W latach 1903-1910 uczęszczał do Rękodzielniczo-Przemysłowej Szkoły w Łodzi. W okresie 1910-1912 studiował chemię w Wyższej Szkole Technicznej w Darmstadcie. Naukę kontynuował w latach 1912-1916 na Wydziale Inżyniersko-Budowlanym Instytutu Politechnicznego w Warszawie. W 1916 został powołany do wojska i znalazł się w Kijowie, gdzie rozpoczął studia artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Michała Bojczuka, malarza bizantynisty. Badania nad dawnymi technikami malarskimi wykorzytał później, stosując w swoich pracach temperę ikonową. Lata Rewolucji Październikowej przeżył w Kijowie, angażując się politycznie.
W 1921 powrócił na stałe do Łodzi, gdzie rozpoczął aktywną działalność artystyczną, pedagogiczną, publicystyczną i społeczną. Był współzałożycielem Zrzeszenia Artystów Plastyków (1931), członkiem ugrupowania Start i Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków (od 1933). W 1928 Hiller wziął udział w Salonie Modernistów w Warszawie; w latach 1930-1937 uczestniczył w wystawach Instytutu Propagandy Sztuki w Łodzi i Warszawie. W 1932 prezentował swe prace z grupą Nowa Generacja we Lwowie i Łodzi, a w 1933 z Grupą Plastyków Nowoczesnych w Łodzi.
Indywidualna ekspozycja prac artysty odbyła się w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki w 1938. Retrospektywną wystawę sztuki Hillera urządzono w Muzeum Sztuki w Łodzi w 1967. Twórca zajmował się także krytyką artystyczną; w okresie 1933-1936 redagował czasopismo "Forma", na łamach którego ogłosił szereg artykułów programowo-teoretycznych. W 1934 przyznano mu (wspólnie z Aleksandrem Rakiem) I nagrodę w konkursie na godło Łodzi. W listopadzie 1939 został aresztowany i zamordowany przez gestapo. W 1946 uhonorowano jego dokonania artystyczne nagrodą plastyczną miasta Łodzi.
We wczesnej fazie swej twórczości Hiller wykonywał realistyczne portrety o rozjaśnionej, intensywnej kolorystyce. Wpływ sztuki bizantyńskiej przejawił się w wykonanych temperą pracach, które powstały podczas pobytu w Kijowie. W dojrzałym malarstwie Hillera z późnych lat 20. dominuje tematyka nowoczesnego, przemysłowego miasta i motywy pracy robotnika. Artysta zestawiał w swych kompozycjach postać ludzką z elementami technicznych konstrukcji. Pod wpływem estetyki kubizmu geometryzował formy, z płaszczyzn i brył budował zrównoważone, abstrakcyjne układy o zróżnicowanej fakturze ("Kompozycja ze spiralą", "Kompozycja 'O'" , obie 1928). Można w nich dostrzec aluzyjnie ujęte tryby i mechanizmy fabrycznych maszyn i silników, wirujące koła, statyczne walce i pionowe rury, a także fragmenty przemysłowej architektury ("Walce", 1938). Artysta stosował zgaszoną kolorystykę o wąskim rejestrze tonów; materię malarską wzbogacał impastami i żłobieniami.
