Jego rodzice, Wiktor i Jadwiga, byli lekarzami. Matka w czasie studiów występowała w awangardowym teatrze artystów Cricot, którego współzałożycielem w 1933 roku był jej brat, a wuj Krzysztofa, Władysław Józef Dobrowolski. Tradycje nowatorskiej sceny po wojnie podtrzymywał Tadeusz Kantor.
Liczba pokazów i prób przedstawień Cricot 2 z lat 1973–1987, w których występował Krzysztof Miklaszewski – "Nadobnisie i koczkodany" (1973), "Umarła klasa" (1975), "Gdzie są niegdysiejsze śniegi…" (1979), "Wielopole, Wielopole" (1980) i "Niech sczezną artyści" (1985) – sięga tysiąca. Twórcy tych przedstawień poświęcił znaczną część publicystycznego dorobku. Tadeusz Kantor na ekranie najczęściej gościł właśnie w jego filmach i programach telewizyjnych.
Krzysztof Miklaszewski z Tadeuszem Kantorem na rynku Wielopola Skrzyńskiego w dniu wielopolskiej premiery widowiska "Wielopole, Wielopole", grudzień 1983, fot. materiały archiwalne Jak Krzysztof Miklaszewski ujawnił w jednym z wywiadów, zrobił tak wiele zapisów filmowych, żeby nie być postrzeganym wyłącznie przez pryzmat osobowości twórcy teatru Cricot 2. Elżbieta Wojnarowska w tekście "Między Kantorem a teatrem" ["Kraków" nr 6/2012] odnotowała jego wypowiedź:
Wiele Kantorowi zawdzięczam, ale i on mi co nieco zawdzięcza. I myśmy sobie bez słów codziennie to mówili. Kochając się i nienawidząc, bo Kantor kochał i nienawidził jednocześnie. Był pozornie groźnym, ale naprawdę bardzo dobrym człowiekiem. Przy tym był człowiekiem niesłychanie inteligentnym, co się rzadko dzisiaj zdarza. A te awantury były po to, żeby zmobilizować nas wszystkich. Żeby przekreślić udawactwo, określić swój stosunek do życia, żeby nie było obojętności.
W latach 1972–2007 Miklaszewski był dziennikarzem, reporterem, komentatorem i reżyserem telewizyjnym. Zasłynął jako autor popularnych cykli: "Twarze teatru", "Anatomia spektaklu", "Opowieści niesamowite Stanisława Hadyny", "Pitaval polski", "Na cenzurowanym". Pracował również nad adaptacjami dla potrzeb Teatru TV.
Po emisji pierwszego odcinka "Twarzy teatru" z Anną Polony recenzent tygodnika "Szpilki" pisał: "Kiedy w pierwszym programie Telewizji Polskiej, na falach zwielokrotnionej rozrywki przybija się milion desek milionami gwoździ, w drugim programie dzieją się rzeczy bardzo ciekawe". Rozpoczynając w 1974 roku realizację cyklu autorskich biografii "aktorów prowincjonalnych", ich autor zapewne nie przypuszczał, że każdy z portretowanych wybrańców potwierdzi jego gniewny manifest, że przyszły, prawdziwy Teatr Narodowy tworzy się poza Warszawą. Spoglądając dziś na listę 50 aktorów, wtedy na ogół szerzej nie znanych, a dziś gwiazdy pierwszej wielkości, jesteśmy bogatsi o wiedzę o ich artystycznych osiągnięciach z kilku następnych dekad.
W telewizji Miklaszewski wspinał się po kolejnych szczeblach kariery, dochodząc do znaczących funkcji decyzyjnych, w tym dyrektora krakowskiego Teatru TV. Odwoływanie go z tych stanowisk pokrywało się na ogół z następującymi po sobie zmianami prezesów, co – zarówno w PRL, jak i po ustrojowej transformacji – towarzyszy ruchom na rządowych stołkach. Jak sam obliczył, doświadczył tego "przywileju" bodaj 18 razy.
Miklaszewski nigdy nie zrezygnował z twórczości dla teatru, pisał scenariusze i adaptacje sceniczne. Był współautorem głośnych, nowatorskich widowisk teatru studenckiego: "Spadanie" (1970) i "Sennik polski" (1974). Tajniki teatru zgłębiał także jako kierownik literacki krakowskich scen: Teatru STU (1967–1971), Teatru Ludowego (1971–1972), Starego Teatru (1981–1982) oraz dyrektor artystyczny Teatru Rampa w Warszawie (1997–2002).
Niespożyty animator, organizował wiele inicjatyw kulturalnych: spotkań z twórcami, dyskusji, prelekcji, wykładów, seminariów. Wykładał na uczelniach artystycznych w kraju (1971–1990): ASP Kraków, PWST Kraków i zagranicą (1984–2010): Wielka Brytania, USA, Meksyk, Niemcy, Włochy, Finlandia, Rosja, Ukraina, Łotwa. Lata spędzone w Cricot 2 – najbardziej płodne i aktywne dla zespołu wykonawców – pozwoliły mu poznać stosowaną przez Kantora metodę aktorstwa, którą zaszczepiał w wielu ważnych miejscach teatralnego świata, czego drobny ślad znalazł się w poniższej relacji ze Lwowa:
W metodzie Kantora ważny jest już sam sposób ustawienia stóp [w pozycji siedzącej]. Mają one trzy naturalne punkty oparcia, które – równocześnie – muszą mieć stałe zetknięcie z podłożem. Pozycja pełnej gotowości zwiększa szanse, że powstanie aktora z krzesła będzie płynne, wyraziste, wpisane w kompozycję przewidzianej sceny i zostanie należycie odczytane przez widza. Dalsze wtajemniczenia dotyczyły właściwego trzymania rąk. Zawsze ze zwartymi palcami dłoni – dla lepszej kontroli i elegancji gestu. Nie należy też zaciskać ust, bo w momencie podnoszenia się z pozycji siedzącej powoduje to mimowolny wytrzeszcz oczu, dlatego też aktor powinien mieć nieznacznie rozchylone wargi. Ułatwia mu to również oddychanie, szczególnie w scenach wymagających wytrzymałości fizycznej.
Scena z "Umarłej Klasy", nz. Tadeusz Kantor, Stanisław Rychlicki (Sprzątaczka), Krzysztof Miklaszewski (Pedel), fot. Jacek Barcz Ten tekst, "Coś tak zblidł? Lwowskie warsztaty z »Umarłej klasy«" mojego pióra, opublikowałem w "Teatrze" [4/2010]. Uczestnikom warsztatów Miklaszewski przydzielił różne sceny z "Umarłej klasy". Mówił po polsku, gdyż sąsiedzi zza wschodniej granicy rozumieli go w pół słowa. Z rzadka zachodziła konieczność wyjaśnienia, że np. "wielbłąd" to po ukraińsku "werblut":
Ukraińscy wykonawcy spore fragmenty tekstu przełożyli na język ojczysty. Nie psuło to efektu, a niekiedy potęgowało wymowę. Grający niesfornego ucznia Dima wypinał nagie pośladki w stronę nauczyciela, a ten, wytężając krótkowzroczne oczy, pytał: "Coś tak zblidł?". Brzmiało to o wiele ostrzej niż nasze blade, nomen omen, "zbladł". Wytypowanej piątce aktorów nie wychodziło skandowanie nazw "mnogich niewiast obcego rodu", w których "rozmiłował się" Król Salomon. Ochoczemu wykrzykiwaniu: Sydo-nitki, Moa-bitki, Amo-nitki, i He-tejki, Idu-mejki, nie wszyscy podrywający się z ławek uczniowie potrafili nadać rytm koła zamachowego rozklekotanej katarynki. – Z Kantorem ćwiczyliśmy to miesiąc – pocieszał ich prowadzący, którego wcale nie przejęło, że miejsce Sydonitek zajęły znienacka... sodomitki. – Jak wam się coś podobnego wymknie, nie poprawiajcie. Widz nie zauważy pomyłki. Tak, tak, jeśli chcecie się wyśmiać, to teraz. Póki czas. Po to są próby.
Krzysztof Miklaszewski w karykaturze Jacka Frankowskiego, fot. materiały archiwalne W Krzysztofie Miklaszewskim Mistrz Kantor znalazł bystrego interlokutora, o solidnym intelektualnym zapleczu. Wybrał go do roli kronikarza, który światu ma zdać o nim świadectwo. Nie mógł lepiej trafić.
Miklaszewski, zawołany gawędziarz, a zarazem człek światły i obyty, twórcę Cricot 2 uczynił bohaterem 10 intrygujących filmów (z ponad 120, które ma na koncie) i 25 programów telewizyjnych. Były to między innymi filmy: "Szatnia Tadeusza Kantora", "Ja, Mistrz", "Ja, Kantor" czy "tadeusz.kantor@europa.pl", o którym pisał Paweł Głowacki w tekście "Nitki" [PolskieRadio.pl Dwójka, 3 czerwca 2015]:
Pięćdziesięciominutowa impresja Miklaszewskiego. Smakowity filmowy pchli targ. Echo "Pieska przydrożnego" Miłosza, zbioru szkiców, sugestii, smaków, zostawionych potomnym, co by je, jeśli zechcą, rozwinęli w swoje opowieści pełne, opowieści idące do samego końca. Więc u Miklaszewskiego – migotanie detali słów, detali wspomnień, detali twarzy pamiętnikarzy wielojęzycznych bądź detali gestów i mimiki samego Kantora. Migotanie wiórków anegdot, portretujących legendarne Kantora napady szaleństwa, a obok dudnienie aforystycznie mikrych analiz sztuki Kantora, czynionych przez znawców najpotężniejszych i ze świata całego. Migotanie krajobrazów, co się układają w podobiznę drogi, w równię pochyłą, po której Kantor szedł zawsze w górę. Migotanie jego wielkości i migotanie jego małości. Migotanie smutku przyjaciół i postaci prawie obcych. Wreszcie migotanie strzępów teatralnych dzieł Kantora, prawie wszystkich. Słowem, niczym w kalejdoskopie jakimś, w zdyszanym fotoplastykonie – nęcące do snucia opowieści migotanie stu, może dwustu błahostek, które błahostkami były naprawdę, i tych, które zgrywały się na bycie znakami fundamentalnymi, wiekopomnymi. Sto, może dwieście małych nitek, nagle przez Miklaszewskiego rozświetlanych i równie nagle porzucanych.
Krzysztof Miklaszewski i Lesław Janicki w scenie pomiarów w cricotage'u "Gdzie są niegdysiejsze śniegi..." Tadeusza Kantora, w Riverside Studios, Londyn 1982, fot. materiały archiwalne Osobowość Mistrza emanuje również z poczytnych książek autorstwa Krzysztofa Miklaszewskiego (m.in. "Spotkania z Tadeuszem Kantorem", "Kantor od kuchni", "Tadeusz Kantor. Między śmietnikiem a wiecznością"). Nie ograniczał się w nich do przedstawiania metody pracy Kantora i jej efektów, ale też odsłaniał jej nie zawsze komfortowe, ani miłe kulisy. Bez osłonek ukazał despotyczny charakter Mistrza, który wszczynaniem gwałtownych awantur tyranizował, choć zarazem mobilizował zespół.
Niektóre z tych publikacji doczekały się obcojęzycznych wersji. "Spotkania z Tadeuszem Kantorem" – hiszpańskiej: "Encuentros con Tadeusz Kantor", w wydaniu meksykańskim (2000) i kolumbijskim (2015), angielskiej: "Encounters with Tadeusz Kantor", trzy wydania w Londynie i Nowym Jorku (2002, 2005 i 2015), oraz chińskiej, w języku mandaryńskim (2015). Po francusku ukazał się tom "Ja, Tadeusz Kantor" – "Moi, Tadeusz Kantor" (2001).
Krzysztof Miklaszewski ma na koncie także książki o Witoldzie Gombrowiczu i Brunonie Schulzu. We wstępie do "Opowiadań. Wyboru esejów i listów" Schulza w wydaniu Biblioteki Narodowej [Ossolineum, Wrocław 1989] prof. Jerzy Jarzębski kilkukrotnie powołuje się na ustalenia Miklaszewskiego zawarte w jego szkicu "Cena świadomości (Próba analizy opowiadania Brunona Schulza pt. »Pan«)" ["Ruch Literacki" 1996, nr 6]. Z kolei prof. Włodzimierz Bolecki w swoim studium z poetyki historycznej "Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym. Witkacy, Schulz, Gombrowicz i inni" [TAiWPN Universitas, Kraków 1996], analizując rolę "muzycznych powtórzeń" w utworach Schulza, stwierdził: "Po wojnie znakomite analizy poświęcił temu problemowi Krzysztof Miklaszewski" i dodał w przypisie: "Żałować należy, że autor ten nie napisał większej rozprawy na podstawie swych artykułów". Zdaniem prof. Jana Ciechowicza "Krzysztof Miklaszewski j a k n i k t przeszedł wszystkie kręgi wtajemniczenia u Schulza".
W 2009 roku Miklaszewski wraca do rozważań o twórcy z Drohobycza w książce "Zatracenie się w Schulzu. Historia pewnej fascynacji".
Równie ekscytujące okazało się podążanie Miklaszewskiego argentyńskimi tropami Witolda Gombrowicza. Ukazał go oczyma ówczesnych przyjaciół. Na tytuł swojej książki "Distancia, Witoldo!" obrał okrzyk, którym grono znajomych pań z kręgu pisarza wymuszało na nim powrót do rzeczywistości, gdy oddawał się zbyt wyrafinowanym spekulacjom lub niebezpiecznym grom towarzyskim. Miklaszewski robi to samo w swojej książce, obalając wiele mitów o autorze "Ferdydurke".
"Jak pan pewnie słyszał od tych polskich plotkarek i argentyńskich mitomanów, Witold miny studiował, a potem, z nagła je na kimś wypróbowywał" – zdradzał Zygmunt Grocholski. Nic dziwnego, że autor telewizyjnych "Twarzy teatru" postanowił spod wielu masek wydobyć prawdziwe oblicze Gombrowicza. Szukał go w opowieściach osób, które znały go najlepiej.
Zadawał im nie zawsze wygodne pytania, niekiedy na granicy obyczajowego ryzyka, co w końcu doprowadziło go do smutnego odkrycia. Miny, które prowokator Gombrowicz uwielbiał robić, miały na celu ukrycie prawdy o jego gorzkiej emigracyjnej egzystencji. Ocierającej się wprost o granice ubóstwa.
Miklaszewski, nieodrodny uczeń Tadeusza Kantora, miał szczęście do wybitnych nauczycieli. W arkana literatury wprowadzał go Kazimierz Wyka, historii sztuki – Karol Estreicher, a dokumentu filmowego – Jerzy Bossak. Wpoili weń przekonanie, że śmiech to zdrowie, a humor to inteligencja. Dlatego z całym dobrodziejstwem inwentarza i dobroduszną wyrozumiałością przyjmuje takie choćby rewelacje na swój temat, poczynione zresztą przez Romana Wysogląda, zaprzyjaźnionego kolegę po piórze, który w "Poczcie potworów krakowskich (od połowy lat 60. ubiegłego wieku do dzisiaj)" [sztukpuk.art.pl] dał jego wyrazisty portret:
Wybitny megaloman, któremu wydaje się, że jest na ty z Kantorem, Gombrowiczem, Janem Pawłem II i z sobą samym. [...] Uroczy gawędziarz i kronikarz życia, nie tylko artystycznego całej prawie Polski. Oraz okolic. Z teatrem Tadeusza Kantora objechał cały świat, i to kilkanaście razy. Dusza towarzystwa [...] miał wspaniałą Matkę, lekarkę, która niejednego artystę błyskawicznie postawiła na nogi, gdy cierpieli na chwilową, zawodową chorobę. Typ niestety zanikającego Człowieka Omegi. Wie, i zna się, na wszystkim. Kręci filmy o sztuce, pisze książki, ostatnie o Kantorze i Gombrowiczu, bryluje.
Krzysztof Miklaszewski z wykonanym na jego podobieństwo przez Tadeusza Kantora manekinem do "Umarłej klasy", wystawa "Pokoik pamięci o Tadeuszu Kantorze", Teatr Mały w Tychach, kwiecień 2016, fot. Małgorzata Czerwińska, dzięki uprzejmości autorki zdjęcia Wśród wielu pasji, jakich starczyłoby na kilka pracowitych życiorysów, Miklaszewski jest również znakomitym organizatorem. W 1995 roku zainicjował w Krakowie Ogólnopolski Niezależny Przegląd Form Dokumentalnych NURT, który od 1996 roku zakotwiczył się w gościnniejszych Kielcach. Daje on szansę zaistnienia dokumentalistom związanym z Telewizją Polską i jej ośrodkami regionalnymi, ale także filmom debiutanckim i produkcjom niezależnym.
Krzysztof Miklaszewski mógłby sporo opowiedzieć o cenie niezależności. Niektóre z jego tekstów padały ofiarą cenzorskich zapisów, filmy zaś trafiały na półki (jak choćby "Zawsze w sobotę czyli pamiętnik Piotra S." czy "Uwaga! 60 na godzinę"). Praktyka zawodowca podpowiada mu, że stan taki nie trwa wiecznie.
Były doktorant prof. Wyki, sam jako pedagog uczy swoich słuchaczy, żeby bez względu na okoliczności niczego co stworzą (napiszą, nagrają czy nakręcą) nie wyrzucali. Kiedyś z pewności okaże się to potrzebne – objawi swoją moc. Na tym polega siła dokumentu – świadectwo przemijającego czasu.
Twórczość
Książki
- "Twarze teatru: Jerzy Stuhr", Kraków 1981
- "Twarze teatru: Jerzy Trela", Kraków 1985
- "Spotkania z Tadeuszem Kantorem", Kraków 1989, [II wyd., zmienione i poszerzone] Kraków 1992
- "Słowo prezydenta", Kraków 1990
- "Encuentros con Tadeusz Kantor" ("Spotkania z Tadeuszem Kantorem"), w jęz. hiszp., [wyd. meksykańskie] Mexico 2000, [wyd. kolumbijskie] Bogota 2015
- "Moi, Tadeusz Kantor" ("Ja, Tadeusz Kantor"), w jęz. fr., Paris 2001
- "Encounters with Tadeusz Kantor" ("Spotkania z Tadeuszem Kantorem"), w jęz. ang., [trzy wydania] Londyn i Nowy Jork 2002, 2005, 2015
- "Kantor od kuchni", Warszawa 2003, Warszawa 2011 [II wyd., poszerzone]
- "»Distancia, Witoldo!« czyli Gombrowicz oczyma argentyńskich przyjaciół", Warszawa 2004
- "Wokół telewizyjnych form dokumentalnych (porządkujące impresje i komplikujące analizy)", Warszawa 2004
- "Tadeusz Kantor. Między śmietnikiem a wiecznością", Warszawa 2007
- "15 lat z... Nurtem", Kielce 2009
- "Zatracenie się w Schulzu. (Historia pewnej fascynacji)", Warszawa 2009
- "Konfraternia i bale. Niepodległościowe dziedzictwo Rusieckich", Warszawa–Londyn–Kraków 2009
- "70 mieć lat to nie grzech", Kraków 2014
- "Spotkania z Tadeuszem Kantorem", wersja chińska w jęz. mandaryńskim, Pekin 2015
- "Nowohuckie zapiski córki Eskulapa", [wspomnienie o Jadwidze Miklaszewskiej, matce autora, doc. dr nauk med., współtwórczyni Szpitala im. Żeromskiego w Nowej Hucie], Kraków 2016
- "Moja historia krakowskich Jaszczurów 1966–1968", Kraków 2018
- "Moje życie w teatrze", Kraków 2019
- "Światowy żywot Umarłej Klasy", Kraków 2022
Film
- 1973 – "Rytm życia", pośmiertny reportaż o prof. doktorze Antonim Kępińskim, znakomitym psychiatrze i humaniście
- 1973 – "Anus Mundi", sylwetka Wiesława Kielara, operatora filmowego, oświęcimskiego więźnia z pierwszego transportu do Auschwitz
- 1973 – "Literatura o wsi", reporterski sprawdzian oddziaływania literatury nurtu wiejskiego w jego własnym środowisku
- 1974 – "Droga do teatru", zapis jednego dnia studenta krakowskiej PWST, współautor: Stanisław Zajączkowski
- 1974 – "Szatnia Tadeusza Kantora", dokument procesu narodzin przedstawienia "Nadobnisie i koczkodany" w Teatrze Cricot 2
- 1975 – "Pasje malarskie profesora Wyki", zapis ostatnich chwil w życiu prof. Kazimierza Wyki, odwiedzającego miejsca, które ukochał, współautor: Franciszek Palowski
- 1975 – "Potop po szwedzku", rekonstrukcja najazdu szwedzkiego oczyma Szweda Dahlberga, wybitnego grafika swoich czasów, współautor: Artur Janicki
- 1975 – "Krasowski i »Sprawa Dantona«", z cyklu: "Anatomia spektaklu", dokument, rejestrujący pracę znanego reżysera nad dramatem Stanisławy Przybyszewskiej w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego, współautorka: Irena Wollen
- 1975 – "Scena kameralna z reżyserem", zapis twórczych perturbacji związanych z narodzinami kluczowej sceny w telewizyjnej adaptacji "Pogardy" Alberta Moravii w adaptacji Krzysztofa Miklaszewskiego w krakowskim Teatrze TV (z Andrzejem Wajdą jako odtwórcą roli Rheingolda)
- 1976 – "Skuszanka i »Ślub«", z cyklu: "Anatomia spektaklu", dokument rozwoju inscenizacji dramatu Witolda Gombrowicza na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, współautorka: Irena Wollen
- 1976 – "Witkacy pod namiotem", z cyklu: "Anatomia spektaklu", zapis powstawania musicalu "Szalona lokomotywa" Jana Kantego Pawluśkiewicza w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego w Teatrze STU
- 1978 – "Prawo do sceny", interwencyjny dokument o aktorce Zofii Książek-Bregułowej, która mimo utraty wzroku w powstaniu warszawskim postanowiła pozostać na scenie
- 1978 – "Przepustka do historii", fabularyzowana opowieść podejmująca wątki głośnej wystawy Marka Rostworowskiego "Polaków portret własny" w Muzeum Narodowym w Krakowie, współautor: Andrzej Geber
- 1980 – "Drugi dzień narodzin", reporterska rekonstrukcja przeżyć inż. Jana Gołąbka, jedynego więźnia, któremu udało się uciec z kazamatów gestapo przy ul. Pomorskiej w Krakowie
- 1980 – "Śpiewa Ewa Demarczyk", kilkakrotna rejestracja recitalu piosenkarki w poznańskim Teatrze Polskim, współautorzy: Antoni Dzieduszycki i Andrzej Maj
- 1980 – "Na planie u Wajdy", reporterski zapis pracy reżysera nad telewizyjnym serialem "Z biegiem lat, z biegiem dni", współautor: Andrzej Geber
- 1981 – "Zawsze w sobotę czyli pamiętnik Piotra S.", dokończony w 1989 roku półkownik o kabarecie Piwnica pod Baranami, widzianym przez pryzmat osobowości Piotra Skrzyneckiego, współautor: Andrzej Maj
- 1981 – "Tu! Sześćdziesiątka!!", dokończony w 1989 roku półkownik, utrwalający twórczość najżywiej reagującego na rzeczywistość warszawskiego kabaretu, który z zacisza studia radiowego wyruszył ku odbiorcy (pamiętne występy w Warszawie, Jastrzębiu i w Stoczni Gdańskiej)
- 1983 – "Wszystko co najlepsze Polsce zostawił", biograficzno-dokumentalny portret Wita Stwosza, współautor: Jerzy Biały
- 1983 – "Kościół Boga czy czarta", reportaż przedstawiający dzieje Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, współautor: Waldemar Janda
- 1983 – "Powrót", reporterski zapis odwiedzin Tadeusza Kantora w rodzinnej wsi Wielopole Skrzyńskie, gdzie po półwieczu nieobecności pokazał w kościele parafialnym swoje "Wielopole, Wielopole", dzieło zainspirowane nazwą i klimatem tej miejscowości
- 1984 – "Ostatnia Wieczerza w Wielopolu", reportażowy zapis wydanej na cześć Kantora uczty na plebanii w Wielopolu Skrzyńskim, zderzona z końcową sceną widowiska "Wielopole, Wielopole", ukształtowaną na podobieństwo "Ostatniej Wieczerzy" Leonarda da Vinci
- 1985 – "Pora na Nikifora", socjologiczny dokument o kompromitującej recepcji artysty w rodzinnej miejscowości, gdzie żył i tworzył
- 1985 – "Niech sczezną artyści!", z cyklu: "Anatomia spektaklu", zapis procesu powstawania przedstawienia Tadeusza Kantora
- 1985 – "Podgórze", portret jednej z dzielnic Krakowa w lustrze dziejów miasta
- 1986 – "Ja, Mistrz", wizerunek gniewnych reakcji Tadeusza Kantora na tle kłopotów związanych z procesem narodzin nowego przedstawienia
- 1986 – "Uwaga! Kantor u bram", zapis odbioru anarchicznego przedstawienia Teatru Cricot 2 na deskach szacownej sceny Teatru im. Juliusza Słowackiego
- 1986–1987 – "Ameryka Allena Ginsberga", półkownik przywołujący obraz Ameryki sprowokowany przez Allena Ginsberga podczas jego autorskiego recitalu w krakowskim Teatrze STU
- 1987 – "Syndrom Dostojewskiego", z cyklu: "Anatomia spektaklu", analiza "Zbrodni i kary" akcentująca reżyserskie emocje Andrzeja Wajdy podczas rejestracji przedstawienia dla Teatru Telewizji
- 1987 – "Otwarty to znaczy jaki?", reportażowa refleksja z przebiegu VIII Międzynarodowych Spotkań Teatru Otwartego, Wrocław 1987
- 1987 – "Jerzy Jarocki: szkic do portretu", próba monograficznego ujęcia twórczości znanego reżysera
- 1988 – "Josh w Krakowie", reportaż z pobytu znanego kaznodziei amerykańskiego Josha McDowella, który trafnie i błyskotliwie przekładał na język religii nawet najbardziej skomplikowane problemy seksu
- 1988 – "Prowokacja, okrucieństwo i… dobroć", reportaż z sentymentalnego powrotu do Krakowa znakomitego hiszpańskiego dramaturga i filmowca Fernando Arrabala
- 1988 – "W naturze polskiej jest jakiś błąd", fabularyzowany dokument o Włodzimierzu Tetmajerze
- 1989 – "Tadeusz Kantor", z cyklu: "Polacy", próba biograficznej syntezy genialnego twórcy
- 1989 – "Józef Bogusz", z cyklu: "Polacy", sylwetka chirurga i społecznika, wydawcy "Zeszytów Oświęcimskich", bojownika o deontologię lekarską
- 1990 – "Kantor a Malczewski: A Personal Vision", Jacek Malczewski oczami Kantora, podczas pokazu monograficznej wystawy malarza "polskiej martyrologii " w Londynie, produkcja: KTP dla Barbican Gallery London
- 1990 – "Polscy włodarze londyńskiego zamku", reportaż z siedziby władz Rzeczypospolitej na Uchodźstwie, przypomnienie linii legalizmu prawowitej polskiej władzy, ubezwłasnowolnionej przez aliantów układających się ze Stalinem
- 1990 – "Cud nad Tamizą", reportaż przedstawiający dzieje Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego (POSK) w Londynie
- 1990 – "Teatr na nowo otwarty", reportaż z IX Międzynarodowego Festiwalu Teatru Otwartego we Wrocławiu
- 1991 – "Lechu czyli każdy", zapis widowiska Krakowskiego Teatru Publicystyki według scenariusza i w reżyserii Krzysztofa Miklaszewskiego, współautor: Jacek Knopp, produkcja: KTP
- 1991 – "Eileen", reportaż odkrywający ślady Irlandki, która z miłości do naszego rodaka została Polką i walczyła w powstaniu warszawskim, produkcja: KTP
- 1991 – "Fantastycznie wielki pan", portret Karola Frycza, nauczyciela Kantora
- 1991 – "55", impresyjny portret aktora, reżysera i pisarza Stanisława Brejdyganta, w 55. rocznicę jego urodzin
- 1991 – "Choinka na Trafalgar", reportaż z wigilijnego wieczoru polskiej elity artystycznej w londyńskim salonie Szczęsnej i Stanisława Michałowskich
- 1991 – "W przestworzach i na ziemi", kolaż lotniczych opowieści bohaterów bitwy o Anglię
- 1991 – "Polski matecznik pana Bohdana", przegląd unikatowej kolekcji poloników Bohdana Wendorffa, długoletniego Szefa Kancelarii Prezydenta RP na Uchodźstwie
- 1991 – "Materia ducha", rzecz o Bielsku-Białej, portret zaniedbanego kulturalnie miasta
- 1992 – "Mag z Sopotu", wizerunek Jerzego Afanasjewa, pisarza, reżysera, twórcy Cyrku Rodziny Afanasjeff
- 1992 – "Kolekcja króla Stasia", pokaz utraconej kolekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego w londyńskiej Dulwich Picture Gallery
- 1992 – "Londyńskie pracownie", cykl czterech reportażowych wizyt w pracowniach twórców angielskich (Andrew Logan, Duggy Fields) i polskich (Marian Kratochwil, Ewa Jekiel) działających w Londynie
- 1992 – "Urodziła się, by być królową", portret królowej angielskiej Elżbiety II na tle jubileuszowej wystawy w Victoria & Albert Museum
- 1992 – "Schulz w Krakowie", relacja z Dni Schulzowskich na III Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie z czerwca 1992 roku, rejestrująca sceniczne sposoby odczytywania jego prozy
- 1992 – "Muzyka żydowska w Krakowie", dwuczęściowy przegląd dwóch podstawowych nurtów muzyki żydowskiej
- 1992 – "Edynburga Janusowe oblicze", dwuczęściowy reportaż z Międzynarodowego Festiwalu Sztuki w Edynburgu, zderzający nurt oficjalny ("Miasto sztuki pełne") z tętniącym niepokojem off-festiwalem ("Fringe znaczy wolność"), produkcja: KTP
- 1992 – "Pół wieku", dyptyk o ZASP Za Granicą w 50. rocznicę jego zawiązania, produkcja: KTP
- 1992 – "Dwa narody, jedna ojczyzna", dwuczęściowy reportaż z III Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie
- 1992 – "Ostatni z Schulzów", rekonstrukcja życiowych losów pary bratanków Brunona Schulza: Jakuba i Elli
- 1992 – "Ulica Krokodyli nad Tamizą", relacja z premiery najciekawszej adaptacji prozy Schulza w wykonaniu Teatru Complicité w Londynie, ukazująca odbiór jego krewnych i znajomych zamieszkałych na Wyspach Brytyjskich
- 1993 – "Spadając, czyli sztuka Marca '68", próba reportażowego podsumowania twórczych dokonań odwołujących się do tej bolesnej daty
- 1993 – "Przetrwać przez musical", interwencyjny reportaż o lubelskim Teatrze im. Juliusza Osterwy
- 1993 – "Zimowy sen Wimbledonu", ciekawostki o historii, współczesności i tajemnicach pielęgnacji murawy na centralnym korcie Londynu
- 1993 – "Kontakt prawdziwy", reportaż z Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Toruniu
- 1993 – "Fredro po angielsku", spotkanie z Nöelem Clarkiem, który po raz pierwszy w historii przełożył wierszem na angielski komedie Aleksandra Fredry
- 1993 – "Konieczność nieustannego wyboru", przegląd teatralnych pasji Karola Reisza
- 1993 – "Imperium zmysłów i talentu", sylwetka młodego twórcy Dariusza Gorczycy na tle jego głośnej artystycznej prowokacji, widowiska "Imperium cienia"
- 1993 – "Vladek", wybitny aktor Vladek Sheybal w oczach londyńskiej bohemy
- 1993 – "Jak nas widzą...", trzy spojrzenia na historię Polski oczyma londyńskich badaczy: Józefa Garlińskiego, Adama Zamoyskiego i Normana Daviesa
- 1994 – "Ostatni, co tak poloneza wodził", prof. Karol Estreicher w dokumentalnym wspomnieniu w 25. rocznicę śmierci, współautor: Zofia Halota
- 1994 – "Ten jeden dzień lata", obraz warszawskiego getta w odnalezionych zdjęciach niemieckiego żołnierza, w interpretacji urodzonego w Krakowie żydowskiego dziennikarza i historyka Feliksa Scharffa
- 1994 – "Ten krakowski Kazimierz", z cyklu: "Małe Ojczyzny", portret zaniedbanej żydowskiej dzielnicy miasta
- 1994 – "Kontakt przez »Kontakt«", reportaż z Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Kontakt '94, współautorka: Magdalena Kłaczyńska
- 1994 – "Otwarte Studio: Universal", reporterski przewodnik po wesołych miasteczkach Universalu w Orlando i Hollywood, produkcja: KTP-Kraków, współautor: Małgorzata Czerwińska
- 1994 – "Oskar… Oscar", odbrązowiony portret Oskara Schindlera w opowieściach jego dawnych polskich pracowników, którzy nie załapali się na "Spielbergowski afisz", produkcja: ABFilm-Production i KTP-Kraków
- 1994 – "Polskie gniazdo: Ealing", portret lotniczej społeczności pilotów, dożywających na emeryturze swoich dni w Pafa Home w West Acton, wiejskiej dzielnicy Londynu w pobliżu lotniska Heathrow
- 1994/1995 – "Auschwitz", oświęcimski tryptyk, opowiadający językiem naszych współczesnych wyobrażeń o historii, teraźniejszości i przyszłości obozu, produkcja: PAI-Warszawa/Wrocław dla Państwowego Muzeum Auschwitz–Birkenau w Oświęcimiu; tryptyk filmowy był dostępny jako kaseta VHS, a potem jako DVD przez lat kilkanaście jako oficjalny film Muzeum w Oświęcimiu
- 1994/1995 – "Tarnina w cieniu Azotów", portret kulturalny Puław wobec wyzwań i sprzeczności po ustrojowej zmianie
- 1995 – "Po prostu: Wyka", obraz genialnego humanisty w 20-lecie śmierci oczami córek, przyjaciół i uczniów, przywołujący unikatowe materiały archiwalne
- 1995 – "Szansa Krakowa", reportaż z Dni Krakowa, predysponujących miasto do objęcia w 2000 roku tytułu Europejskiej Stolicy Europy, produkcja: Krakowska Fundacja Dziennikarzy "Merkuryusz"
- 1995 – "Dziesięć przykazań Leszka Mądzika", próba syntezy twórczości założyciela Sceny Plastycznej KUL w 25-lecie jej istnienia
- 1995 – "A to Kielce właśnie", portret kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego w trakcie przygotowań "Wesela" na półwiecze sceny
- 1996 – "Z Wittgensteinem pod prąd", reportaż z dziennikarskiej majówki na barce podążającej wiślanymi kanałami tropem filozofa, w czasie I wojny stacjonującego wraz z armią w Krakowie
- 1996 – "Teatr na bruku?", reportaż interwencyjny przeciwko urzędniczym zakusom likwidacji Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach
- 1996 – "Upadłe Anioły w Zwierzyńcu", dokumentacja zbrodni konserwatorskiej popełnionej na zabytkowej polichromii w miejscowym kościele
- 1996 – "Ostatnia szansa Wielopola", portret miejsca urodzin Tadeusza Kantora, biednej wsi upadającej w epoce transformacji
- 1997 – "Historia dwóch szopek", anatomia narodzin dwóch krakowskich szopek: dużej i małej, na doroczny konkurs
- 1997 – "Kwaśne grona Zielonej Góry", portret miasta, zbudowany na antynomiach pokoleniowego i ideologicznego konfliktu
- 1997/1998 – "Zemsta spółdzielczej sierotki", wstrząsający zapis akcji likwidacyjnej jedynej robotniczej sceny w Krakowie, która przetrwała komunizm, lecz nie przetrzymała "Solidarności"
- 1998 – "Akcja komin", dokumentalna rekonstrukcja brawurowej inicjatywy podziemnej "Solidarności" podczas drugiej pielgrzymki Jana Pawła II w Polsce – zawieszenia watykańskiej flagi na najwyższym krakowskim kominie w Elektrociepłowni w Łęgu
- 1998 – "Kultura wokół twierdzy", portret kulturalny Kłodzka przed powodzią i tuż po niej
- 1998 – "Druga bitwa pod Racławicami", obraz degrengolady historycznego miejsca na tle uroczystych obchodów Dnia Chłopa
- 1998 – "Polski Ikar", rekonstrukcja portretu pierwszego polskiego lotnika w jego rodzinnej wsi
- 1999/2000 – "Umieranie Krupniczej", dokumentalny zapis agonii słynnego Domu Literatów przy ul. Krupniczej 22 w Krakowie
- 1999/2000 – "Polski rektor z Łemkowyny", portret prof. Emiliana Czyrniańskiego, pierwszego grekokatolickiego rektora UJ, twórcy polskich terminów chemicznych, mentora Wróblewskiego i Olszewskiego, współautor: Krzysztof Krzyżanowski
- 1999/2000 – "Ocalmy Gardzienice!", reportaż interwencyjny przeciw zakusom likwidacyjnym lokalnych władz wobec światowej sławy Ośrodka Praktyk Teatralnych Gardzienice Włodzimierza Staniewskiego
- 2000/2001 – "Lot", pierwszy polski dokument podsumowujący dzieło teatralne Konrada Swinarskiego w ćwierćwiecze jego tragicznej śmierci w katastrofie lotniczej nieopodal Damaszku
- 2001 – "Zebranie założycielskie", portret barda polskiej estrady Tadeusza Woźniaka i jego inicjatywy warszawskich spotkań twórczej elity
- 2001 – "Chusta rezerwisty", dokumentalny zapis obyczaju żołnierskiego, oficjalnie zakazanego i zwalczanego w Wojsku Polskim
- 2001/2002 – "Wędrówka, czyli Życie w Sztuce", impresja dokumentalna, rodzaj syntezy o drodze życiowej i artystycznej Tadeusza Kantora, dokument współfinansowany przez Festiwal Kraków 2000 i Instytut Kultury Polskiej w Londynie
- 2002 – "Ocalmy to miejsce!", reportaż interwencyjny, próba uratowania zaniedbanego domu przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie, w którym Karol Wojtyła przetrwał okupację
- 2003 – "Tu się droga załamała", nostalgiczny komentarz dot. klęski powstania styczniowego
- 2003 – "Marzec buntu i nadziei", próba historycznej weryfikacji Marca 1968 w Polsce
- 2003 – "Teatralne sokoły z Wadowic", reportaż o artystach amatorskiej sceny, zafascynowanych aktorską pasją Karola Wojtyły
- 2003 – "Baśka, wio!", inscenizowana impresja dokumentalna o zaczarowanej dorożce Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego
- 2004 – "Kultura po… jurajsku", reportaż odkrywający nieznane aspekty miasta Trzebinia, rokujące przyszły sukces
- 2004 – "Twarzą do Wisły", impresja postulująca konieczność walki o piękno Puław w obliczu totalnego zaniedbania niepowtarzalnego krajobrazu
- 2004 – "Płonie ognisko i szumią dzieje", historia rodziny Braunów, osnuta wokół sztuki Jerzego Brauna "Europa", wystawionej w Tarnowie przez jego bratanka Kazimierza Brauna
- 2004 – "Kapusta a sprawa polska", przewrotna opowieść o potędze kapuścianego zagłębia w okolicy Miechowa
- 2004 – "Zima sprawnych razem", reportaż o zimowej olimpiadzie dzieci niepełnosprawnych
- 2004 – "Szansa Trzebini", dokument o małym mieście z europejskimi aspiracjami, produkcja: Dragon Film Kraków
- 2005 – "Ja, Kantor", próba zrozumienia filozofii życiowej wielkiego twórcy poprzez przywołanie jego kontrowersyjnych wypowiedzi i zachowań
- 2005 – "Sceny z »Umarłej klasy«", zapis przedstawienia Teatru im. Solskiego w Tarnowie, z etiudami szkolnymi rozgrywanymi w autentycznej scenerii klasy tarnowskiego gimnazjum, gdzie uczył się Tadeusz Kantor, produkcja: Małgorzata Czerwińska, Kraków
- 2005/2006 – "Kalendarz polski", dokument o współczesnej Polsce, utrwalanej przez ośmiu mistrzów fotografii w czterech porach roku 2005, produkcja: Multimedia Bank, Warszawa, współautor: Barbara Sieradzka
- 2006 – "Kapelan Ognia", przywołana z pamięci rodziny i wychowanków sylwetka księdza Józefa Hojoła, bohatera i patrioty, gnębionego przez tzw. ludową władzę PRL
- 2006 – "Tyniecka 10: Co dalej?", reportaż nawiązujący do dokumentu autora z roku 2002 – próba ocalenia domostwa przy ulicy Tynieckiej 10 w Krakowie, gdzie Karol Wojtyła spędził dramatyczne, ale i twórcze siedem lat
- 2006 – "Pozostanie po nim muzeum?", reportaż interwencyjny w sprawie przedłużających się prac nad Muzeum Tadeusza Kantora w Krakowie
- 2006 – "Brandstaetter Kazimierza Brauna", z cyklu: "Anatomia spektaklu", dokument ukazujący pracę reżysera nad przedstawieniem "Kamienny dom" Romana Brandstaettera w Teatrze im. Solskiego w Tarnowie, produkcja: Dragon Film Kraków dla Polskiego Wydawnictwa Audiowizualnego na zlecenie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- 2006 – "Apteka Pod Orłem", nostalgiczne wspomnienie Tadeusza Pankiewicza, bohaterskiego właściciela krakowskiej apteki Pod Orłem, jedynego Polaka mieszkającego podczas niemieckiej okupacji w getcie, który uratował życie setkom Żydów, produkcja: Studio Filmowe Kalejdoskop Warszawa
- 2007/2008 – "Gra o sukces z ratelem w herbie", dokument o przywracaniu do społecznego życia grupy wykluczonych w procesie zakładania spółdzielni socjalnej w Krakowie, produkcja: Dragon Film Kraków na zlecenie Małopolskiego Instytutu Samorządu Terytorialnego i Administracji (projekt Unii Europejskiej), współautor: Marian Curzydło
- 2008 – "Niepołomickie Trzosy króla Kazimierza", zbiorowy portret rodu Trzosów na tle dziejów Niepołomic, produkcja: Dragon Film Kraków na zlecenie Urzędu miasta Niepołomice
- 2008/2009 – "Wielka Wojna na Wschodzie", 8-odcinkowy serial dokumentalny o wojnie polsko–bolszewickiej w latach 1918–1920, produkcja: Tandem Taren To Warszawa dla TVN i Discovery Historia (serial dostępny w formie pakietu DVD); serial był dostępny w płytach DVD w latach 2009–2011 w dystrybucji MPiK i jako insert "Gazety Wyborczej" w roku 2010, w 90. rocznicę Bitwy Warszawskiej
- 2009 – "Wielka Wojna na Wschodzie", dokument rekonstruujący zasadnicze fazy wojny polsko–bolszewickiej, produkcja: Tandem Taren To Warszawa
- 2010 – "tadeusz.kantor@europa.pl", dokument o sentymentalnej podróży po Europie śladami znakomitego twórcy, w 20 lat po śmierci wspominanego przez elitę twórców teatralnych, produkcja: Studio Filmowe Kalejdoskop we współpracy z OTVP Kraków
- 2012 – "Kalecki. Geniusz zapomniany", dokument rekonstruujący polskie i angielskie tropy życiowe najwybitniejszego ekonomisty XX wieku, prof. Michała Kaleckiego, produkcja: Dragon Film Kraków na zlecenie Fundacji Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie dla TVP
- 2020 – "Moje życie w teatrze", film dokumentalny autora książki pod tym samym tytułem, przywołujący czołówkę polskich reżyserów i aktorów, producent Małgorzata Czerwińska, Kraków 2020
[Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie produkcje Telewizji Polskiej S.A.]
Teatr
Role w przedstawieniach Tadeusza Kantora
- 1973 – "Nadobnisie i koczkodany", Teatr Cricot 2, Kraków – postać: Człowiek z drzwiami (Kardynał don Nino de Gewacz)
- 1975 – "Umarła klasa", Teatr Cricot 2, Kraków – postacie: Pedel w czasie przeszłym dokonanym, Sprzątaczka
- 1979 – "Gdzie są niegdysiejsze śniegi…", Teatr Cricot 2, Kraków – postacie: Wiejski geometra, Człowiek z gazetami, Człowiek w bieli
- 1980 – "Wielopole, Wielopole", Teatr Cricot 2, Kraków – postać: Żołnierz
- 1985 – "Niech sczezną artyści", Teatr Cricot 2, Kraków – postać: Cieć dozorca (Charon)
Role w innych przedstawieniach
- 2000 – "Jeździec burzy" Arkadiusza Jakubika, reż. Arkadiusz Jakubik, Teatr Rampa na Targówku, Warszawa, premiera: 22 września 2000 – postać: Brujo
- 2002 – "Big Popiel" Grzegorza Walczaka, reż. Andrzej Maria Marczewski, Teatr Rampa na Targówku, Warszawa, premiera: 1 lutego 2002 – postać: Mutant
- 2002 – "Przed sklepem jubilera" Karola Wojtyły, reż. Andrzej Maria Marczewski, Studio Teatr Test (Teatr Mentalny) i Teatr Rampa na Targówku, Warszawa, premiera: 16 października 2002 – postać: Stefan
- 2003 – "Przed sklepem jubilera" Karola Wojtyły, reż. Andrzej Maria Marczewski, Teatr Nowy, Łódź, premiera: 22 października 2003 – postać: Stefan
- 2006 – "Żaby" Arystofanesa, reż. Wojciech Markiewicz, Teatr im. Ludwika Solskiego, Tarnów, premiera: 10 czerwca 2006 – postać: Sofokles
- 2008 – "Teatr Brunona Schulza" według Brunona Schulza, adapt. i reż. Andrzej Maria Marczewski, Studio Teatr Test (Teatr Mentalny), Warszawa, premiera (podczas III Międzynarodowego Festiwalu Brunona Schulza w Drohobyczu): 27 maja 2008
Adaptacje
- 1967 – "Karzeł" według powieści Pära Lagerkvista, reż. Krzysztof Jasiński, Teatr STU, Kraków, premiera: kwiecień 1967
- 1969 – "Córeczka" według scenariusza filmowego Tadeusza Różewicza "Moja córeczka" - reż. Krzysztof Jasiński, Teatr STU, Kraków, premiera: marzec 1969
- 1970 – "Krajobrazy" według poezji Tadeusza Nowaka, reż. Irena Jun (także współautorka scenariusza), IV warsztat Studia Aktorskiego (lipiec 1970)
- 1970 – "Spadanie", na motywach poematu Tadeusza Różewicza "Spadanie", z wykorzystaniem tekstów poetyckich Charlesa Baudelaire'a, Ernesta Brylla, Allena Ginsberga, Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego, Maksyma Gorkiego, Leszka Aleksandra Moczulskiego, Jean-Paul Sartre'a oraz materiałów publicystyki społeczno- politycznej, współautor scenariusza: Edward Chudziński, Krzysztof Jasiński, reż. Krzysztof Jasiński, Teatr STU, Kraków, dwie premiery dwóch wersji tekstu: I – wrzesień 1970, II – grudzień 1970
- 1971, 1972 i 1974 – "Sennik polski", wiwisekcja duszy polskiej podług snów: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Juliusza Kadena-Bandrowskiego, Witolda Gombrowicza, Stanisława Dygata, Tadeusza Konwickiego, Sławomira Mrożka, Leszka Aleksandra Moczulskiego, współautor: Edward Chudziński, reż. Krzysztof Jasiński, Teatr STU, Kraków, trzy premiery trzech wersji tekstu: I – 17 grudnia 1971, II – 1 marca 1972, III – 11 listopada 1974
- 1974 – "Bunt na U.S.S. Caine" Hermana Wouka, reż. Irena Wollen, Teatr TV, premiera: 11 lutego 1974
- 1975 – "Pogarda" Alberta Moravii, reż. Andrzej Łapicki, Teatr TV, premiera: 15 grudnia 1975
- 1976 – "Płatonow" Antoniego Czechowa, reż. Bogdan Hussakowski, Teatr TV, premiera: 12 stycznia 1976
- 1978 – "Przeszłość – to dziś tylko cokolwiek dalej" – widowisko poetycko-publicystyczne, zbiór tekstów od Adama Mickiewicza i Cypriana Kamila Norwida do Kazimierza Wierzyńskiego i Ernesta Brylla, reż. Jerzy Trela, premiera: 16 stycznia 1978; od sezonu 1979/1980 grane jako "Głosy przeszłości", Stary Teatr, Kraków
Adaptacja i reżyseria
- 1991 – "Lechu, czyli każdy", Kinoteatr Związkowiec, Kraków, premiera: 6 kwietnia 1991
- 2001 – "Sceny z »Umarłej klasy«" Tadeusza Kantora, dyplom II Kursu, Ośrodek Praktyk Teatralnych Gardzienice, Lublin, premiera: 24 października 2001
- 2007 – "Moralność pani Dulskiej" według Gabrieli Zapolskiej, Teatr im. Ludwika Solskiego, Tarnów, premiera: 3 marca 2007
- 2005 – "Wojno, wojenko...", widowisko multimedialne według tekstów poetów z kraju i emigracji z lat 1939–1945, w wykonaniu aktorów scen warszawskich i Chóru Zespołu Reprezentacyjnego WP, Sala Kongresowa PKiN, Warszawa, premiera: wrzesień 2005
- 2013 – "Wyczuwam, więc... jestem" Andrzeja Bobkowskiego, przedstawienie impresaryjne, premiera: 25 października 2013
Adaptacja, reżyseria, rola
- 2001 – "Aż do śmierci" Amosa Oza, współpraca adapt.: Stanisław Michno, Teatr Mist, Kraków, premiera: 30 czerwca 2001 – postać: Hugo
- 2005 – "Sceny z »Umarłej klasy«" Tadeusza Kantora, w klasie szkolnej Tadeusza Kantora w I Liceum Ogólnokształcącym im. Brodzińskiego w Tarnowie, Teatr im. Ludwika Solskiego, Tarnów, premiera: 20 kwietnia 2005 – postaci: Głos Mistrza, Osioł
Reżyseria
- 1999 – "Art" ("Sztuka") Yasminy Rezy, Teatr Rampa na Targówku, Warszawa, premiera: 22 października 1999
- 2001 – "Skala" Bogusława Schaeffera, Teatr Rampa na Targówku, Warszawa, premiera: 26 października 2001
