę zupy Campbella wyśmiewa Bóg-karzeł. Kał i krew zalewają artystyczną przeszłość i zdają się brudzić wszystko, co chce się na przestrzeni sztuki urodzić. Religia odarta z metafizyki przenika się z tu wyświechtanymi cytatami rodem z pop kultury. Liber przeszukuje śmietniki i wyciąga z nich najobrzydliwsze, najbanalniejsze, najbardziej puste obrazy, by połączyć je z wymownym, niosącym wiele znaczeń tekstem. Ten charakterystyczny dla wszystkich jego realizacji efekt sprzeczności, na bazie którego buduje Liber spektakle, każe widzowi czuć odrazę do teatru czy sztuki w ogóle i nie ufać treściom wyrażanym przez aktorów. Jednocześnie jednak świat przedstawiony przez Libera jest tak odrażający i przerysowany, że dogłębnie przekonujący.
Ifigenia
W 2005 w Centrum Artystycznym M25 w Warszawie, Liber wystawił spektakl Ifigenia moja siostra oparty na tekście Pawła Sali, powstał w wyniku współpracy poznańskiego teatru "Usta Usta" (2xU) z warszawskim Le Madame - klubem i oryginalnego miejscem dla teatralnych offowych prezentacji. Łukasz Drewniak recenzował:
„Ta opowieść o współczesnym Orestesie i Ifigenii ma charakter bardzo sensualny. Kreuje lepki, niepokojący, spocony świat. Mimo zapachu formaliny, mimo grzechu kazirodztwa, mimo gumy, folii i metalu, jakimi zespawano aktorów z przestrzenią, widz bez zastanowienia wchodzi w sam środek desperackich prób szukania przez bohaterów miłości i akceptacji. Reżyser przyrządził monodram Pawła Sali, materializując na scenie postać siostry, zapętlił tekst w lustrzanych odbiciach męsko-żeńskich gestów, urojeń i wyznań. Grająca Ifi Ola Bożek jest najbardziej intrygującym trupem, jakiego widziałem w teatrze. Jej skóra, oczy i grymas bezwładu zatrzaskują nas na amen w trumnie ciała.” (Przekrój, 05.01.2006)
W 2006 reżyser wystawił Śmierć Człowieka-Wiewiórki, przedstawienie oparte na tekście Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, które zdobyło pierwszą nagrodę w konkursie na sztukę o Ulrice Meinhof, zorganizowanym przez Teatr Rozmaitości i Teatru ustausta/2xu. TVP Kultura zorganizowała próbę czytaną dramatu, następnie Śmierć Człowieka-Wiewiórki wystawił Teatr w Jeleniej Górze. Był to kolejny spektakl o przekraczaniu granic, braku możliwości wyjścia z pewnych uwikłań, do których prowadzi przemoc czy agresja.
Liber zrealizował również AV, które jest, jak określa reżyser "duchowym testamentem" zespołu, cyfrowym zapisem jego historii. Liber, na pytanie co pozostanie po jego twórczości, odpowiada: "Muzyka i obrazy zaklęte w cyfrach". W 2007 zrealizował Bóg/Honor/Ojczyzna, spektakl oparty na tekście Katarzyna Medycejska autorstwa Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, którego prapremiera odbyła się w ramach Festiwalu City organizowanego przez Teatr w Legnicy.
