Studiował medycynę we Lwowie; jego zainteresowanie sztukami plastycznymi wzbudziła Zofia Vorzimmer. Po I wojnie światowej nawiązał kontakty z grupą poznańskich ekspresjonistów skupionych wokół czasopisma "Zdrój". W 1919 Leon Chwistek wprowadził go w krąg krakowskich formistów. Lille podjął wówczas współpracę z czasopismem "Formiści". W 1920 przyłączył się do wspólnej wystawy formistów i grupy Bunt we Lwowie. Eksponował swe prace razem z członkami ugrupowania także w Krakowie i Warszawie, oraz ponownie we Lwowie w 1922. Na przełomie 1921/1922 przebywał w Berlinie i podróżował do Drezna. Podjął także naukę w weimarskim Bauhausie, uczęszczając m.in. na wykłady Paula Klee. Zajmował się ilustratorstwem i scenografią; od 1925 wykonywał projekty dekoracji dla eksperymentalnych teatrów lwowskich, m.in. dla "Semafora". W 1930 wstąpił do lwowskiego zrzeszenia Artes reprezentującego w polskiej sztuce nurt nadrealistyczny. Należał do grona organizatorów lwowskiego Związku Zawodowego Artystów Plastyków. Zajmował się krytyką artystyczną, popularyzował sztukę, prowadząc audycje radiowe. W latach 1931-1937 opracowywał scenografię dla lwowskiego baletu Beli Katz, Trupy Wileńskiej i opery lwowskiej. W 1934 założył Muzeum Żydowskiej Gminy Wyznaniowej i został jego kustoszem. W 1937 wyjechał do Paryża, gdzie osiadł na stałe. W 1939 wstąpił jako ochotnik w szeregi armii polskiej we Francji, potem działał w strukturach polskiego ruchu oporu. Przez szereg lat pełnił funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Francji. Był członkiem Société des Peintres-Graveurs. Swą twórczość prezentował na Salonach paryskich: Niezależnych, Tuileries i Jesiennym (1945, 1949, 1954-56).
Wczesna twórczość Lillego ukształtowała się pod wpływem niemieckiego i rosyjskiego ekspresjonizmu. Typowe dla tego okresu są dynamiczne kompozycje operujące ekspresyjną deformacją kształtu i ostrymi kontrastami jaskrawych barw (Autoportret z namydloną brodą, 1920). W serii martwych natur i aktów z wczesnych lat 20. ujawniły się inspiracje estetyką Cézanne'a i kubistów, na które nałożyło się oddziaływanie konstruktywistycznego programu propagowanego w Bauhausie. Lille uprościł wówczas kompozycję swych prac, nadając im statyczny, wyważony charakter i zawężoną, wysmakowaną gamę barw; formy syntetyzował i geometryzował. Istotną rolę w repertuarze tematycznym odgrywały motywy muzyczne (Muzyczna martwa natura, Sonata wiolonczelowa, Ostateczne rozwiązanie zagadnienia muzycznego.
Twórczość artysty z lat 1923-1925 nawiązuje do nurtu niemieckiej "nowej rzeczowości". Silnie oddziałała na jego wyobraźnię także klasycyzująca stylistyka malarstwa Picassa z lat 20. Lille akcentował wówczas autonomię formy artystycznej, uwypuklał strukturalne walory obrazu.
Okres 1929-1930 wyznacza klarowną cezurę w oeuvre artysty. Decydujący wpływ na zmianę środków ekspresji wywarło malarstwo Fernanda Légera, które Lille poznał za pośrednictwem lwowskich uczniów paryskiego twórcy - Marka Włodarskiego (Henryka Strenga) i Ottona Hahna. Formy biomorficzne, określone miękkim, giętkim konturem, współistniały w obrazach Lillego ze zgeometryzowanymi, często cylindrycznymi elementami zaczerpniętymi ze świata techniki (Kompozycja Form Abstrakcyjnych). W nadrealistycznych, podwodnych pejzażach artysta ewokował - poprzez zaskakujące zderzenia fragmentów świata przedmiotowego i organicznego - atmosferę tajemniczości i niepokoju, kreował poetycką metaforę. W zrytmizowanych kompozycjach oddawał także tempo współczesnej, zurbanizowanej cywilizacji.
Około 1934 roku Lille przyjął - zgodnie z nową orientacją ideową Artes - postawę społecznego zaangażowania. W realistycznej konwencji wykonywał obrazy o lewicującym wydźwięku politycznym. Jednocześnie porzucił malarstwo olejne na rzecz rysunku. W okresie paryskim powstały martwe natury i portrety o subtelnym modelunku i bogatych niuansach szarości, a także kompozycje figuralne niosące metaforyczne treści. Sposób ujmowania wnętrz przywodził na myśl wyostrzony realizm niemieckiej "nowej rzeczowości". W latach 1936-1937 artysta malował akwarele, w których częstym motywem były postacie w maskach. W 1939 Lille wykonał serię wanitatywnych martwych natur z czaszką. Po 1945 skoncentrował się na rysunku węglem, czarną kredką i sangwiną.
W miarę upływu czasu traktował formę coraz bardziej syntetycznie i lapidarnie. W swych rysunkach wyobrażał sceny pozornie potoczne i powszechnie doświadczane, jednak należące do wymiaru artystycznej wizji: obrzędy rodzinne i towarzyskie spotkania, weselne uczty i koncerty, pikniki i pochody, w których uczestniczą pozbawione rysów marionety raczej niż ludzkie postacie (Uczta weselna). Element symboliczny wprowadza tu światło. Lille powracał sporadycznie do techniki olejnej, opracowując w niej podobne motywy (Kobiety i dzieci przy stole). Intymną, melancholijną atmosferę tych obrazów tworzy gama kolorystyczna zawężona do srebrzystych błękitów, ugrów, szarości i fioletów oraz rozproszone światło, w którym roztapiają się kontury postaci. Artysta rysował także bardziej realistyczne, oparte na obserwacji martwe natury i pejzaże. Uprawiał ponadto techniki graficzne, głównie akwafortę i suchą igłę, które opanował w pracowni Louisa Calvaert-Bruna. Wykonywał małe rzeźby z glinki przedstawiające zwierzęta.
Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, grudzień 2001