Pierwszym dużym osiągnięciem Lejtesa był dopiero kolejny film, nagrodzony na festiwalu w Moskwie "Młody las" (1934), rozgrywająca się w 1905 roku opowieść o buncie uczniów zrusyfikowanego gimnazjum przeciwko nauczycielom, którzy piętnują wszelkie przejawy polskości. W adaptacji sztuki Hertza zwraca uwagę przede wszystkim świetna inscenizacja scen zbiorowych w szkole oraz portrety psychologiczne postaci, zagranych przez czołówkę polskich aktorów. Opowieść ma silnie patriotyczne przesłanie, ale Lejtes niuansuje czarno-biały podział na uciskanych polskich patriotów i rosyjskich zaborców: nieporadny nauczyciel francuskiego (Michał Znicz) cierpiący z powodu nieustannych żartów uczniów czy zrusyfikowany profesor Kiernicki (Stefan Jaracz), który zostaje odrzucony przez syna dołączającego do buntowników, to postaci niejednoznaczne i głęboko ludzkie. Dobrze wykorzystując takie środki filmowe jak ruchy kamery czy kompozycja kadru, reżyser przełamał teatralność oryginału i stworzył dramat, który na stałe wszedł do historii polskiego kina.
Do rewolucji 1905 roku reżyser powrócił w "Róży" (1935), filmie nie do końca udanym i nierównym, który jednak pod względem artystycznym wydaje się jeszcze ciekawszy od "Młodego lasu". Adaptacja utworu Żeromskiego miała być, jak głoszą napisy początkowe, "różą na grobie wielkiego pisarza", ale reżyser znacznie złagodził rewolucyjną wymowę oryginału, a brutalna ingerencja cenzury wymusiła dalsze zmiany. Pomimo to, Lejtes dobrze oddał dramat rewolucjonistów, którzy byli zmuszeni walczyć nie tylko z caratem, ale też ze sceptycznie nastawionym społeczeństwem polskim oraz własnymi słabościami. Na szczególną uwagę zasługuje skomplikowana psychologicznie postać Anzelma (Michał Znicz), proletariusza oddanego sprawie rewolucyjnej, który z troski o syna decyduje się na denuncjację swoich towarzyszy. O wyjątkowości "Róży" decyduje jednak przede wszystkim warstwa formalna filmu: dynamiczne jazdy kamery w scenie balu, gra światłocienia w kameralnych ujęciach czy ekspresywne punkty widzenia, mogące kojarzyć się z późniejszym kinem Andrzeja Wajdy.
Co zrozumiałe, znacznie większą popularnością cieszyła się "Barbara Radziwiłłówna" (1936), największe widowisko kostiumowe dwudziestolecia międzywojennego. Nie licząc się zbytnio z prawdą historyczną, twórcy skoncentrowali się na wątku romantycznym – Barbara (Jadwiga Smosarska) zakochuje się z wzajemnością w królu Zygmuncie Auguście (Witold Zacharewicz), ale knowania dworu, zwłaszcza matki Zygmunta, Bony (Leokadia Pancewiczowa), nie pozwalają zakochanym długo cieszyć się szczęściem. Choć tło obyczajowe zostało odmalowane w barwny sposób, a scenografia i kostiumy do dziś budzą uznanie, to jednak psychologiczne uproszczenia zbliżają "Barbarę" do przeciętnych polskich melodramatów tamtego okresu.
Lejtes mógł objawić pełnię swojego talentu dopiero w "Dziewczętach z Nowolipek" (1937). Opowieść o kilku przyjaciółkach – przede wszystkim Bronce (Elżbieta Barszczewska), France (Jadwiga Andrzejewska) i Amelce (Tamara Wiszniewska) – które mieszkają w ubogiej dzielnicy w Warszawie, to jeden z nielicznych udanych filmów społeczno-obyczajowych w polskim kinie przedwojennym. Pochodzące z biednych rodzin bohaterki narażone są na rozmaite niebezpieczeństwa ze strony posiadających władzę i pieniądze mężczyzn, a zła reputacja może zrujnować dziewczętom życie. Tym razem wątek melodramatyczny pełni jedynie drugoplanową rolę – w adaptacji powieści Gojawiczyńskiej najważniejszy jest portret codziennego życia i opis realnych ludzkich problemów. Nie przypadkiem film zaczyna się i kończy na podwórku kamienicy przy ulicy Nowolipki – indywidualne losy są tu bowiem ściśle wpisane w socjologiczny kontekst. Lejtes podjął społeczną tematykę także w mniej udanej "Granicy" (1938). Najmocniejszym elementem adaptacji powieści Nałkowskiej jest postać Justysi Bogutówny (Lena Żelichowska), osiemnastoletniej służącej, która zostaje porzucona przez szlachcica Zenona Ziembiewicza (Jerzy Pichelski) i po dokonaniu aborcji popada w szaleństwo.
Dynamicznie rozwijająca się kariera filmowa Lejtesa została przerwana przez wybuch drugiej wojny światowej. Czołowy polski reżyser dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i jako członek grupy filmowej zrealizował dokumentalny obraz wojenny "Od Latrun do Gazali" (1943), który nie zachował się do dzisiejszych czasów. Po wojnie Lejtes nie powrócił do Polski – najpierw zamieszkał w Izraelu, później w Wielkiej Brytanii, gdzie reżyserował pomniejsze produkcje. W latach 50. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i kontynuował pracę reżysera, współpracując jednak przede wszystkim z telewizją. Co ciekawe, twórca zrealizował między innymi jeden epizod "Bonanzy" oraz ostatni odcinek serialu "Alfred Hitchcock przedstawia" pod tytułem "Pomocnik magika" (1962).
Lejtes nie zrobił kariery za granicą, jednak pozostaje jednym z najbardziej zasłużonych twórców polskiej kinematografii. W czasie gdy produkcja krajowa zdominowana była przez filmy niedopracowane warsztatowo i czysto rozrywkowe, dzieła reżysera wyróżniały się wysokim poziomem artystycznym i podnosiły poprzeczkę innym filmowcom. Jako jeden z nielicznych reżyserów polskiego kina dwudziestolecia międzywojennego, Lejtes świetnie opanował język filmu i korzystał z bogatego repertuaru środków audiowizualnych. Co najważniejsze, forma była dostosowana do treści dzieł – ekspresjonistyczne światłocienie, inscenizacja wewnątrzkadrowa czy zróżnicowane punkty widzenia zawsze służyły dramaturgii i oddawały emocje postaci. Debiutujący w latach 50. twórcy polskiej szkoły filmowej odcinali się zazwyczaj od kina przedwojennego, jednak wydaje się, że filmy Józefa Lejtesa – pokazujące tragizm historii, dopracowane wizualnie i przeważnie realistyczne – mają wiele elementów wspólnych z późniejszymi arcydziełami.
Filmografia:
- 1968 – "Fałszywy zabójca" (The Counterfeit Killer) (TV)
- 1968 – "The Outcasts" (serial TV 1968–1969)
- 1967 – "Valley of Mystery" (TV)
- 1964 – "Voyage to the Bottom of the Sea" (serial TV 1964–1968)
- 1964 – "Twelve O'Clock High" (serial TV 1964–1967)
- 1964 – "The Movie Maker" (TV)
- 1961 – "The Dick Powell Show" (serial TV 1961–1963)
- 1961 – "Target: The Corruptors" (serial TV 1961–1962)
- 1959 – "Adventures in Paradise" (serial TV 1959–1962)
- 1959 – "The Alaskans" (serial TV 1959–1960)
- 1959 – "Bonanza" (serial TV 1959–1973)
- 1955 – "Alfred Hitchcock Przedstawia" ("Alfred Hitchcock Presents") (serial TV 1955 - 1962)
- 1952 – "The Faithful City"
- 1949 – "Nie ma wyboru" ("Ein Breira")
- 1947 – "Dim'at Ha'Nehamah Ha'Gedolah"
- 1947 – "My Father's House"
- 1943 – "Od Latrum do Gazali"
- 1938 – "Granica"
- 1938 – "Kościuszko pod Racławicami"
- 1938 – "Sygnały"
- 1937 – "Dziewczęta z Nowolipek"
- 1936 – "Barbara Radziwiłłówna"
- 1936 – "Róża"
- 1935 – "Dzień wielkiej przygody"
- 1934 – "Młody las"
- 1934 – "Córka generała Pankratowa" (niewymieniony w czołówce)
- 1933 – "Pod Twoją obronę" (niewymieniony w czołówce)
- 1932 – "Dzikie pola"
- 1929 – "Z dnia na dzień"
- 1928 – "Huragan"