Studiował grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego, teorię u Gustawa Rogulskiego i Michała Biernackiego oraz kompozycję pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie, który ukończył w 1904 ze złotym medalem. W latach 1904-07 kontynuował studia kompozytorskie u Engelberta Humperdincka w Akademie der Künste w Berlinie.
Jako kompozytor zadebiutował scherzem symfonicznym Stańczyk op. 1 wykonanym w lutym 1904 w Filharmonii Warszawskiej pod batutą Emila Młynarskiego. W 1905, wspólnie z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szeluto, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich - ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W 1907, po odrzuceniu propozycji objęcia stanowiska profesora Konserwatorium w Oslo, przeniósł się do Lwowa, gdzie przez 4 lata pracował jako dyrygent opery i prowadził klasę fortepianu w Konserwatorium Galicyjskim Towarzystwa Muzycznego. W 1912 zdobył I nagrodę za poemat symfoniczny Król Kofetua op. 24 na konkursie kompozytorskim zorganizowanym z okazji 10-lecia Filharmonii Warszawskiej. Od 1912 do 1918 przebywał w Berlinie, skąd odbywał podróże artystyczne m.in. do Szwajcarii, Włoch i Francji. W 1918 powrócił na stałe do Warszawy - tu przez krótki czas był dyrygentem w Teatrze Wielkim.
W okresie międzywojennym zajmował się działalnością publicystyczną, organizacyjną i pedagogiczną. W 1926 współuczestniczył w założeniu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich i został jego pierwszym prezesem. W latach 1930-32 wykładał w Konserwatorium Warszawskim. W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracyjnych koncertach jako pianista i akompaniator. Po klęsce Powstania Warszawskiego, w czasie którego spłonęło wiele jego rękopisów, Różycki schronił się w Osieczanach koło Krakowa. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Katowicach, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1945-46 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury katowickiej uczelni. Ostatnie lata życia spędził nad rekonstrukcją partytur zniszczonych podczas wojny.
Ludomir Różycki otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. w 1925 Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta, w 1937 złoty medal Rządu Francuskiego za balet Apollo i dziewczyna oraz Państwową Nagrodę Muzyczną za operę Eros i Psyche, w 1946 Złoty Krzyż Zasługi, w 1950 Order Sztandaru Pracy I klasy, w 1951 Krzyż Komandorski z Gwiazdą Polonia Restituta, w 1952 Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości. Od 1945 był członkiem Związku Kompozytorów Polskich.
Ważniejsze kompozycje:
- Stańczyk op. 1, scherzo symfoniczne na orkiestrę (1903-04)
- Preludia op. 2 na fortepian (1904)
- Dwa preludia i dwa nokturny op. 3 na fortepian (1904)
- Gra fal op. 4 na fortepian (1904)
- Dwie melodie op. 5 na skrzypce lub wiolonczelę i fortepian (1904-09)
- 4 Impromptus op. 6 na fortepian (1904)
- Osiem pieśni do słów Tadeusza Micińskiego op. 9 na głos i fortepian (1904)
- Ballada op. 18 na fortepian i orkiestrę (1904)
- Fantazja op. 11 na fortepian (1905)
- 3 Morceaux op. 15 na fortepian (1905)
- Contes d'une horloge op. 26 na fortepian (1905)
- Air, Mirage, Un RÈve op. 28 na fortepian (1905)
- Bolesław Śmiały op. 8, poemat symfoniczny na orkiestrę (1906)
- Sonata na wiolonczelę i fortepian op. 10 (1906)
- Cztery pieśni z cyklu Orfan op. 12 na głos i fortepian (1906)
- Sześć pieśni op. 14 na głos i fortepian (1906)
- Sześć pieśni do słów Tadeusza Micińskiego op. 16 na głos i fortepian (1906)
- Bolesław Śmiały op. 20, opera (1906-08)
- Trzy pieśni op. 19 na głos i fortepian (1908)
- Meduza op. 27, opera fantastyczna (1908-11)
- Anhelli op. 22, poemat symfoniczny na orkiestrę (1909)
- Trzy pieśni do słów Cypriana Kamila Norwida op. 23 na głos i fortepian (1909)
- Balladyna op. 25, poemat na fortepian (1909)
- Dwa nokturny op. 30 na skrzypce i fortepian (1909)
- Rapsodia op. 33 na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1909-13)
- Król Kofetua op. 24, poemat symfoniczny na orkiestrę (1910)
- Mona Lisa Gioconda op. 29 [lub 31], preludium symfoniczne na orkiestrę (1911)
- Kwintet fortepianowy c-moll op. 35 (1913-16)
- Eros i Psyche op. 40, opera fantastyczna (1914-16)
- Laguna op. 36 na fortepian (1915)
- Tańce polskie op. 37 na fortepian (1915)
- 9 Esquisses op. 39 na fortepian (1915)
- 4 Intermezzi op. 42 na fortepian (1915-18)
- Kwartet smyczkowy d-moll op. 49 (1915)
- Koncert fortepianowy nr 1 g-moll op. 43 (1917-18)
- Pan Twardowski op. 45, balet (1919-20)
- Fantasiestücke op. 46 na fortepian (1919)
- Casanova op. 47, opera (1921-22)
- Italia op. 50 na fortepian (1923)
- Trzy erotyki op. 51 na głos i fortepian (1923)
- Trzy pieśni op. 48 na chór mieszany a cappella (1924)
- Cztery utwory op. 52 na fortepian (1924)
- Sześć utworów charakterystycznych op. 58 na fortepian (1924)
- Beatrix Cenci op. 53, opera tragiczna (1925-26)
- Diabelski młyn, opera satyryczna (1928-30)
- Suita taneczna w 4 częściach na orkiestrę (1931-32)
- Lili chce śpiewać, operetka (1932)
- Słowik op. 55 na fortepian (ok. 1933)
- Pani Walewska, opera historyczna (1933-40)
- Apollo i dziewczyna, balet (1937)
- PietÀ (Na zgliszczach Warszawy), fragment dramatyczny na orkiestrę (1940-43)
- Koncert fortepianowy nr 2 (1941-42)
- Dzwony, poemat na głos i orkiestrę (1942-48)
- Ballada op. 60 na głos i fortepian (1942)
- Koncert skrzypcowy op. 70 [niedokończony] (1944)
- Polonez uroczysty na orkiestrę (1945-46)
- Warszawa wyzwolona, poemat symfoniczny na orkiestrę (1950)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, październik 2006.
