Redaktor pisma "Arkadia", pracownik Instytutu Mikołowskiego, a po przedwczesnej śmierci Pawła Targiela - jego dyrektor. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Niekiedy pisze teksty krytyczne. Debiutował w roku 1993 arkuszem poetyckim Zachodzenie za siebie. Później, już po debiucie książkowym, opublikował jeszcze arkusze Dalsze zajścia (1998) oraz Panoramix (2001).
Melecki ma wielkie zasługi dla popularyzacji twórczości Rafała Wojaczka. Współtworzył on scenariusz filmu Wojaczek reżyserowanego przez Lecha Majewskiego, wystąpił też w nim jako aktor. Zredagował również książkę Reszta krwi - wiersze nieznane, zawierającą niepublikowane wiersze Rafała Wojaczka, oraz - wspólnie z Romualdem Cudakiem - tom krytyczno-wspomnieniowy Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy (2001).
Melecki jest jednym z założycieli śląskiej grupy poetyckiej "Na dziko" i przebył podobną, co większość jej autorów, drogę od liryki opisującej codzienność do poezji filozoficznej. W przypadku Meleckiego wyrażaną w ten sposób filozofią jest postmodernizm. Jak jest możliwe przejście między tymi dwoma tak różnymi postawami? Punkt wspólny przynajmniej częściowo określa Magdalena Boczkowska:
"Wszystkie informacje napływające z zewnątrz, stają się tylko i wyłącznie komunikacyjnym szumem. Poddanie się mu jest równoznaczne z zanurzeniem się w chaosie, z którego nie można się będzie wydostać, gdyż człowiek zostaje przygwożdżony i pojmany ostatecznie i nieodwołalnie."
Parnas Bis! stosował do poezji Meleckiego określenie "banalizm elegijny", wymyślone przez Jarosława Klejnockiego, skądinąd wyrażającego się o jego poezji z wyraźną niechęcią. Później ten termin zaczął funkcjonować zamiennie z określeniem "śląska szkoła poezji życia" bądź jako nazwa jej bardziej nastrojowego skrzydła. Paweł Dunin-Wąsowicz, jeden z redaktorów Parnasu Bis!, łączył je z awangardową postawą Michaela Fleischera, zachęcającego do programowego tworzenia literatury cechującej się niskim stopniem napięcia emocjonalnego. Dalszy rozwój twórczości autora Przesteru wypadałoby uznać za intelektualizację tej postawy.
Obecnie bowiem Melecki pisze z reguły długie, dość neutralne w tonie utwory, operujące skomplikowaną strukturą zdania, charakteryzujące się ponadto "kłaczastą" strukturą, w której każde zdanie stanowi pretekst do kontynuacji w nieoczekiwanym kierunku. Jest to poniekąd sprzeczne z potocznymi przyzwyczajeniami na temat tego, czym jest wypowiedź literacka. Jak pisze Grzegorz Kociuba:
"Dla mikołowskiego autora poezja niewiele ma wspólnego z ekshibicjonizmem, z podmiotową ekspresją, z mediumicznością samego poety, wreszcie, z imaginacyjnym czy semantycznym rewelatorstwem. W tej poezji idzie zgoła o coś innego; jest ona sposobem/metodą/formą rozgrywania i nazywania pewnej sprawy."
W dalszym ciągu swojej wypowiedzi Kociuba nazywa ową sprawę "analityką doświadczenia daremności". To sprzężenie konkretu, którego - znów mówiąc słowami krytyka - "jest za dużo" z refleksjami na temat likwidacji czy relatywizacji znaczenia, jest cechą najpełniej chyba charakteryzującą twórczość Meleckiego.
Laureat Literackiej Nagrody Czterech Kolumn (2010) i Poetyckiej Nagrody Otoczaka – przyznawanej za najlepszy tom wierszy w danym roku (2010). Wyróżnienia komentuje ironicznie w tomie "Szereg zerwań" (2011), stanowiącym kolejny etap budowania poetyckiego projektu, w którym naczelną zasadą jest bliska interakcja języka z opisywaną rzeczywistością:
"Kraj nagród"
Nikt na nikogo się nie oglądał, wszyscy byli
Zapatrzeni w siebie. Działo się to nieraz, działo się to
Przed telewizorem, na rynku, przy biurku czy w parku.
Gala pustki transmitowana na żywo. Oczekiwanie
Na zauważenie, wyróżnienie dobrym, błyskotliwym
Słowem. Gdzie jesteśmy? Wciąż tu. Wciąż wobec
Gremium obiektywnie przyznającego.
Konkursy na najlepsze zaklęcie. Konkursy na najlepszy
Projekt. Rewitalizacja materialnej klęski. Klęska
Jako punkt wyjścia w stronę świetlistej
I funkcjonalnej przestrzeni. Nagroda za debiut.
Nagroda za łaskę i talent. Oto kraj nagród. Każdy,
Dzięki nim, ma równe szanse. Nagrody miast. Nagrody
Dla lotnych ludzi. Kara jako nagroda. Przegrani
Nominowani. Nominowani więc wyróżnieni.
Nagrodzony naród.
Autor: Paweł Kozioł, listopad 2010, aktualizacja: NMR, wrzesień 2016.
Twórczość:
Poezja:
- Te sprawy, Śródmiejski Ośrodek Kultury "Cracovia", Kraków 1995.
- Niebezpiecznie blisko, Przedświt, Warszawa 1996.
- Zimni ogrodnicy, Instytut Mikołowski, Mikołów 1999.
- Przypadki i odmiany, Instytut Mikołowski 2001.
- Bermudzkie historie, Instytut Mikołowski, Mikołów 2005.
- Zawsze wszędzie indziej (Wybór wierszy 1995-2005), wyd. Portret, Olsztyn 2008.
- Przester, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2009.
- Szereg zerwań, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011.
Wywiady:
- "W oku kamery wiersza". Z Maciejem Meleckim rozmawia Paweł Lekszycki, "ArtPAPIER" 5 (101)/2008.
Omówienia:
- Marek K.E. Baczewski, "Kto mu dał papiery na obsługę polszczyzny?", "Witryna czasopism" nr 10 (236)/2009 (Zawsze wszędzie indziej).
- Magdalena Boczkowska, "Dzikie dzieci Mikołowa", "Art.PAPIER" 20 (164)/2010.
- Janusz Drzewucki, "Melecki: codzienność", "Twórczość" 2/1998.
- Tomasz Jamroziński, "Gra w dobieranego", "Studium" 1 (60)/2007 (Bermudzkie historie).
- Grzegorz Kociuba, "Pozór pewności", "Twórczość" 8/2010 (Przester).
- Grzegorz Kociuba, "Wymiary daremności", "Pobocza" 2 (28)/2007.
- Paweł Lekszycki, "Papka codziennych frasobliwych spięć", "Studium" 4/2001 (Zimni ogrodnicy; Przypadki i odmiany).