Urodził się 26 grudnia 1950 roku w Warszawie. W 1974 roku ukończył studia kompozytorskie w klasie Witolda Rudzińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina). W latach 1975-76 studiował kompozycję u Oliviera Messiaena w Konserwatorium Paryskim oraz muzykę elektroakustyczną w Groupe de Recherches Musicales Pierre'a Schaeffera.
W latach 1977-80 wykładał w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Od tego roku prowadzi działalność pedagogiczną w Akademii Muzycznej w Warszawie na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. W 2001 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Wykładał gościnnie w wielu krajach (m.in. Bułgaria, Niemcy, Austria, Francja), w tym także na uczelniach muzycznych. W 2002 roku był gościnnym profesorem na Uniwersytecie im. Jana Gutenberga w Moguncji.
Jest autorem trzech książek poświęconych muzyce polskiej XX w., w tym dwóch tomów cyklu "Historia Muzyki Polskiej" pod redakcją Stefana Sutkowskiego, obejmujących swym zakresem twórczość polską w latach 1939-2000. Był ponadto redaktorem działu muzyki XX w. "Encyklopedii Muzyki PWN" (1996) , której wydanie zawiera szereg artykułów jego pióra. Jako krytyk i publicysta muzyczny współpracował m.in. z "Ruchem Muzycznym" oraz czasopismami "Studio" i "Klasyka".
Krzysztof Baculewski jest ponadto autorem rekonstrukcji "Koncertu fortepianowego As-dur op. 2" Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego (1824), fragmentów symfonicznych baletu Adolfa Gustawa Sonnenfelda "Pan Twardowski " (1860) oraz instrumentacji opery "Beata" (1872) Stanisława Moniuszki (rękopis opery spłonął wraz z archiwum Biblioteki Narodowej we wrześniu 1939 r.).
Od 1986 pełni funkcję członka Komisji Repertuarowej Festiwalu "Warszawska Jesień". W latach 1991-97 oraz 1999-2003 był członkiem Zarządu Związku Kompozytorów Polskich. W latach 2003-13 był prezesem fundacji Concert spirituel. W 2007 roku otrzymał srebrny medal Zasłużony Kulturze "Gloria Artis".
Jego utwory były wykonywane w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Francji, Finlandii, Czechach, na Węgrzech, Stanach Zjednoczonych oraz w Ameryce Południowej. Jest laureatem Międzynarodowego Konkursu na Utwór Organowy w Szczecinie w 1973 (III nagroda) za "La terra incompareggiabile" na organy (1970-73), Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich w 1975 (wyróżnienie) za kantatę "Noc" na sopran i orkiestrę kameralną (1975), Konkursu Oddziału Warszawskiego Związku Kompozytorów Polskich: w 1984 (III nagroda) za "Kwartet smyczkowy nr 1" (1984), w 1986 (wyróżnienie) za "Kwartet smyczkowy nr 3" (1986), w 1990 (I nagroda) za "Antitheton I" na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1989), konkursu zorganizowanego z okazji 25-lecia Festiwalu "Poznańska Wiosna Muzyczna" w 1985: II nagroda za "Koncert na orkiestrę" (1982-83) oraz wyróżnienie za "Kwartet smyczkowy nr 2 "(1985), Konkursu Kompozytorskiego im. Karola Szymanowskiego w 1988 (wyróżnienie) za "Concerto armonico" na orkiestrę smyczkową (1987). W 1986 Państwowa Opera we Wrocławiu wystawiła jego dramat muzyczny "Nowe wyzwolenie" według dramatu Stanisława Ignacego Witkiewicza (1974). Wielokrotnie pisał na zamówienie Programu II Polskiego Radia, festiwalu "Alkagran", Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Dawnej im. Mikołaja z Radomia, Festiwalu "Warszawska Jesień", wybitnych muzyków: Anny Szostak, Agaty Sapiechy, Piotra Kusiewicza, Jadwigi Rappé oraz zespołów: Ars Nova i Cameraty Silesia.
Krzysztof Baculewski w omówieniu swego utworu "Is-Slottet", którym debiutował na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień" w roku 1976, napisał:
— Naczelnym elementem formotwórczym jest tu artykulacja i technika wydobycia dźwięku z instrumentu: w utworze dwukrotnie dokonuje się płynne przejście od dźwięków, którym przylepiono etykietkę 'niekonwencjonalnych' do tych, które awangarda lat sześćdziesiątych pogardliwie nazwała 'tradycyjnymi'. Intencją moją było przeto może nie tyle dwóch owych antyświatów pogodzenie - niemożliwość fizyczna, a gombrowiczowska niemożność - co próba stworzenia z nich trzeciego pół-świata, a przynajmniej półświatka do jednorazowego użytku...
Nie skończyło się na jednorazowym użytku i zdania Baculewskiego sformułowane w odniesieniu do struktury dźwiękowej "Is-Slottet" można potraktować jako deklarację ideową, której kompozytor pozostaje w mniejszym lub większym stopniu wierny do dziś. Baculewski godzi jednak nie tylko "niekonwencjonalne" i "tradycyjne" dźwięki, lecz próbuje dokonywać syntezy "nowego" i "starego" w bardziej ogólnym planie. "Is-Slottet" zamyka zresztą "eksperymentalny" nurt twórczości, jak stwierdza sam kompozytor. Odtąd eksperyment schodzi na dalszy plan, a Baculewski koncentruje się na problematyce formy i ekspresji, ujawniając wyraźnie klasyczne upodobania artystyczne.
Symbolicznym znakiem przywiązania do tradycji może być sięgnięcie przez Krzysztofa Baculewskiego po stare instrumenty. Mają one - oczywiście - istotny walor brzmieniowy, jak w "The Whole And Broken Consort" na zespół instrumentów dawnych (1986) czy w "Sonata canonica" na dwoje skrzypiec barokowych (1998), ale są też osadzone w szerszym kontekście tradycji. Tak właśnie wykorzystane są dawne instrumenty w utworze "The Profane Anthem To Anne", nawiązującym do słynnej "Ody na cześć św Cecylii" mistrza angielskiego baroku Henry'ego Purcella. W prawykonaniu wziął udział znany zespół "Il Tempo" wybitnej polskiej specjalistki od muzyki dawnej Agaty Sapiechy. W programie 37 "Warszawskiej Jesieni" w roku 1994 kompozytor napisał:
— "The Profane Anthem to Anne" skomponowałem w ubiegłym roku dla Anny Szostak (stąd dedykacja w tytule) i stworzonego przez nią chóru Camerata Silesia. Było to zamówienie Grażyny Krzanowskiej na koncert Festiwalu 'Alkagran', zaplanowany na 1 października 1993 (Międzynarodowy Dzień Muzyki). W programie koncertu miała się również znaleźć Henry Purcella "Oda do św. Cecylii", patronki muzyki. Zamówiony utwór miał w pewien sposób odnosić się do muzyki autora "Ody" i wykorzystywać podobną obsadę. Bezpośredni impuls do skomponowania utworu dało mi jednak zetknięcie z zespołem Camerata Silesia i fascynacja wysokiej próby artyzmem i muzykalnością zespołu."
Muzyka "The Profane Anthem to Anne" tylko miejscami jest stylizacją angielskiego baroku, osadzoną w swoistym cudzysłowie współczesnej techniki kompozytorskiej, dyskretnie zaznaczającej się w utworze. Z pieśni metafizycznego poety angielskiego baroku Johna Donne'a (1572-1631) wykorzystałem trzy strofy w języku oryginału. Tytuł utworu "The Profane Anthem to Anne" można przełożyć jako "Świecki hymn do Anny". Prawykonania utworu 1 pażdziernika 1993 na Festiwalu "Alkagran" w Czechowicach-Dziedzicach dokonali: Magdalena Szostak - sopran, kwartet solistów: Elżbieta Starczynowska - sopran, Violetta Gawara - alt, Krzysztof Kowalski - tenor, Adam Myrczek - bas, zespół instrumentów barokowych "Il Tempo" pod kierownictwem Agaty Sapiechy, Monika Raczyńska - klawesyn, Krzysztof Baculewski - pozytyw oraz chór Camerata Silesia. Dyrygowała Anna Szostak.
Ważniejsze kompozycje
- La terra incompareggiabile na organy (1970-73)
- Kubuś Puchatek, suita dziecięca na głos wysoki, narratora, instrumenty perkusyjne, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1970)
- Walc na sekstet z towarzyszeniem dyrygenta (1971)
- Tryptyk grecki na chór mieszany (1971)
- Sonata na perkusję solo dla jednego wykonawcy (1971)
- Sonata pian' e forte na kwartet dęty blaszany i perkusję (1971-72)
- Epitafium na orkiestrę (1971-72)
- Recytatyw, aria i chorał na 2 harfy (1973)
- Meander na flet solo (1973)
- Pieśni do słów Salvatore Quasimodo na baryton i orkiestrę kameralną (1973)
- Introdukcja i podwójny chorał na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (1974)
- Nowe wyzwolenie, dramat muzyczny według dramatu Stanisława Ignacego Witkiewicza (1974)
- Vivace e Cantilena na flet, fortepian i kwintet smyczkowy (1974)
- Noc, kantata kameralna według Michała Anioła (1975)
- Trois grâces for organ (1975)
- Is-Slottet na 12 instrumentów (1975)
- Muzyka alabastrowa na flet i harfę (1977)
- A'la recherche des harmonies perdues na orkiestrę (1977)
- Concertino [wersja I] na fortepian i orkiestrę smyczkową (1978)
- Concertino [wersja II] na klawesyn i kwintet smyczkowy (1978)
- Passacaglia. quartetto per batteria (1979)
- Partita i na saksofon altowy i klawesyn (1980)
- Ground na orkiestrę (1981)
- Berceuse na kwartet smyczkowy (1981)
- Quartier latin, utwór w dawnym stylu na taśmę (1981)
- Sonata wiosenna na flet solo (1982)
- Taniec karpia z niedźwiedziem na tubę i kontrabas (1982)
- Koncert na orkiestrę (1982-83)
- Suite de cheminée for two accordions (1984)
- Kwartet smyczkowy nr 1 (1984)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1985)
- Sierpniowy relief na sopran i zespół kameralny (1985)
- Deszczowy widok z werandy w ciepły wieczór [wersja I] na skrzypce solo (1986)
- Deszczowy widok z werandy w ciepły wieczór [wersja II] na wiolonczelę solo (1986)
- Whole & Broken Consort na zespół instrumentów dawnych (1986)
- Kwartet smyczkowy nr 3 (1986)
- Quartetto per 12 strumenti (1987)
- Concerto armonico na orkiestrę smyczkową (1987)
- Partita II na skrzypce i fortepian (1988)
- Trzydzieści trzy kolędy na chór mieszany a cappella oraz na solistów, chór i zespół instrumentalny (1988-94)
- Antitheton I na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1989)
- A Walking Shadow (In Memory Of Andrzej Krzanowski) na małą orkiestrę symfoniczną (1990)
- Voyage à travers le paysage métaphysique na taśmę (1992)
- Capriccio piccolo in cinque movimenti per flauto solo (1992)
- The Profane Anthem To Anne na głosy solowe, chór mieszany, zespół instrumentów dawnych i continuo (1993)
- Motet na Boże Narodzenie na solistów, chór, barokowy zespół smyczkowy i basso continuo (1993-94)
- Rilke-Lieder na sopran i bas solo oraz 2 chóry mieszane a cappella (1994)
- Nox ultima, nox beata, motet na 6-głosowy chór mieszany (1995)
- Elegiae latinae. tu ne quaesieris na 6 głosów męskich (1995)
- Antitheton II na zespół instrumentów barokowych (1996)
- Gloria na alt i chór mieszany (1996)
- Chansons romanesques et frivoles I na głos i zespół instrumentalny (1998)
- Sonata canonica na 2 skrzypiec (1998)
- Chansons romanesques et frivoles II na sopran, tenor, 2 skrzypiec i continuo (1998-2000)
- Miserere na chór mieszany a cappella (1999)
- Ozwodne i krzesane na chór mieszany a cappella (2000)
- Carmina rei ultimae antiquitatis, kantata na sopran, baryton, chór i zespół instrumentalny (2001)
- Les adieux, kantata na alt solo i orkiestrę smyczkową z harfą (2001, 2008)
- Etiudy na fortepian (2006)
- Koncert organowy (2012)
- Kwintet fortepianowy (2012)
- Antitheton III na skrzypce, wiolonczelę i klawesyn (2013)
Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji , Związek Kompozytorów Polskich, lipiec 2006, aktualizacja: październik 2016, AG.