Po wojnie wyemigrował do Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Przez osiem lat mieszkał także w Argentynie, gdzie razem z kompozytorem Jerzym Petersburskim prowadził teatr muzyczny El Nacional. Był także dyrektorem polonijnego Teatru Rozmaitości w Buenos Aires (od 1952 roku pod nazwą Nasz Teatr). Do Polski powrócił w 1956 roku, już rok później piastował stanowisko dyrektora Teatru Syrena w Warszawie, a dwa lata później objął także drugą scenę – Teatr Buffo. W latach 60.w kawiarni hotelu Bristol prowadził autorski kabaret "U Lopka", gdzie występowali m.in.: Barbara Krafftówna, Bohdan Łazuka czy Iga Cembrzyńska.
Swoje wspomnienia z barwnych przedwojennych lat zapisał w książkach "Moja Warszawka" (1968) i "Mała antologia kabaretu", czyli wydanej w 1982 roku literackiej wersji dziesięcioodcinkowego cyklu zrealizowanego przez Telewizję Polską. Opis artystycznych doświadczeń z czasów wojny znajdziemy natomiast w książce "Z Melpomeną na emigracji" wydanej już po śmierci artysty, w roku 1987.
Krukowski był laureatem nagród i odznaczeń, m.in. Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski i Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami. Zmarł w Warszawie. Jego grób – dzielony z żoną, aktorką Władysławą Krukowską – znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim.
Źródła: sztetl.org.pl, encyklopediateatru.pl, filmpolski.pl, artysciandersa.pl, A. Lechowski "Białostockie rodowody gwiazd kabaretów warszawskich" (Kurier Poranny), bibliotekapiosenki.pl, K. Smyczek, "Elegia starozakonna – o szmoncesie w PRL-u", staremelodie.p, granice.pl.