Urodził się w Mesocco w Valle Mesolcina (kanton Grigione) we włoskojęzycznej części Szwajcarii. Przybył do Polski w końcu XVI w., może już w 1589 roku, za sprawą wojewody wileńskiego Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła "Sierotki", dla którego pracował w Nieświeżu do 1600. Niewykluczone, iż artysta zatrudniony był przy wznoszeniu nieświeskiego zamku i kolegium jezuickiego. Pomagał mu w tych pracach mularz Hanusz, może uczeń Fodygi. W okresie pracy dla Radziwiłłów Fodyga był też w Wilnie. Najpóźniej w 1601 artysta opuścił Nieśwież, w tym roku bowiem kończył kaplicę NMP oraz Świętych Wojciecha i Jana Kantego (Padniewskich) przy kościele parafialnym w Pilicy nieopodal Chęcin. W tym czasie Fodyga też osiedlił się w Chęcinach, gdzie mieszkał zapewne do końca życia. Tam zawarł związek małżeński ze szlachcianką Zuzanną Grodzanowicką, zbudował okazały dom, willę podmiejską i doszedł do znacznych miejskich godności: został chęcińskim rajcą, a następnie burmistrzem. Na początku XVII w. Fodyga był zatrudniany przez Radziwiłłów w Szydłowcu: pracował przy tamtejszym zamku Radziwiłłów (dawniej Szydłowieckich). Nadto od 1602 wznosił szydłowiecki ratusz, przy którym prace trwały jeszcze sześć lat później. Przy tych realizacjach współpracowali z Kasprem kamieniarze - brat Sebastiano Fodiga i kuzyn Alberto Fodiga. W 1614 Kasper ukończył kaplicę Trzech Króli przy kościele parafialnym w Chęcinach. Erygował ją, jako grobową Fodygów, w 1625 arcybiskup gnieźnieński Henryk Firlej. Ok. 1619 Kasper pracował przy kościele dominikanów w Klimontowie. Zmarł zapewne w 1625 roku, najpewniej bezdzietnie, rok później bowiem Zuzanna Fodyżyna była już żoną Marcina Sornatowicza. Artysta pochowany został w kaplicy własnej fundacji w Chęcinach. Przed śmiercią legował część swoich nieruchomości na cele dobroczynne.
Do potwierdzonych architektonicznych realizacji Kaspra Fodygi należą zachowane do dziś: kościół dominikanów w Klimontowie, kaplica Padniewskich w Pilicy, ratusz w Szydłowcu oraz kaplica Fodygów w Chęcinach. W Klimontowie, Pilicy i Chęcinach autorstwo Kaspra Fodygi potwierdzone jest inskrypcjami i gmerkiem artysty.
Fodydze przypisuje się także autorstwo: kaplicy Św. Leonarda (Branickich) w klasztorze franciszkanów w Chęcinach - 1602-07, kaplicę Oleśnickich w klasztorze benedyktynów w Świętym Krzyżu - 1604-11 oraz kaplicę Tarnowskich przy kolegiacie (obecnie katedrze) w Łowiczu - 1609-11.
Może dziełem Kaspra Fodygi i jego warsztatu jest także rzeźbiarski wystrój wzniesionych przezeń kaplic, zwłaszcza własnej kaplicy w Chęcinach. W związku z tym niekiedy Fodygę utożsamia się z anonimowym rzeźbiarzem, zwanym Mistrzem Wyprostowanych Postaci. Temu artyście przypisuje się autorstwo szeregu nagrobków wykonanych w chęcińskim marmurze, m.in.: Nikodema Kossakowskiego (zm. 1611) w kościele parafialnym (obecnie katedrze) w Łomży, Andrzeja i Jana Roszkowskich w kościele parafialnym w wielkopolskim Żerkowie - ok. 1613, Stanisława Zapolskiego (zm. 1616) w kościele parafialnym w Chojnem (koło Sieradza), Stanisława Krasińskiego (zm. 1617) w katedrze w Płocku, Stanisława Przyjemskiego w kościele parafialnym w Koninie - ok. 1620, oraz Pawła Stefana Sapiehy i jego trzech żon (uszkodzone; dziś: Mińsk, Muzeum Białoruskiej Narodowej Akademii Nauk) w kościele franciszkanów w Holszanach (Białoruś) - ok. 1625.
Kaplice Fodygi mają podobny program przestrzenny i wygląd. Nakryte są kopułami bez tamburów, zwieńczonymi wysmukłymi latarniami; z zewnątrz niemal pozbawione dekoracji, niewiele więcej mają jej wewnątrz. Charakterystyczny dla kaplic Fodygi jest podział czaszy kopuły promienistymi profilowanymi żebrami wykonanymi w tynku.
Nagrobki dłuta artysty identyfikowanego z Fodygą cechuje sztywność pozy i spokój figur zmarłych ukazanych w pozie leżącej, dbałość o precyzyjnie oddany detal a zarazem pewna synteza formy, oraz surowość i przejrzystość oprawy architektonicznej.
Pełna umiaru, stroniąca od dekoracji działalność architektoniczna i (przypisywana) rzeźbiarska Fodygi jest reakcją na bujne i niespokojne formy sztuki Santi Gucciego i jego naśladowców ok. 1600. Niektóre cechy dzieł Fodygi zapowiadają w Polsce sztukę baroku.
Autor: Paweł Freus, listopad 2007.