Studia artystyczne ukończył w gdańskiej PWSSP (obecnie ASP); był uczniem Stanisława Teisseyre'a i Jacka Żuławskiego; dyplom uzyskał w roku 1958 w pracowni pierwszego z nich. W roku 1960 rozpoczął pracę pedagoga w macierzystej uczelni; od roku 1982 kieruje pracownią malarstwa; w latach 1981-1984 pełnił funkcję prorektora.
Wypracował własną, stabilną, formułę malarstwa. Poszukując nowych motywów, pozostawał wierny swoim zainteresowaniom martwą naturą. W latach 60. malował głównie właśnie martwe natury, w następnej dekadzie pojawiły się w jego twórczości sceny chrystologiczne, pasyjne ("Pieta z przygladającym się chłopcem", 1986), w latach 80. rozpoczął pracę nad seriami obrazów przedstawiających chorągwie, w kolejnej dekadzie pojawiły się sceny karnawałowe ("Karnawał w czerniach w pionie", 1986-1988), uczty ("Uczta z rozbitym kieliszkiem", 1987), procesje; wszystkie tematy, zwłaszcza martwa natura, były i są nadal kontynuowane. Postać (przede wszystkim ludzka, ale niekiedy również zwierzęca) i przedmiot to główne domeny jego artystycznych zainteresowań. Nierzadko w obrazach łączy sugestię ludzkiej obecności bądź nieobecności z przedmiotem w sposób symboliczny, jak w "Martwych naturach pasyjnych" z motywem "arma Christi" (lata 80.).
Poetyka prac Bereźnickiego umożliwia mu prowadzenie dialogu z dawnymi mistrzami. Z uwagi na tę właśnie ich cechę, jak też upodobanie do sztuki figuratywnej, nazywano go "neotradycjonalistą w obrębie neofiguracji". Zarówno we wspomnianych ulubionych martwych naturach ("Martwa natura z kartami i czaszką", 1961; "Martwa natura z różami", 1965), jak w scenach zbiorowych, malarz czerpie bowiem inspiracje w warstwie ikonograficznej (cykle "Zdjęcia z belkowań", "Zdjęcia z krzyża", "Pochody") oraz kompozycyjnej z dzieł twórców epoki nowożytnej, zwłaszcza siedemnastowiecznych Holendrów. Przetwarza jednak owe impulsy w sobie właściwy sposób, przekładając na język sztuki współczesnej. Widać to m.in. w zakresie artykulacji malarskiej, o której odmienności decydują tak pewne modyfikacje kompozycyjne, jak zmiany tonacji barwnej czy też sposobów kładzenia pigmentu. Najwcześniejsze płótna Bereźnickiego uwierzytelniały zasadę "horror vacui", od której z czasem zaczął odstępować, zdążając w kierunku uproszczenia rozwiązań kompozycyjnych. Kolorystyka początkowo była zdominowana przez skalę chłodną z przewagą błękitów, następnie zaczęły do głosu dochodzić ugry, czernie, a w latach ostatnich pojawiły się czerwienie, przy czym rozszerzanie palety nie szło tutaj w parze z odrzucaniem wcześniej oswojonych rozwiązań.
W początkowej fazie twórczości farba często była kładziona gęsto, w sposób podkreślający fakturę, z czasem natomiast zwyciężyła technika laserunków. Owe przemiany, niewątpliwie poszerzające ekspresyjne możliwości malarstwa Bereźnickiego, nie dzielą jednak jego twórczości na nieprzystające etapy, a przeciwnie – stanowią wzmacniające się nawzajem znaki jego osobistego malarskiego pisma.
W martwych naturach uderza połączenie elementów zwykłych, codziennych (garnki, karafki, sztućce, sieci, ryby itp.) z tymi, które posiadają znaczenie niezwykłe, niecodzienne, np. wanitatywne (czaszki, klepsydry, kości do gry, lustra itp.). Studia przedmiotów są tyleż badaniem ich kształtów i barw, jak materii, z której owe przedmioty zostały wykonane (metal, szkło, glina). W scenach zbiorowych, często rozgrywanych w scenograficznie pomyślanej przestrzeni, posągowo znieruchomiałe, przypominające manekiny postacie ludzkie umieszczone są zwykle w otoczeniu rekwizytów charakterystycznych dla martwych natur. Dla jednych i drugich kompozycji typowe jest wspomniane nagromadzenie szczegółów zapełniających przestrzeń, a także mglista, jakby spłowiała, często utrzymana w jednej spokojnej tonacji gama barwna, która współtworzy patetyczny, nostalgiczny nastrój. Swoistość atmosfery tej sztuki wynika z uproszczonego - na poły realistycznego, na poły umownego modelunku przedstawianych przedmiotów i postaci. W dużym stopniu jest także rezultatem kontrastowego zderzania ze sobą form o różnej proweniencji: struktur ostrych, kanciastych, geometrycznych, architektonicznych z miękkimi, opływowymi, organicznymi.
Od roku 1959 Bereźnicki brał aktywny udział w krajowych wystawach środowiskowych i pokoleniowych, jak np. sopockie Porównania (1965, 1967, 1975), szczecińskie Festiwale Polskiego Malarstwa Współczesnego (1964, 1968, 1970, 1980; w 1964 i 1968 został uhonorowany nagrodami), III Salon Marcowy w Zakopanem (1968), VI Festiwal Sztuk Pięknych w warszawskiej Zachęcie (1968; otrzymał złoty medal). Pokazywał też swoje prace zagranicą, m.in. na III Biennale Młodych w Paryżu (1963) oraz na VIII Biennale w Sao Paulo (1965). Indywidualnie wystawia od roku 1964. Kilkakrotnie otrzymywał Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1971, 1977, 1985, 1991), a także odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1969), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985). Najwcześniej jednak, bo w 1962 roku, a więc wkrótce po ukończeniu studiów, został uhonorowany Nagrodą im. Piotra Potworowskiego (wystawa 10 Malarzy w sopockim BWA). Kluczowe informacje o jego twórczości zawiera album-katalog wystawy, która miała miejsce w poznańskiej ABC Gallery w 1997 roku.
Prace Bereźnickiego znajdują się w zbiorach m.in.: Muzeum Narodowego w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Wrocławiu, Krakowie, Narodowej Galerii Sztuki "Zachęta" w Warszawie, Muzeum Okręgowym w Toruniu, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Städtische Kunstgalerie w Bochum, Muzej na Sovremena Umetnost w Skopje, muzeach w Bordeaux, Sofii oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą (Brazylia, Francja, Niemcy, Szwajcaria, Szwecja).
Autor: Małgorzata Kitowska-Łysiak, Instytut Historii Sztuki KUL, luty 2002; aktualizacja: AW, czerwiec 2015
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1964 - Galeria EL, Elbląg
- 1965 - Galeria Sztuki Współczesnej GTPS, Gdańsk; "Rysunek", Klub 13 Muz, Szczecin
- 1969 - Dom Związków Twórczych, Opole; PSP, Katowice
- 1971 - C BWA Zachęta, Warszawa; BWA, Łódź
- 1976 - Bruksela
- 1979 - BWA, Sopot
- 1980 - "100 rysunków", BWA, Sopot
- 1981 - "30 rysunków", Radom; Galeria PN, Warszawa; Galeria Grażyny Hasse, Warszawa
- 1988,1989 - Polski Ośrodek Kultury, Sofia
- 1992,1993 - "Uczty, karnawały w czerniach, sceny i martwe natury pasyjne-malarstwo z lat 1986-1990", BWA Częstochowa, BWA Kraków, BWA Łódź; BWA Olsztyn; BWA Sopot; BWA Wrocław; Muzeum Śląskie, Katowice
- 1993 -BWA Zielona Góra; "Malarstwo i rysunek", Muzeum Narodowe, Gdańsk
- 1994, 1995 - "Malarstwo i rysunek", galerie Polskich Ośrodków Kultury w Lipsku, Berlinie, Darmstadt, Wiedniu
- 1996 - Państwowa Galeria Sztuki Łódź; BWA Leszno; Państwowa Galeria Sztuki "Tumult", Toruń; Państwowa Galeria Sztuki, Legnica; Państwowa Galeria Sztuki, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin
- 2008 - "Malarstwo, rysunek", Pałac Opatów, Gdańsk
- 2010 - "Malarstwo i rysunek", Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie; Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
- 2014 - "Rysunek", Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie
- 2015 - Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 1963 -III Biennale Młodych, Musee d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż
- 1964,1965 - Profile IV-wystawa polskiej sztuki współczesnej, Stadtliche Kunstgalerie Bochum; Kulturhaus Kassel
- 1965 - "XX lat PRL w twórczości plastycznej", C BWA Zachęta, Warszawa (nagroda); VII Biennale de Sao Paulo, Sao Paulo (Brazylia); I Światowa Wystawa Malarstwa Nieabstrakcyjnego, Galeria Kinokuniya, Tokio
- 1965,1966 - "Wystawa darów dla Skopje", Muzej na Sovremena Umetnost, Skopje
- 1965, 1966, 1967 - "Współczesne malarstwo polskie", Muzeum im. Puszkina, Moskwa; Sala Dalles, Bukareszt; Galeria Sztuki Współczesnej; Muzeum Narodowego, Sofia; Muzeum Sztuki Współczesnej, Belgrad; Neue Berliner Galerie, Berlin
- 1967 - "Współczesne malarstwo polskie", Sala Uluv, Praga; Musee des Beaux-Arts, Nancy; Biennale Sztuk Państw Nadbałtyckich, Kulturhistorisches Museum, Rostock
- 1968 - III Salon Marcowy, BWA, Zakopane; VI Festiwal Sztuk Pięknych, Zachęta, Warszawa (złoty medal); "Wystawa malarstwa współczesnego 1917-1967", Kunsthalle, Kolonia
- 1969 - "Współczesne malarstwo i grafika polska 1959-1969", Nationalgalerie, Berlin
- 1970 - "Współcześni malarze polscy", Moskwa
- 1972 - "Współczesna sztuka polska", Budapeszt, Bukareszt
- 1974, 1975 - "Polska sztuka współczesna", Monton, Lyon, Paryż, Bordeaux
- 1975 - "Współczesne polskie malarstwo i grafika z Gdańska", Lipsk; Wizerunek Kobiety, Sopot (nagroda); Dortmund
- 1976 - "Współczesne malarstwo polskie", Lizbona
- 1977 - "Współczesna sztuka polska", Ateny, Madryt
- 1979 - "35 lat malarstwa w Polsce Ludowej", Muzeum Narodowe, Poznań; "Wystawa sztuki polskiej", Lipsk; Kopenhaga; III Międzynarodowe Triennale Malarstwa Realistycznego (nagroda), Sofia; "Wystawa malarstwa polskiego", Instytut Polski, Paryż
- 1980 - "Wystawa malarstwa polskiego-tendencje metaforyczne", Niemcy; "Artyści z Gdańska", Brema; "W kręgu metafory", Polski Instytut Kultury, Londyn
- 1982,1984 - Malarstwo, Avallon, Paryż, Dusseldorf, Moskwa
- 1984 - "Współczesne malarstwo polskie", Ankara, Istambuł
- 1985 - "Artyści z Gdańska w Bremie", Brema; "Współczesne malarstwo polskie", Houston
- 1986 - "Współczesne malarstwo polskie", Galerie am Weidendamm, Berlin
- 1987, 1988 -Międzynarodowe Targi Sztuki "Interart", Poznań; Międzynarodowe Targi Sztuki, Kolonia
- 1988 - "Galeriada", BWA, Sopot; "Polskie malarstwo po 1945 ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy", Galerie der Stadt Esslingen; Kunsthalle Wilhelmshaven; "Polskie malarstwo współczesne, wizja i rzeczywistość", Brema
- 1995 - "Artyści polscy-rysunek i grafika", Muzeum Historii Miasta Gdańska
Nagrody, odznaczenia:
- Nagroda im. Piotra Potworowskiego (1962)
- Nagroda Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, Gdańsku (1965), Wrocławiu (1968)
- Order Stańczyka (1968)
- Złoty Krzyż Zasługi (1969)
- Nagroda Rektora PWSSP w Gdańsku (1970,71,80)
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki III stopnia (1971), II stopnia (1977), I stopnia (1985), I stopnia (1991)
- Zasłużony dla Ziemi Gdańskiej (1972)
- Nagroda Wojewody Gdańskiego (1979)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)
- Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1992)
- Nagroda Prezydenta Miasta Sopotu "Sopocka Muza" (1993)
- Złoty Medal, Monachium (1993)
- Wielka Pomorska Nagroda Artystyczna (2015)