Orłowski został w 1734 wyzwolony na towarzysza sztuki malarskiej w Krakowie. Wiadomo, że był uczniem Szymona Słowikowskiego. W latach 1741-42 zamieszkiwał przy ul. Św. Jana, następnie we własnym domu przy Rynku. W 1745 wraz z jedenastoma innymi krakowskimi malarzami podpisał petycję do Akademii Krakowskiej z prośbą o przyjęcie pod opiekę i wraz z nimi w 1747 został wpisany do metryki uniwersyteckiej. Wielokrotnie piastował godność starszego cechu krakowskich malarzy, m.in. nieprzerwanie w latach 1755-60. W 1749 wykonywał bliżej nieokreślone prace dla klasztoru misjonarzy w Krakowie, w marcu 1751 zaś zawarł kontrakt na obraz (niezachowany) do ołtarza św. Jana Nepomucena w kościele paulinów Na Skałce w Krakowie. W 1764 malował chorągiew Matki Boskiej Piaskowej dla kaplicy Bractwa Szkaplerza Świętego przy kościele karmelitów Na Piasku w Krakowie. Miał żonę Franciszkę, z którą doczekał się syna Walentego, w wieku dorosłym również uprawiającego zawód malarza. Orłowski zmarł 10 czerwca 1765 roku.
Zachowało się stosunkowo dużo sygnowanych i datowanych dzieł Orłowskiego. Są to obrazy przede wszystkim o tematyce religijnej, przeznaczone głównie dla krakowskich świątyń i klasztorów, m.in.: Św. Juda Tadeusz w klasztorze dominikanów - 1751, Chrystus Bolesny w klasztorze prezentek - 1753, Adoracja przez świętych Chrystusa Ukrzyżowanego w kościele Mariackim - 1762, Św. Kajetan, Św. Erazm i Św. Anna w kościele kapucynów - 1763; oraz poza Krakowem, m.in.: Św. Sebastian w kościele parafialnym w Lanckoronie (koło Wadowic) - 1762. Z Orłowskim łączonych jest także szereg niedatowanych płócien o tej tematyce, np. Archanioł Michał walczący ze smokiem w kościele misjonarzy na Stradomiu w Krakowie - ok. 1746, i Ukrzyżowanie w kościele parafialnym w Sancygniowie (k. Pińczowa) - po 1750.
Nadto w zbiorach muzealnych przechowywane są liczne datowane i sygnowane portrety pędzla Orłowskiego, m.in.: późniejszego starosty lanckorońskiego i zagajskiego Józefa Wielopolskiego (Warszawa, Muzeum Narodowe) - 1746, starościny Marianny z Ruszkowskich Sierakowskiej (Lwów, Lwowska Galeria Sztuki) - 1747, czy Marianny z Jabłonowskich Wielkopolską (Kielce, Muzeum Narodowe) - 1750.
Orłowski uprawiał malarstwo religijne i portretowe. Często sygnował swe obrazy, dzięki czemu jest jednym z niewielu malarzy czynnych w Krakowie ok. połowy XVIII w., których nazwisko można połączyć z konkretnymi dziełami. Był wziętym malarzem, choć jego obrazy reprezentują przeciętny poziom umiejętności. Orłowski często posiłkował się wzorami, m.in. korzystał z grafiki. Jego malarstwo cechuje stosowanie dużych, jednolitych płaszczyzn koloru i płaski modelunek. W konterfektach nawiązywał do tradycji portretu sarmackiego, łagodząc jednak jego realizm.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007